คนอยู่เมืองนอกไม่สบายค่ะ ไม่เคยเห็นมีใครสุขสบายร่ำรวยสักคน
ขนาดเพื่อนเราไปในฐานะคนมีเงิน มีความรู้ ยังลำบากมากๆ คนที่ไป
แบบไร้ต้นทุน ไม่อยากจะบอกว่าเขาไปทำอะไร ไปอยู่ยังไง สิ่งที่เห็น
ไม่ใช่สิ่งที่เป็น ถามว่าลำบากทำไมไม่กลับ มันกลับไม่ได้ไง ไม่มีที่ให้ไป
ไม่มีที่ให้ยืน ต้องถูกไถอยู่ไปแบบนั้น และแบรน แพงๆ ทีคุณว่า มันถูกมาก
ในต่างประเทศ ซื้อทิ้งซื้อขว้างยังไหว มันไม่ได้หรูหราแพงเหมือนในเมืองไทย

ทางที่ดี ลองถามเขาก่อนค่ะ อยากได้อะไรก็ถามไปเลย ว่าเขามีเงินแค่ไหน
ส่งเสียคุณได้เท่าไร แถวบ้านเราเยอะมาก แม่ไปขายตัว ตกนรกอยู่บาเรน
ถูกกระทำย่ำยี ไปนอนรับแขกในป่า สกปรกโสโครก แลกเงินไม่กี่บาท
ส่งเงินมาให้คนเลี้ยงลูก ซึ่งอาจเป็นญาติพี่น้อง เป็นยาย แต่เงินไม่เคยถึงลูก
แถมคนเลี้ยงยังบอก แม่เธอไม่เคยส่งเสีย แต่จริงๆอมเงินแม่ไปหมด
แล้วกรอกหูให้ลูกเกลียดแม่ กรอกหูว่าตัวเองเลี้ยงดูบุญคุณท่วมหัว
มีอะไรควรถามควรคุยค่ะ ไม่ใช่คิดเอง

แบบนี้ จะถามเผื่อ?

เพื่อนฝรั่งเราเล่าให้ฟังว่า ติดสาวไทยที่ไปขายตัวและเพื่อนส่งเสียให้เงินใช้เพราะสาวบอกว่า ต้องส่งเงินให้ลูกชายที่เมืองไทย อายุสามสิบไม่มีงานทำ แม่ต้องขายตัวส่งลูกที่ขี้เกียจหางานทำโดยไม่เคยคิดว่าแม่มีรายได้อะไรมาจากไหน

พี่อีกคนเปิดร้านนวด ลูกมีครอบครัวแล้วมีหลานสองคน ผัวลูกไม่ทำงานอะไร บอกแต่เมียโทรหาแม่ให้ส่งเงิน ค่าเทอมต้องเรียนโรงเรียนดีค่าเทอมแพง บ้านก็สร้างให้แล้ว ส่งเรียนจบปริญญาตรี ยังไม่สามารถดูแลครอบครัวได้ แม่อายุหกสิบแล้วต้องหาเงินส่งให้ทุกเดือน

อีกคนขายตัวมาเป็นสิบปี และก็ยังขายอยู่ตอนนี้ ส่งให้พ่อแม่ลูก น้องชายน้องสะใภ้ที่อยู่รวมกันบ้านใหญ่ เราเห็นแล้วสะท้อนใจว่าทำไมต้องเอาตัวเองไปเป็นคนปั่นเงินให้คนที่ไทยอยู่กินสบาย

คนที่เมืองไทยคิดว่าคนอยู่ต่างประเทศสบาย เงินกองไว้ให้เดินไปหยิบมาใช้ได้ตลอดเวลา ไม่เข้าใจจริง ๆ