สวัสดีทุกคนที่กดเข้ามาอ่านนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า :
ตอนม.ต้น เราเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคมเลย มีเพื่อนอยู่ 2 คน เพื่อนที่สนิทจริงๆอยู่อีกรร.หนึ่ง บางทีเราก็ไปหาเขา
พอเราขึ้นม.4มา มันเป็นการเปลี่ยนสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ เราเลยอยากเปลี่ยนตัวเอง อยากเข้าสังคม
เรากลายเป็นคนที่ทำความรู้จักกับเพื่อนทุกคนในห้องได้เร็วที่สุด เรามีความสุขมากเลยที่เรามีเพื่อนเยอะขึ้นมากๆ เพื่อนๆหลายคนอยากให้เราเป็นหัวหน้าห้อง คือเรารู้สึกมีค่ามากๆ
ขอบอกก่อนว่าเราไม่ได้อยากเด่นอะไรนะ เราแค่อยากมีค่าในสายตาคนอื่น
ช่วงนั้นเหมือนเราเป็นแกนหลักของห้องเลย เพื่อนสงสัยอะไร มักจะถามเราเสมอ
เวลาเพื่อนมีปัญหาอะไรเราพร้อมช่วยเสมอ เราเคยเดินสอนการบ้านเพื่อนแทบทั้งห้อง เพราะเพื่อนไม่เข้าใจกัน
*มีบ้างที่เราดุเพื่อน อารมณ์แบบ
ทำไมไม่เข้าใจซักที แงงงง
เราต้องสรุปการบ้านลงกลุ่มห้องให้เพื่อนทุกอาทิตย์ เพราะเพื่อนถามเราบ่อยมาก
แต่พอเวลาผ่านไป เราเริ่มรู้สึกแบบ..
บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่เพื่อนๆเริ่มไม่ค่อยคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เราเข้าใจ เพราะว่า ทุกคนก็เริ่มมีกลุ่มของตัวเองแล้ว แต่เหลือเราคนเดียว ที่ไม่มีเพื่อนเป็นตัวเป็นตน แบบว่าก็คุยๆกันแต่เวลาทำงานกลุ่ม หรือว่าพักกลางวัน มักจะเหลือเราเสมอ
เราเคยไปคุยเรื่องนี้กับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง
เพื่อนก็บอกว่า มาอยู่กับพวกเราสิ
แต่อยู่ๆไปเรารู้สึกเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ เพื่อนมีอะไร ไม่ค่อยบอกเรา
เราน้อยใจมาก😢
จากตอนแรกแชทที่เต็มไปด้วยเพื่อน
แต่ตอนนี้แชทเงียบเหมือนป่าช้า
จะมีแต่
"สรุปการบ้านให้หน่อย"
"วันนี้มีการบ้านปะวะ"
"อันนี้ไม่เข้าใจหว่ะสอนหน่อย"
เรามีประโยชน์แค่นี้จริงๆหรอ?
เราอิจฉาคนที่ได้รับความสนใจ
ไม่ได้อิจฉาที่เขาเด่นนะ
อิจฉาที่เขามีค่าในสายตาคนอื่น😢
ตอนนี้เรารู้สึกไร้ค่ามากๆ
รู้สึกเราไม่มีอะไรน่าสนใจ
เราควรทำยังไงดีหรอ?
หรือเราเรียกร้องความสนใจมากเกินไป?
รู้สึกไร้ค่ากับเพื่อนในห้อง
เรื่องมีอยู่ว่า :
ตอนม.ต้น เราเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคมเลย มีเพื่อนอยู่ 2 คน เพื่อนที่สนิทจริงๆอยู่อีกรร.หนึ่ง บางทีเราก็ไปหาเขา
พอเราขึ้นม.4มา มันเป็นการเปลี่ยนสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ เราเลยอยากเปลี่ยนตัวเอง อยากเข้าสังคม
เรากลายเป็นคนที่ทำความรู้จักกับเพื่อนทุกคนในห้องได้เร็วที่สุด เรามีความสุขมากเลยที่เรามีเพื่อนเยอะขึ้นมากๆ เพื่อนๆหลายคนอยากให้เราเป็นหัวหน้าห้อง คือเรารู้สึกมีค่ามากๆ
ขอบอกก่อนว่าเราไม่ได้อยากเด่นอะไรนะ เราแค่อยากมีค่าในสายตาคนอื่น
ช่วงนั้นเหมือนเราเป็นแกนหลักของห้องเลย เพื่อนสงสัยอะไร มักจะถามเราเสมอ
เวลาเพื่อนมีปัญหาอะไรเราพร้อมช่วยเสมอ เราเคยเดินสอนการบ้านเพื่อนแทบทั้งห้อง เพราะเพื่อนไม่เข้าใจกัน
*มีบ้างที่เราดุเพื่อน อารมณ์แบบ
ทำไมไม่เข้าใจซักที แงงงง
เราต้องสรุปการบ้านลงกลุ่มห้องให้เพื่อนทุกอาทิตย์ เพราะเพื่อนถามเราบ่อยมาก
แต่พอเวลาผ่านไป เราเริ่มรู้สึกแบบ..
บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่เพื่อนๆเริ่มไม่ค่อยคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เราเข้าใจ เพราะว่า ทุกคนก็เริ่มมีกลุ่มของตัวเองแล้ว แต่เหลือเราคนเดียว ที่ไม่มีเพื่อนเป็นตัวเป็นตน แบบว่าก็คุยๆกันแต่เวลาทำงานกลุ่ม หรือว่าพักกลางวัน มักจะเหลือเราเสมอ
เราเคยไปคุยเรื่องนี้กับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง
เพื่อนก็บอกว่า มาอยู่กับพวกเราสิ
แต่อยู่ๆไปเรารู้สึกเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ เพื่อนมีอะไร ไม่ค่อยบอกเรา
เราน้อยใจมาก😢
จากตอนแรกแชทที่เต็มไปด้วยเพื่อน
แต่ตอนนี้แชทเงียบเหมือนป่าช้า
จะมีแต่
"สรุปการบ้านให้หน่อย"
"วันนี้มีการบ้านปะวะ"
"อันนี้ไม่เข้าใจหว่ะสอนหน่อย"
เรามีประโยชน์แค่นี้จริงๆหรอ?
เราอิจฉาคนที่ได้รับความสนใจ
ไม่ได้อิจฉาที่เขาเด่นนะ
อิจฉาที่เขามีค่าในสายตาคนอื่น😢
ตอนนี้เรารู้สึกไร้ค่ามากๆ
รู้สึกเราไม่มีอะไรน่าสนใจ
เราควรทำยังไงดีหรอ?
หรือเราเรียกร้องความสนใจมากเกินไป?