คือเรื่องมีอยู่ว่า...
เพื่อนเราอ่าชอบเที่ยวชอบกินของดีๆ(เราก็เข้าใจนะว่าใครก็ชอบ) แต่คือเรารู้จักกันมานาน
ครอบครัวเพื่อนเราก็ไม่ได้รวยอะไรเลยพ่อแม่มีหนี้มีสินด้วยซ้ำ เราเคยไปบ้านนะแบบอยู่สลัม(เราไม่ได้ดูถูกน่ะเราแค่บอกว่าบ้านเป็นยังไง)
ตอนสมัยเรียนเราก็ไม่คิดอะไรเพราะสิ่งแวดล้อมอาจจะดึงดูด
แต่เพื่อนเราก็มีงานดีๆทำได้เงินเดือน15,000 (สำหรับเราว่าเยอะนะเพราะเพื่อนเราไม่ได้ฉลาดมากหรือเก่งมากมาย)
มีอยู่ว่าหนึ่งเราไปบ้านเพื่อนคนนี้ละ..
เราก็แอบได้ยินพ่อแม่เพื่อนเราคุยกันว่าทำไมชีวิตมันลำบากมีหนี้มีสินเยอะแยะหลายหมื่นประมานนี้
อีกอย่างพ่อแม่เพื่อนเราขายอาหารตามสั่งแบบหาเช้ากินค่ำก็ว่าได้
ร่างกายก็แก่มากเดินก็ยังไม่คล่องแล้วคือแบบเรารู้ถึงครอบครัวเพื่อนเราก็สงสาร
แต่พอเรามาดูเพื่อนเราแบบกินสเต็ก? ไปกินเหล้ามไปเที่ยว มีไอโฟน มีผู้ชายเลี้ยง
คือความคิดเราอ่ะอยากจะบอกว่า ทำไมมิงไม่ใช้หนี้ให้พ่อแม่มิงก่อนที่จะมากินไรหรูหราอยู่หรูหราเที่ยวหรูหราไปวันๆ
พ่อแม่ลำบากแต่ตัวเองสบายอวดชาวบ้านคือแบบบางทีมองหน้ามันก็โมโห
แต่ความเป็นจริงไม่รู้จะบอกยังไงใจหนึ่งก็กลัวมันจะโกรธ
จะทำยังไงดี?
เพื่อนเราอ่าชอบเที่ยวชอบกินของดีๆ(เราก็เข้าใจนะว่าใครก็ชอบ) แต่คือเรารู้จักกันมานาน
ครอบครัวเพื่อนเราก็ไม่ได้รวยอะไรเลยพ่อแม่มีหนี้มีสินด้วยซ้ำ เราเคยไปบ้านนะแบบอยู่สลัม(เราไม่ได้ดูถูกน่ะเราแค่บอกว่าบ้านเป็นยังไง)
ตอนสมัยเรียนเราก็ไม่คิดอะไรเพราะสิ่งแวดล้อมอาจจะดึงดูด
แต่เพื่อนเราก็มีงานดีๆทำได้เงินเดือน15,000 (สำหรับเราว่าเยอะนะเพราะเพื่อนเราไม่ได้ฉลาดมากหรือเก่งมากมาย)
มีอยู่ว่าหนึ่งเราไปบ้านเพื่อนคนนี้ละ..
เราก็แอบได้ยินพ่อแม่เพื่อนเราคุยกันว่าทำไมชีวิตมันลำบากมีหนี้มีสินเยอะแยะหลายหมื่นประมานนี้
อีกอย่างพ่อแม่เพื่อนเราขายอาหารตามสั่งแบบหาเช้ากินค่ำก็ว่าได้
ร่างกายก็แก่มากเดินก็ยังไม่คล่องแล้วคือแบบเรารู้ถึงครอบครัวเพื่อนเราก็สงสาร
แต่พอเรามาดูเพื่อนเราแบบกินสเต็ก? ไปกินเหล้ามไปเที่ยว มีไอโฟน มีผู้ชายเลี้ยง
คือความคิดเราอ่ะอยากจะบอกว่า ทำไมมิงไม่ใช้หนี้ให้พ่อแม่มิงก่อนที่จะมากินไรหรูหราอยู่หรูหราเที่ยวหรูหราไปวันๆ
พ่อแม่ลำบากแต่ตัวเองสบายอวดชาวบ้านคือแบบบางทีมองหน้ามันก็โมโห
แต่ความเป็นจริงไม่รู้จะบอกยังไงใจหนึ่งก็กลัวมันจะโกรธ