ลองนึกภาพตามนะครับ สมมุติว่าฉากศึกสุดท้าย ธอร์ ฮัลค์ ฮอว์คอาย มาร์เวล ถูกธานอสอัดจนหมดสภาพ ธอร์ถูกดาบของธานอสฟันปักอยู่ที่ช่วงหัวไหล่ (ธานอสกะฟันหัวคืนแต่ไม่โดน..หลบได้อิอิ แต่ก็เกือบตาย) ฮัลค์สู้ได้อย่างสูสี แต่แผลจากการดีดนิ้วทำให้เขาเสียท่าถูกอัดจนสาหัส ฮอว์คอายใช้ดาบเข้าสู้กับธานอส แม้จะถูกอัดจนกระเด็น แต่เขาได้ทิ้งรอยแผลจากดาบแสนคมไว้ให้กับธานอส มาร์เวลถูกธานอสใช้พลังถุงมือตรึงร่างกายเอาไว้ โทนี่พยายามลุกขึ้นยืน เขาหันไปมองหมอแปลกที่กำลังนั่งบาดเจ็บอยู่ข้างๆ หมอแปลกชี้นิ้วเหมือนส่งสัญญาณบอกอะไรบางอย่าง โทนี่จึงใช้จังหวะนี้รีบเขาไปแย่งถุงมือจากธานอส กัปตันที่บาดเจ็บสาหัส ฝืนแรงเฮือกสุดท้ายรีบเข้าไปช่วยโทนี่ ธานอสที่ตรึงมาร์เวลเอาไว้ไม่สามารถกำมือ ดีดนิ้ว หรือใช้มือพร้อมกันสองข้างได้ ทั้งสามชุลมุลยื้อแย่งถุงมือกันอย่างดุเดือด ธานอสเปลี่ยนพลังตรึงร่างมาร์เวล เป็นวาร์ปส่งเธอไปอีกที่นึง จากนั้นเขาสามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่และรั้งถุงมือไว้ได้ จากนั้น!...............................................................ติดตามตอนต่อไป ^ ^
"ข้าคือชะตาที่มิอาจเลี่ยง" เสียงดีดนิ้วดัง เปรี้ยง แต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ธานอสทำหน้ากังวลกวาดสายตาไปหาทั้งสอง
ภาพตัดมาที่โทนี่ยกมือขึ้นมาและทำหน้าแปลกใจ เกราะมือของเขาไม่มีมณีเช่นกัน
"อะไร......ทำไมนาย?" กัปตันได้ชูมือขึ้นมาพร้อมถุงมืออินฟินิตี้ พลังงานจากถุงมือไหลเวียนไปทั่วร่างกายกัปตัน เขามองไปที่โทนี่ด้วยใบหน้าที่อ่อนล้า เสียงลมหายใจอ่อนแรง
"ไม่เป็นไรโทนี่............................
พวกเราคืออเวนเจอรส์ " เปรี้ยง ภาพนิมิตแสดงให้เห็นเพื่อนร่วมรบของกัปตัน เพ็กกี้ และโฮเวิร์ด สตาร์คที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาเอ่ยถาม
"สำเร็จไหม"
กัปตันเอื้อมมือไปวางที่ไหล่ของโฮเวิร์ดและยิ้มด้วยความตื้นตันใจ
"นายทำสำเร็จ" ทุกคนดีใจยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข
ภาพโฟกัสไปที่หน้ากัปตัน น้ำตาที่ไหลลงมาเปื้อนรอยยิ้ม เขาค่อยๆหลับตาลง
ภาพตัดมาที่กองทัพของธานอสค่อยๆสลายกลายเป็นธุรีปลิวหายไปกับสายลม ธานอสท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าท้อแท้แววตาสิ้นหวัง
นั่งทรุดลงบนเศษยานมองดูกองทัพตนเองพินาษสิ้น เขานั่งก้มหน้าครุ่นคิดแต่ไม่มีคำใดเอ่ยออกมา เขาหลับตาลงพร้อมน้ำตาที่ไหลรินและค่อยๆสลายไป
บรรยากาศรอบๆสมรภูมิช่างเงียบสงัด มีนักรบนอนบาดเจ็บและล้มตาย เถ่าธุรีปกคลุมอยู่ทั่วสมรภูมิ เศษชิ้นส่วนยาน ศากตึกพังทลาย ไม่มีเสียงชัยใดๆ
มีทหารนายนึงนอนแน่นิ่งอยู่ไกลๆ นั้นคือกัปตันที่นอนบาดเจ็บสาหัส ผลจากการดีดนิ้วทำให้ซีกขวาบนร่างกายเขาเต็มไปด้วยรอยไหม้ ตามตัวมีทั้งรอยช้ำและบาดแผล มีเพียงโล่ที่แตกร้าวอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจสิ้นแรงแผ่วเบา บัคกี้รีบวิ่งเข้ามาพยุงกัปตันขึ้นจากดิน แซมบินตามหลังบัคกี้มา
