เรื่องมีอยู่ว่าผมแต่งงานกับแฟนคนนี้มาแล้ว7ปีผมมีลูกสาว1คนแต่ไม่ใช่กับแฟนคนนี้
1-2ปีแรกผมอาจจะไม่ค่อยสนใจแฟนมากที่ควรเวลาไปกินเหล้าก็ไม่ได้เอาแฟนไปด้วยเป็นแบบนี้มาซักพักทำให้เธอเสียใจมาก็หลายห่นจนวันนึ่งผมเกือบจะเสียเค้าไปมันทำให้ผมคิดได้ว่าต้องรักษาเค้าไว้ให้ดีกว่าจนเมื่อปี60ผมติดทหาร30วันแรกเธอส่งขอความมาหาผมทุกวันทางแชทจะไปไหนมาไหนบอกตลอดพอพักหลังๆเธอเริ่มเปลี่ยนไปมากแต่ไม่ได้มีเรื่องชู้อะไรหรอกเหมือนว่าเธอเริ่มจะเบื่อผม ผมยอมทำทุกอย่างเปลี่ยนตัวเองใหม่หมดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเป็นกับมาเป็นคนเดิมได้เรยเราเริ่มทะเลาะกันบ่อยมากขึ้นทุกวันเธอเริ่มทำงานก็เริ่มมีเพื่อนเริ่มชวนกันมากินเหล้าที่บ้านผมบ่อยขึ้นจนแม่ผมเริ่มโดนมาบ่นให้ผมฟังบ่อย. ลืมบอกไปช่วงที่ผมมาเป็นทหารลูกสาวผมอยู่กับน้าผมส่วนแฟนผมอยู่บ้านผมคนเดียวซึ้งบ้านผมกับบ้านน้าอยู่ติดกันแม่ผมก็ไปมีแฟนใหม่หลังพ่อเสียเธอเรยอยู่บ้านคนเดียว
ทุกคนที่อ่านข้อความผมคงคิดแล้วสิน่ะว่าทำไมปล่อยให้แฟนอยู่คนเดียวทำไมไม่ให้ไปอยู่บ้านแม่เค้าแฟนผมเค้าเลือกที่จะอยู่ที่นี้รอผม. ผมเป็นคนไม่ค่อยตามใจมากเท่าไหร่เฉพาะเรื่องกินเหล้ากับเพื่อนเค้าผมนี้ทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องนี้ถ้าผมอยู่ด้วยผมจะไม่ว่าเรยเรื่องกินเพราะผมดูแลได้เวลาที่เธอเมาแต่เวลาที่ผมไม่อยู่ผมเรยไม่ค่อยอยากให้เค้ากินเพราะเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวและแล้ววันเวลาก่อนผ่านมาเรื่อยๆจนเธอเริ่มทำงานเป็นเซลขายรถเธอเริ่มเปลี่ยนไปเริ่มกินเหล้าหลังเลิกงานบ่อยขึ้นเวลาผมบ่นเค้าก็จะไม่พอใจจะขอเลิกอย่างเดียว. ผมก็ประคองความรักของผมพักใหญ่จนวันนึ่งจากกินหน้าบริษัทแล้วไปเที่ยวผับต่อวันนั้นผมไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเป็นห่วงแฟนมากกลัวว่าเวลาเมาอาจจะถูกป้ายยาถูกทำไม่ดีจนตี4กว่าเธอกับมาบ้านเราทะเลาะกันผมบ่นเธอไปพักใหญ่จนเธอขอเลิกผมด่าผมหยาบมากระหว่าง7ปีที่อยู่กันมาไม่เคยขึ้นกู
สัสเรยแม่แต่น้อยผมเสียใจมากแล้วมาเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเธอไปกินเหล้าบ้านเพื่อนบอกจะกับบ้านแต่3ทุ่มผมก็รอเธอกับ3-4-5ทุ่มเที่ยงคืน ตี1กว่าแล้วก็ยังไม่กับจนตี2เธอกับบ้านมาเรื่องแฟนจะไปมีชู้ผมไม่เคยคิดเรยห่วงเรื่องเดียวความปลอดภัยของเธอจนวันนี้ก็เหมือนเดิมบอกว่ากินเสทจะกับบ้าน3ทุ่มแล้วก็แล้ว4ทุ่มแล้วก็แล้วจนตอนนี้จะ5ทุ่มแล้วครับยังไม่ถึงบ้านเรย..ทุกๆครั้งที่เธอกับบ้านดึกผมจะรอนอนพร้อมเธอคอยห่วงเธอเสมอว่าถึงบ้านปลอดภัยไหม...
