แปลกไหมคะ
ที่เราลาออกจากงานประจำ เพราะเรารู้สึกว่างานที่เราทำมันไม่ได้มีประโยชน์ต่อคนอื่นๆเลย
เราเป็นเซลล์ขายของเข้าโรงงานอุตสาหกรรมค่ะ
เรารู้สึกมีความสุขมากเวลาได้ช่วยเหลือลูกค้า ได้ซัพพอร์ตเวลาที่ลูกค้ามีปัญหา
แต่เราไม่ชอบการเข้าไปถามจู้จี้ หรือพยายามขายของในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
วันๆนึงเราต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเกือบทั้งวัน เราค่อนข้างเป็นคนเก่ง ทำงานได้ดี ไม่มีปัญหาในที่ทำงาน
ขณะขับรถวันหนึ่งเราก็คิดขึ้นมาว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ เหมือนมันเสียเวลาชีวิตไปโดยไม่ได้ประโยชน์อะไร
เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุข แม้ค่าตอบแทนของเซลล์จะเยอะ เรามีเงินเยอะขึ้น แต่เรากลับไม่มีความสุข
รู้สึกว่าตัวเองชอบทำงานช่วยเหลือคนอื่นมากกว่า
(สมัยเรียนเราชอบทำกิจกรรมจิตอาสามาก ชอบออกไปช่วยเหลือสังคม สอนหนังสือเด็กด้อยโอกาส ซ่อมแซมโรงเรียน ปลูกป่า ..)
ทำงานได้2ปี เราจึงตัดสินใจลาออกจากงานประจำ รายได้ประมาณ42K เพื่อมาทำงานองค์กรไม่แสวงผลกำไรรายได้15K
ครอบครัวและเพื่อนๆเราหลายคนไม่เข้าใจ และเกิดคำถามว่าเราทำแบบนี้ทำไม
"ทำไมเราต้องไปช่วยเหลือคนที่เราไม่รู้จัก? แล้วไปอยู่ห่างไกลครอบครัว เพื่อน คนรัก
ชีวิตแกก็ดีอยู่แล้ว อยู่คอนโด มีฟิตเนส มีรถขับ แต่กลับเลือกไปใช้ชีวิตที่ลำบาก"
"ทำไมไม่อยู่ดูแลคนที่เรารักและรักเรา ทำไมเลือกไปช่วยคนอื่นล่ะ"
เราต้องย้ายออกจากกรุงเทพ มาอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งความสะดวกสบายทุกอย่างหายไป
เราก็ไม่รู้จะตอบคำถามคนอื่นๆยังไง เราแค่อยากทำ เพราะเราชอบเวลาได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ
เราก็เริ่มเกิดคำถามกับตัวเอง ว่าเราผิดไหม เราแปลกไหม ที่เป็นแบบนี้ ?
ที่เราเลือกไปช่วยเหลือคนอื่นที่เขาลำบาก แต่เราไม่รู้จัก และอยู่ห่างไกลครอบครัวตัวเองไป
(เราไปเป็นครูอาสาให้กับเด็กๆที่ยากจน ครอบครัวมีปัญหา เราจะเข้าไปช่วยแก้ปัญหาด้านชุมชน สังคมด้วย)
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดมากๆ เพราะไม่รู้ว่าที่เราทำอยู่มันดีหรือไม่ดี มันถูกต้องหรือป่าว
เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงมีชีวิตแบบคนอื่นทั่วๆไป แบบที่ครอบครัว เพื่อนๆ ญาติๆเราอยากให้เป็นไม่ได้
เราเองก็ยังตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมถึงทำงานแบบทั่วๆไปไม่ได้ล่ะ ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้
ทำไมเราถึงได้มีความคิดที่อยากจะไปช่วยเหลือสังคม ทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนที่ดีเพรียบพร้อมไปทุกๆด้าน
ปล. ครอบครัวเราไม่ได้มีปัญหาอะไรให้เราช่วยนะคะ เราไม่ต้องส่งเงินให้ที่บ้าน
พ่อแม่เขาไม่อยากให้เราไปทำ เพราะเป็นห่วงเรา และอยากให้เราอยู่ใกล้ๆพวกท่าน