เสียงบัคกี้ถาม
"สตีฟ สตีฟ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ อดทนไว้เพื่อน" กัปตันตอบกลับด้วยเสียงที่โรยริน
"บัค....ทุก.คน.โอเคไหม"
บัคกี้ฉีกยิ้มแต่นัยตาโศกเศร้า ตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเขรือ
"ใช่ๆ ทุกคนปลอดภัย.....แซมรีบตามคนมาช่วยที" แซมยืนมองสภาพร่างกายของกัปตัน
เขาค่อยๆนั่งคุกเข่าลง วางมือไปที่ไหล่บัคกี้ "บัค ตอนนี้เขาอยู่ในจุดที่ดีที่สุดแล้ว" บัคกี้หันกลับมาดูกัปตัน กัปตันพยายามยิ้มและพยักหน้าอย่างช้าๆ
โทนี่เดินกุมท้องเพราะบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ น้ำตาคอเบ้าใบหน้าดูสงสัย เดินมานั่งคุกเข่าข้างกายกัปตันอย่างช้าๆ เขาพยายามจับตามตัวกัปตัน
เพื่อดูบาดแผล เขาฝืนจะกลืนน้ำตา เขาถามกัปตันด้วยความอึดอั้นตันใจ
"ทำไมนาย...อึก.ฉันไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้ ฉันไม่...ฉันไม่..ฮึฮือ"
โทนี่ร้องไห้และเสียใจเป็นอย่างมาก กัปตันฝืนแรงสุดท้ายเอื้อมมือไปทาบที่กลางอกโทนี่
"มันเป็น__หน้าที่ของฉัน
และ..นายมีครอบครัวที่รออยู่.....................................................................อภัยให้กันใช่ไหม"
โทนี่ใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่แขนและไหล่ของกัปตัน ตอบกลับด้วยความจริงใจ
"ใช่ แน่นอนเพื่อน" กัปตันที่รอฟัง พอได้ยินคำตอบ
ก็ยิ้มแย้มแก้มปริพร้อมน้ำตาที่ปริ่มออกมา รอยยิ้มของเขาค่อยๆลดลง ใบหน้าแววตาเริ่มคลายรอยยิ้ม เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ไร้สติ
มือกัปตันไร้สิ้นแรงร่วงหล่นลงสู่ดิน......
ตุ้บบบ.....เสียงกระทบที่ดังสะท้านบาดลึกไปทั้งหัวใจ
โทนี่ชะงักนัยตาเผยให้เห็นภาพกัปตันที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาน น้ำตาของเขาไหลรินลงมาเป็นสาย บัคกี้ที่นั่งพยุงร่างของกัปตันไว้
ก้มหน้าหลบผู้คน ใจเขาสลายเพื่อนรักได้จากไปแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงบนตัวกัปตัน แซมหมดเรี่ยวแรงวางมือลงบนดินที่เต็มไปด้วยธุรี
พ็อตกับปาร์คเกอร์เดินเข้าไปปรอบใจโทนี่
"โทนี่ สตีฟเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง อย่าได้เสียใจ พวกเราทุกคนทำดีที่สุดแล้ว"
ฮัลค์เข้าไปดูธอร์ที่กำลังนั่งกดบาดแผลอยู่ ธอร์ถามว่าทุกคนเป็นไงบ้าง ฮัลค์ตอบกลับไป "เอิ่ม....พวกเราเจอกันหนักเลยละ"
ธอร์ยิงมุขตลกกลับไป
"ก็แหงละ ไอ้มันม่วงมันพกของเล่นชิ้นใหญ่มาเลยนิ" ธอร์สังเกตุใบหน้าของฮัลค์ที่ดูเป็นทุกข์
"อะไร นี่มุขของฉันแย่ขนาดนั้นเลย" ฮัลค์ตอบด้วยความกังวล
"อ่อป่าว...ธอร์..คือ..พวกเรา....กัปตันจากพวกเราไปแล้ว" ธอร์เบนหน้าหลบฮัลค์
เขากัดฟันทนช้ำกล้ำกลืนแต่ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องหลั่งน้ำตา
"ทำไมเขา....ไม่ ไม่ พวกเราไม่ควรสูญเสีย เขาไม่ควรต้องเสียสละขนาดนี้..."