ผมเรยอยากถามว่าผมรักเค้าเกินไปรึป่าวห่วงมากเกินไปรึป่าวจนทำให้เค้าลำคาญ
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ทำไปทุกวันนี้มันดีสำหรับเค้ารึป่าว...บางทีผมก็ท้อน่ะครับยิ่งทุ่มเทยิ่งใส่ใจแต่เหมือนเธอจะเฉยชาใส่ผมมาก จนวันนี้ผมต้องมาระบายครับไม่ไหวจริงๆ
รักมากเกินไปรึป่าว
1-2ปีแรกผมอาจจะไม่ค่อยสนใจแฟนมากที่ควรเวลาไปกินเหล้าก็ไม่ได้เอาแฟนไปด้วยเป็นแบบนี้มาซักพักทำให้เธอเสียใจมาก็หลายห่นจนวันนึ่งผมเกือบจะเสียเค้าไปมันทำให้ผมคิดได้ว่าต้องรักษาเค้าไว้ให้ดีกว่าจนเมื่อปี60ผมติดทหาร30วันแรกเธอส่งขอความมาหาผมทุกวันทางแชทจะไปไหนมาไหนบอกตลอดพอพักหลังๆเธอเริ่มเปลี่ยนไปมากแต่ไม่ได้มีเรื่องชู้อะไรหรอกเหมือนว่าเธอเริ่มจะเบื่อผม ผมยอมทำทุกอย่างเปลี่ยนตัวเองใหม่หมดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเป็นกับมาเป็นคนเดิมได้เรยเราเริ่มทะเลาะกันบ่อยมากขึ้นทุกวันเธอเริ่มทำงานก็เริ่มมีเพื่อนเริ่มชวนกันมากินเหล้าที่บ้านผมบ่อยขึ้นจนแม่ผมเริ่มโดนมาบ่นให้ผมฟังบ่อย. ลืมบอกไปช่วงที่ผมมาเป็นทหารลูกสาวผมอยู่กับน้าผมส่วนแฟนผมอยู่บ้านผมคนเดียวซึ้งบ้านผมกับบ้านน้าอยู่ติดกันแม่ผมก็ไปมีแฟนใหม่หลังพ่อเสียเธอเรยอยู่บ้านคนเดียว
ทุกคนที่อ่านข้อความผมคงคิดแล้วสิน่ะว่าทำไมปล่อยให้แฟนอยู่คนเดียวทำไมไม่ให้ไปอยู่บ้านแม่เค้าแฟนผมเค้าเลือกที่จะอยู่ที่นี้รอผม. ผมเป็นคนไม่ค่อยตามใจมากเท่าไหร่เฉพาะเรื่องกินเหล้ากับเพื่อนเค้าผมนี้ทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องนี้ถ้าผมอยู่ด้วยผมจะไม่ว่าเรยเรื่องกินเพราะผมดูแลได้เวลาที่เธอเมาแต่เวลาที่ผมไม่อยู่ผมเรยไม่ค่อยอยากให้เค้ากินเพราะเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวและแล้ววันเวลาก่อนผ่านมาเรื่อยๆจนเธอเริ่มทำงานเป็นเซลขายรถเธอเริ่มเปลี่ยนไปเริ่มกินเหล้าหลังเลิกงานบ่อยขึ้นเวลาผมบ่นเค้าก็จะไม่พอใจจะขอเลิกอย่างเดียว. ผมก็ประคองความรักของผมพักใหญ่จนวันนึ่งจากกินหน้าบริษัทแล้วไปเที่ยวผับต่อวันนั้นผมไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเป็นห่วงแฟนมากกลัวว่าเวลาเมาอาจจะถูกป้ายยาถูกทำไม่ดีจนตี4กว่าเธอกับมาบ้านเราทะเลาะกันผมบ่นเธอไปพักใหญ่จนเธอขอเลิกผมด่าผมหยาบมากระหว่าง7ปีที่อยู่กันมาไม่เคยขึ้นกู
ผมเรยอยากถามว่าผมรักเค้าเกินไปรึป่าวห่วงมากเกินไปรึป่าวจนทำให้เค้าลำคาญ
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ทำไปทุกวันนี้มันดีสำหรับเค้ารึป่าว...บางทีผมก็ท้อน่ะครับยิ่งทุ่มเทยิ่งใส่ใจแต่เหมือนเธอจะเฉยชาใส่ผมมาก จนวันนี้ผมต้องมาระบายครับไม่ไหวจริงๆ