แปลกไหมคะ ที่เราชอบทำงานอาสา ช่วยเหลือคนที่เราไม่รู้จัก
ที่เราลาออกจากงานประจำ เพราะเรารู้สึกว่างานที่เราทำมันไม่ได้มีประโยชน์ต่อคนอื่นๆเลย
เราเป็นเซลล์ขายของเข้าโรงงานอุตสาหกรรมค่ะ
เรารู้สึกมีความสุขมากเวลาได้ช่วยเหลือลูกค้า ได้ซัพพอร์ตเวลาที่ลูกค้ามีปัญหา
แต่เราไม่ชอบการเข้าไปถามจู้จี้ หรือพยายามขายของในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
วันๆนึงเราต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเกือบทั้งวัน เราค่อนข้างเป็นคนเก่ง ทำงานได้ดี ไม่มีปัญหาในที่ทำงาน
ขณะขับรถวันหนึ่งเราก็คิดขึ้นมาว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ เหมือนมันเสียเวลาชีวิตไปโดยไม่ได้ประโยชน์อะไร
เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุข แม้ค่าตอบแทนของเซลล์จะเยอะ เรามีเงินเยอะขึ้น แต่เรากลับไม่มีความสุข
รู้สึกว่าตัวเองชอบทำงานช่วยเหลือคนอื่นมากกว่า
(สมัยเรียนเราชอบทำกิจกรรมจิตอาสามาก ชอบออกไปช่วยเหลือสังคม สอนหนังสือเด็กด้อยโอกาส ซ่อมแซมโรงเรียน ปลูกป่า ..)
ทำงานได้2ปี เราจึงตัดสินใจลาออกจากงานประจำ รายได้ประมาณ42K เพื่อมาทำงานองค์กรไม่แสวงผลกำไรรายได้15K
ครอบครัวและเพื่อนๆเราหลายคนไม่เข้าใจ และเกิดคำถามว่าเราทำแบบนี้ทำไม
"ทำไมเราต้องไปช่วยเหลือคนที่เราไม่รู้จัก? แล้วไปอยู่ห่างไกลครอบครัว เพื่อน คนรัก
ชีวิตแกก็ดีอยู่แล้ว อยู่คอนโด มีฟิตเนส มีรถขับ แต่กลับเลือกไปใช้ชีวิตที่ลำบาก"
"ทำไมไม่อยู่ดูแลคนที่เรารักและรักเรา ทำไมเลือกไปช่วยคนอื่นล่ะ"
เราต้องย้ายออกจากกรุงเทพ มาอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งความสะดวกสบายทุกอย่างหายไป
เราก็ไม่รู้จะตอบคำถามคนอื่นๆยังไง เราแค่อยากทำ เพราะเราชอบเวลาได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ
เราก็เริ่มเกิดคำถามกับตัวเอง ว่าเราผิดไหม เราแปลกไหม ที่เป็นแบบนี้ ?
ที่เราเลือกไปช่วยเหลือคนอื่นที่เขาลำบาก แต่เราไม่รู้จัก และอยู่ห่างไกลครอบครัวตัวเองไป
(เราไปเป็นครูอาสาให้กับเด็กๆที่ยากจน ครอบครัวมีปัญหา เราจะเข้าไปช่วยแก้ปัญหาด้านชุมชน สังคมด้วย)
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดมากๆ เพราะไม่รู้ว่าที่เราทำอยู่มันดีหรือไม่ดี มันถูกต้องหรือป่าว
เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงมีชีวิตแบบคนอื่นทั่วๆไป แบบที่ครอบครัว เพื่อนๆ ญาติๆเราอยากให้เป็นไม่ได้
เราเองก็ยังตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมถึงทำงานแบบทั่วๆไปไม่ได้ล่ะ ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้
ทำไมเราถึงได้มีความคิดที่อยากจะไปช่วยเหลือสังคม ทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนที่ดีเพรียบพร้อมไปทุกๆด้าน
ปล. ครอบครัวเราไม่ได้มีปัญหาอะไรให้เราช่วยนะคะ เราไม่ต้องส่งเงินให้ที่บ้าน
พ่อแม่เขาไม่อยากให้เราไปทำ เพราะเป็นห่วงเรา และอยากให้เราอยู่ใกล้ๆพวกท่าน