ฮัลค์กอดคอพยายามตบไหล่ปรอบใจธอร์ไว้ ฮอว์คอายมองดูร่างกัปตันจากระยะไกลแต่สายตาของเขาเห็นร่างกัปตันอย่างชัดเจน เขาข่มตาลงนั่งสงบนิ่ง
ภาพกัปตันนอนสิ้นชีพในอ้อมแขนบัคกี้ และรายล้อมไปด้วยเพื่อนในทีม
Avengers ทุกคนยืนโศกเศร้าและไว้อาลัยให้กับการสูญเสียในสมรภูมิรบครั้งนี้
ประชาชนที่หายไปจากเหตุการณ์ธานอส ได้กลับไปเจอครอบครัวของพวกเขาอีกครั้ง เสียงบรรยายของโทนี่จะควบคู่ไปกับเหตุการณ์ต่อจากนี้
("ทุกคนอยากให้จบแบบแฮ้ปปี้...ใช่ไหม แต่ชีวิตไม่เป็นอย่างนั้นตลอด ครั้งนี้ไม่แน่ หวังว่าตอนคุณเปิดดูคลิปนี้ เราได้เฉลิมฉลอง
หวังว่าทุกครอบครัวกลับมาพร้อมหน้า เรากอบกู้ได้โลกในแบบเวอร์ชั่นปกติกลับคืนมา เอิ่ม...ถ้าเวอร์ชั่นเดิมคือปกตินะ
ไม่ใช่แค่โลกสิ ต้องทั้งจักรวาล ถ้าสิปปีก่อนมีคนบอกว่ามีเอเลี่ยน มนุษย์ต่างดาว หรือว่าอะไรพวกนี้ แบบว่าผผ..ผมไม่แปลกใจเลย
แต่ใครจะไปรู้ ว่าจะมีอภิมหาพลังธรรมมะ อธรรมมาสู้กันอย่างนี้ และไม่ว่าผลเป็นยังไง นั้นคือโลกความเป็นจริงที่มอร์แกนต้องหาทางเติบโตอยู่กับมัน เลยคิดว่าควรอัดข้อความนี้เอาไว้ เผื่อผมจากไปก่อนถึงคราว สำหรับผม....เอาที่จริงตายเวลาไหนก็คือถึงคราว
แผนเดินทางข้ามเวลาที่จะทำกันพรุ่งนี้ มันยังทำให้ผมเกาหัวแกรกแกรกอยู่ว่าจะรอด..หรือไม่รอด
หน้าที่ผู้พิทักษ์ก็เงี้ยะ และการเดินทางมีจุดจบ ฟุ้งซ่านอะไรเนี้ยะ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ทุกเม็ดอยู่แล้ว รักลูก3000นะ" >>>
ฮอว์คอายลงมาจากยานรีบวิ่งไปหาครอบครัวของเขา
"โอ้ววว.....ขอปักธนูใจไว้ที่ครอบครัวตัวแสบได้ไหม" เขารีบวิ่งเขาไปกอดลูกๆและเข้าไปจูบภรรยาด้วยความคิดถึงสุดใจ แอนท์แมนนั่งเล่นกับลูกสาวตรงบริเวณหน้าบ้าน เขามองไปที่โฮป
"ไม่นึกว่าลูกผมจะขยายร่างได้ไวขนาดนี้ "
พวกเขาหัวเราะอย่างมีความสุข และนั่งดูพุเฉลิมฉลอง ปาร์คเกอร์ได้กลับไปเจอเพื่อนเบิ้มคนเดิมที่โรงเรียน เขายืนทักทายและกอดกันด้วยความดีใจ หยอกล้อกันระหว่างเดินไปที่ห้องเรียน ภายในห้องเรียนปาร์คเกอร์ได้เจอเอ็มเจอีกครั้ง เขาทั้งสองมองตาและยิ้มจิ้นให้กัน
ราชวงศ์วากานด้าได้กลับมาพร้อมหน้าที่ริมระเบียงบัลลังก์อีกครั้ง โทนี่กับพ็อตลงมาจากรถและได้เห็นลูกสาวกับแฮ้ปปี้ยืนรออยู่บริเวณหน้าบ้าน
ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาว
"พ่อรักลูก3000น่ะ คุณพ็อตสุดสวยก็เช่นกัน แต่ไม่ว่าลูกหรือคุณจะรักผมเท่าไหร่ ผมก็จะรักพวกคุณตลอดไป")
<<<
ภาพตัดมาที่บริเวณห้องรับแขกภายในบ้านโทนี่ ทุกคนกำลังดูคลิปสั่งเสียของโทนี่ หลังคลิปจบลงโทนี่กล่าวกับทุกคน
"เพราะเขา...ผมถึงได้อยู่ตรงนี้
ได้กลับมาอยู่กับครอบครัว ได้มีชีวิตเจอหน้าพวกนายทุกคน ว่าไงถังเบียร์ไปฟิตหุ่นซะนะ แบนเนอร์นายทำพื้นบ้านฉันทะลุ คลินท์นายคงไม่ได้พกดาบมาด้วยใช่ไหม บาดแผลของธานอสยังติดตาฉันอยู่เลย" บาร์ตันตอบกลับ
"เฮ้ย....นายก็ควรกลัวไว้ เพราะหน้าฉันคมกว่าดาบอีกนะ" ทุกคนพากันหัวเราะ โทนี่กล่าวต่อ
"ฮ่าฮ่าฮ่า เอาละ....ที่ฉันอยากรู้คือทำไมเขาถึงมีถุงมืออินฟินิตี้ บอกฉันทีแบนเนอร์" ฮัลค์ทำหน้าสลด
"โทนี่ คือว่า ฉันเสียใจ กัปตันขอให้ฉันช่วยทำมันขึ้นมาอีกอัน เผื่อเกิดอะไรผิดพลาด มันเป็นแผนสำรองของเขา" เสียงเคาะประตูชะงักบทสนทนาของฮัลค์
"มีพัสดุมาส่งคุณโทนี่ แสตงค์ครับ" เมสเซ็นเจอร์สแตนลีตะโกนจากหน้าประตู โทนี่ออกไปรับพัสดุ
''ฉันชอบนามสกุลที่คุณเรียกมากเลยนะ ฟังดูเหมือนพ่อหนุ่มอัจฉริยะ โทนี่ แสตงค์" สแตนลีหัวเราะและเดินกลับออกไป โทนี่เปิดกล่องพัสดุ ภายในมีรูปพ่อของเขายืนดูกัปตันถือโล่ไวเบรเนี่ยม และจดหมายหนึ่งฉบับเขียนจ่าหน้าสองไว้ว่า
เปิดอ่านเมื่อถึงเวลา โทนี่บอกกับทุกคนว่า
"ฉันว่า......ถึงเวลาที่พวกเราต้องไปทำพิธีให้กัปตันกันแล้ว.....มาเถอะ"
ถ้าสมมุติว่านี่คือ Flashback ของฉากอ่านจดหมายสั่งเสียของกัปตันอเมริกาใน Avengers Endgame คุณจะรู้สึกอย่างไร? (T || T )
"ข้าคือชะตาที่มิอาจเลี่ยง" เสียงดีดนิ้วดัง เปรี้ยง แต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ธานอสทำหน้ากังวลกวาดสายตาไปหาทั้งสอง
ภาพตัดมาที่โทนี่ยกมือขึ้นมาและทำหน้าแปลกใจ เกราะมือของเขาไม่มีมณีเช่นกัน "อะไร......ทำไมนาย?" กัปตันได้ชูมือขึ้นมาพร้อมถุงมืออินฟินิตี้ พลังงานจากถุงมือไหลเวียนไปทั่วร่างกายกัปตัน เขามองไปที่โทนี่ด้วยใบหน้าที่อ่อนล้า เสียงลมหายใจอ่อนแรง "ไม่เป็นไรโทนี่............................
พวกเราคืออเวนเจอรส์ " เปรี้ยง ภาพนิมิตแสดงให้เห็นเพื่อนร่วมรบของกัปตัน เพ็กกี้ และโฮเวิร์ด สตาร์คที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาเอ่ยถาม "สำเร็จไหม"
กัปตันเอื้อมมือไปวางที่ไหล่ของโฮเวิร์ดและยิ้มด้วยความตื้นตันใจ"นายทำสำเร็จ" ทุกคนดีใจยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข
ภาพโฟกัสไปที่หน้ากัปตัน น้ำตาที่ไหลลงมาเปื้อนรอยยิ้ม เขาค่อยๆหลับตาลง
ภาพตัดมาที่กองทัพของธานอสค่อยๆสลายกลายเป็นธุรีปลิวหายไปกับสายลม ธานอสท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าท้อแท้แววตาสิ้นหวัง
นั่งทรุดลงบนเศษยานมองดูกองทัพตนเองพินาษสิ้น เขานั่งก้มหน้าครุ่นคิดแต่ไม่มีคำใดเอ่ยออกมา เขาหลับตาลงพร้อมน้ำตาที่ไหลรินและค่อยๆสลายไป
บรรยากาศรอบๆสมรภูมิช่างเงียบสงัด มีนักรบนอนบาดเจ็บและล้มตาย เถ่าธุรีปกคลุมอยู่ทั่วสมรภูมิ เศษชิ้นส่วนยาน ศากตึกพังทลาย ไม่มีเสียงชัยใดๆ
มีทหารนายนึงนอนแน่นิ่งอยู่ไกลๆ นั้นคือกัปตันที่นอนบาดเจ็บสาหัส ผลจากการดีดนิ้วทำให้ซีกขวาบนร่างกายเขาเต็มไปด้วยรอยไหม้ ตามตัวมีทั้งรอยช้ำและบาดแผล มีเพียงโล่ที่แตกร้าวอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจสิ้นแรงแผ่วเบา บัคกี้รีบวิ่งเข้ามาพยุงกัปตันขึ้นจากดิน แซมบินตามหลังบัคกี้มา
เสียงบัคกี้ถาม "สตีฟ สตีฟ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ อดทนไว้เพื่อน" กัปตันตอบกลับด้วยเสียงที่โรยริน "บัค....ทุก.คน.โอเคไหม"
บัคกี้ฉีกยิ้มแต่นัยตาโศกเศร้า ตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเขรือ "ใช่ๆ ทุกคนปลอดภัย.....แซมรีบตามคนมาช่วยที" แซมยืนมองสภาพร่างกายของกัปตัน
เขาค่อยๆนั่งคุกเข่าลง วางมือไปที่ไหล่บัคกี้ "บัค ตอนนี้เขาอยู่ในจุดที่ดีที่สุดแล้ว" บัคกี้หันกลับมาดูกัปตัน กัปตันพยายามยิ้มและพยักหน้าอย่างช้าๆ
โทนี่เดินกุมท้องเพราะบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ น้ำตาคอเบ้าใบหน้าดูสงสัย เดินมานั่งคุกเข่าข้างกายกัปตันอย่างช้าๆ เขาพยายามจับตามตัวกัปตัน
เพื่อดูบาดแผล เขาฝืนจะกลืนน้ำตา เขาถามกัปตันด้วยความอึดอั้นตันใจ "ทำไมนาย...อึก.ฉันไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้ ฉันไม่...ฉันไม่..ฮึฮือ"
โทนี่ร้องไห้และเสียใจเป็นอย่างมาก กัปตันฝืนแรงสุดท้ายเอื้อมมือไปทาบที่กลางอกโทนี่ "มันเป็น__หน้าที่ของฉัน
และ..นายมีครอบครัวที่รออยู่.....................................................................อภัยให้กันใช่ไหม"
โทนี่ใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่แขนและไหล่ของกัปตัน ตอบกลับด้วยความจริงใจ "ใช่ แน่นอนเพื่อน" กัปตันที่รอฟัง พอได้ยินคำตอบ
ก็ยิ้มแย้มแก้มปริพร้อมน้ำตาที่ปริ่มออกมา รอยยิ้มของเขาค่อยๆลดลง ใบหน้าแววตาเริ่มคลายรอยยิ้ม เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ไร้สติ
มือกัปตันไร้สิ้นแรงร่วงหล่นลงสู่ดิน......ตุ้บบบ.....เสียงกระทบที่ดังสะท้านบาดลึกไปทั้งหัวใจ
โทนี่ชะงักนัยตาเผยให้เห็นภาพกัปตันที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาน น้ำตาของเขาไหลรินลงมาเป็นสาย บัคกี้ที่นั่งพยุงร่างของกัปตันไว้
ก้มหน้าหลบผู้คน ใจเขาสลายเพื่อนรักได้จากไปแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงบนตัวกัปตัน แซมหมดเรี่ยวแรงวางมือลงบนดินที่เต็มไปด้วยธุรี
พ็อตกับปาร์คเกอร์เดินเข้าไปปรอบใจโทนี่ "โทนี่ สตีฟเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง อย่าได้เสียใจ พวกเราทุกคนทำดีที่สุดแล้ว"
ฮัลค์เข้าไปดูธอร์ที่กำลังนั่งกดบาดแผลอยู่ ธอร์ถามว่าทุกคนเป็นไงบ้าง ฮัลค์ตอบกลับไป "เอิ่ม....พวกเราเจอกันหนักเลยละ"
ธอร์ยิงมุขตลกกลับไป "ก็แหงละ ไอ้มันม่วงมันพกของเล่นชิ้นใหญ่มาเลยนิ" ธอร์สังเกตุใบหน้าของฮัลค์ที่ดูเป็นทุกข์
"อะไร นี่มุขของฉันแย่ขนาดนั้นเลย" ฮัลค์ตอบด้วยความกังวล "อ่อป่าว...ธอร์..คือ..พวกเรา....กัปตันจากพวกเราไปแล้ว" ธอร์เบนหน้าหลบฮัลค์
เขากัดฟันทนช้ำกล้ำกลืนแต่ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องหลั่งน้ำตา "ทำไมเขา....ไม่ ไม่ พวกเราไม่ควรสูญเสีย เขาไม่ควรต้องเสียสละขนาดนี้..."
ฮัลค์กอดคอพยายามตบไหล่ปรอบใจธอร์ไว้ ฮอว์คอายมองดูร่างกัปตันจากระยะไกลแต่สายตาของเขาเห็นร่างกัปตันอย่างชัดเจน เขาข่มตาลงนั่งสงบนิ่ง
ภาพกัปตันนอนสิ้นชีพในอ้อมแขนบัคกี้ และรายล้อมไปด้วยเพื่อนในทีม Avengers ทุกคนยืนโศกเศร้าและไว้อาลัยให้กับการสูญเสียในสมรภูมิรบครั้งนี้
ประชาชนที่หายไปจากเหตุการณ์ธานอส ได้กลับไปเจอครอบครัวของพวกเขาอีกครั้ง เสียงบรรยายของโทนี่จะควบคู่ไปกับเหตุการณ์ต่อจากนี้
("ทุกคนอยากให้จบแบบแฮ้ปปี้...ใช่ไหม แต่ชีวิตไม่เป็นอย่างนั้นตลอด ครั้งนี้ไม่แน่ หวังว่าตอนคุณเปิดดูคลิปนี้ เราได้เฉลิมฉลอง
หวังว่าทุกครอบครัวกลับมาพร้อมหน้า เรากอบกู้ได้โลกในแบบเวอร์ชั่นปกติกลับคืนมา เอิ่ม...ถ้าเวอร์ชั่นเดิมคือปกตินะ
ไม่ใช่แค่โลกสิ ต้องทั้งจักรวาล ถ้าสิปปีก่อนมีคนบอกว่ามีเอเลี่ยน มนุษย์ต่างดาว หรือว่าอะไรพวกนี้ แบบว่าผผ..ผมไม่แปลกใจเลย
แต่ใครจะไปรู้ ว่าจะมีอภิมหาพลังธรรมมะ อธรรมมาสู้กันอย่างนี้ และไม่ว่าผลเป็นยังไง นั้นคือโลกความเป็นจริงที่มอร์แกนต้องหาทางเติบโตอยู่กับมัน เลยคิดว่าควรอัดข้อความนี้เอาไว้ เผื่อผมจากไปก่อนถึงคราว สำหรับผม....เอาที่จริงตายเวลาไหนก็คือถึงคราว
แผนเดินทางข้ามเวลาที่จะทำกันพรุ่งนี้ มันยังทำให้ผมเกาหัวแกรกแกรกอยู่ว่าจะรอด..หรือไม่รอด
หน้าที่ผู้พิทักษ์ก็เงี้ยะ และการเดินทางมีจุดจบ ฟุ้งซ่านอะไรเนี้ยะ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ทุกเม็ดอยู่แล้ว รักลูก3000นะ" >>>
ฮอว์คอายลงมาจากยานรีบวิ่งไปหาครอบครัวของเขา "โอ้ววว.....ขอปักธนูใจไว้ที่ครอบครัวตัวแสบได้ไหม" เขารีบวิ่งเขาไปกอดลูกๆและเข้าไปจูบภรรยาด้วยความคิดถึงสุดใจ แอนท์แมนนั่งเล่นกับลูกสาวตรงบริเวณหน้าบ้าน เขามองไปที่โฮป "ไม่นึกว่าลูกผมจะขยายร่างได้ไวขนาดนี้ "
พวกเขาหัวเราะอย่างมีความสุข และนั่งดูพุเฉลิมฉลอง ปาร์คเกอร์ได้กลับไปเจอเพื่อนเบิ้มคนเดิมที่โรงเรียน เขายืนทักทายและกอดกันด้วยความดีใจ หยอกล้อกันระหว่างเดินไปที่ห้องเรียน ภายในห้องเรียนปาร์คเกอร์ได้เจอเอ็มเจอีกครั้ง เขาทั้งสองมองตาและยิ้มจิ้นให้กัน
ราชวงศ์วากานด้าได้กลับมาพร้อมหน้าที่ริมระเบียงบัลลังก์อีกครั้ง โทนี่กับพ็อตลงมาจากรถและได้เห็นลูกสาวกับแฮ้ปปี้ยืนรออยู่บริเวณหน้าบ้าน
ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาว "พ่อรักลูก3000น่ะ คุณพ็อตสุดสวยก็เช่นกัน แต่ไม่ว่าลูกหรือคุณจะรักผมเท่าไหร่ ผมก็จะรักพวกคุณตลอดไป")
<<<
ภาพตัดมาที่บริเวณห้องรับแขกภายในบ้านโทนี่ ทุกคนกำลังดูคลิปสั่งเสียของโทนี่ หลังคลิปจบลงโทนี่กล่าวกับทุกคน "เพราะเขา...ผมถึงได้อยู่ตรงนี้
ได้กลับมาอยู่กับครอบครัว ได้มีชีวิตเจอหน้าพวกนายทุกคน ว่าไงถังเบียร์ไปฟิตหุ่นซะนะ แบนเนอร์นายทำพื้นบ้านฉันทะลุ คลินท์นายคงไม่ได้พกดาบมาด้วยใช่ไหม บาดแผลของธานอสยังติดตาฉันอยู่เลย" บาร์ตันตอบกลับ "เฮ้ย....นายก็ควรกลัวไว้ เพราะหน้าฉันคมกว่าดาบอีกนะ" ทุกคนพากันหัวเราะ โทนี่กล่าวต่อ "ฮ่าฮ่าฮ่า เอาละ....ที่ฉันอยากรู้คือทำไมเขาถึงมีถุงมืออินฟินิตี้ บอกฉันทีแบนเนอร์" ฮัลค์ทำหน้าสลด
"โทนี่ คือว่า ฉันเสียใจ กัปตันขอให้ฉันช่วยทำมันขึ้นมาอีกอัน เผื่อเกิดอะไรผิดพลาด มันเป็นแผนสำรองของเขา" เสียงเคาะประตูชะงักบทสนทนาของฮัลค์ "มีพัสดุมาส่งคุณโทนี่ แสตงค์ครับ" เมสเซ็นเจอร์สแตนลีตะโกนจากหน้าประตู โทนี่ออกไปรับพัสดุ ''ฉันชอบนามสกุลที่คุณเรียกมากเลยนะ ฟังดูเหมือนพ่อหนุ่มอัจฉริยะ โทนี่ แสตงค์" สแตนลีหัวเราะและเดินกลับออกไป โทนี่เปิดกล่องพัสดุ ภายในมีรูปพ่อของเขายืนดูกัปตันถือโล่ไวเบรเนี่ยม และจดหมายหนึ่งฉบับเขียนจ่าหน้าสองไว้ว่า เปิดอ่านเมื่อถึงเวลา โทนี่บอกกับทุกคนว่า "ฉันว่า......ถึงเวลาที่พวกเราต้องไปทำพิธีให้กัปตันกันแล้ว.....มาเถอะ"