คือเราไม่มีแม่แม่เราเสียตั้งแต่เด็กแล้วพ่อก็แยกทางเราอยู่กับยายมาตั้งแต่เล็กแต่เราเรียกยายว่าแม่แล้วก็น้องชายอีก1 คนเป็นลูกของน้าซึ่งยังมีชีวิตอยู่
เรารู้สึกว่าพ่อกับแม่รักน้องคนนี้แล้วก็น้องคนอื่นๆมากกว่าเรา
แม่ทำกับเราเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตเราเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราแบบเราไม่มีอิสระทางความคิดหรือการกระทำอะไรเลยแล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าคิดว่าน่าจะเป็นเพราะแม่เลี้ยงเรามาแบบไม่เคยให้ทำอะไรด้วยตัวเองคือเค้าอยากให้เป็นในสิ่งที่เค้าต้องการแม่เราเป็นคนคิดเชื่อมโยงไม่ค่อยได้คือแม่เราอยากสบายแต่ไม่ค่อยสนับสนุนให้ลูกได้เรียนสูงๆเพื่อที่จะได้มีงานทำดีๆมีเงินส่งมาคิดแค่ว่าถ้าผมเรียนไม่จบก็ไม่ต้องเรียนมาอยู่บ้านเฉยๆคือผมไม่ได้ต้องการชีวิตแบบนั้นผมต้องการมีเงินเยอะๆมีชีวิตที่มีความสุขสบายในอนาคต
เวลาผมมีเรื่องไม่ดีหรือเจออะไรแย่ๆมาผมนั่งทุกข์อยู่คนเดียวจะไม่มีใครมาถามเลยว่าเป็นอะไรเวลาคุยอะไรกับใครก็จะไม่พูดถึงเราจะพูดถึงแค่น้องแล้วก็จะสนใจแค่น้องไม่ว่าน้องจะเป็นอะไรคือแม่จะถามเหมือนเห็นผมเป็นแค่คนเอาใว้ใช้งานไม่ได้รู้สึกรักผมจริงๆผมยังรู้รึกว่าเพื่อนสนิทยังห่วงใยผมมากกว่าแม่อีกผมเป็นอะไรเพื่อนก็ถามตลอดว่าโอเคไหมคือให้กำลังใจกับเราเข้าใจเรามากกว่าคนในครอบครัวแต่เราไม่เคยได้กำลังใจจากพ่อแม่เลย
เวลาอยู่บ้านเหมือนไม่มีตัวตนแต่พอเวลาจะไปไหนกับเพื่อนก็คือเหมือนกีดกันคือเราคิดว่าตอนนี้เพื่อนคือเข้าใจเรามากกว่าแม่อีกเพื่อนให้กำลังใจกับเราแต่เราไม่เคยได้กำลังใจจากพ่อแม่เลยเหมือนอยากให้เราโตดูเป็นผู้ใหญ่แต่ทำกับเราเหมือนเป็นเด็กเราอยากได้กำลังใจจากครอบครัวบ้างคือเราน้อยใจบ่อยมากแล้วผมก็คิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก
แล้วคำพูดที่ว่า“เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกเป็นได้” จากนั้นเราก็ไม่เคยเชื่ออีกเลยเพราะสำหรับเรามันเป็นไปไม่ได้😥แล้วตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดีผมคิดเรื่องฆ่าตัวตายเกือบทุกวันเลย
เหมือนตัวเองไม่มีตัวตน ในครอบครัว 😥
เรารู้สึกว่าพ่อกับแม่รักน้องคนนี้แล้วก็น้องคนอื่นๆมากกว่าเรา
แม่ทำกับเราเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตเราเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราแบบเราไม่มีอิสระทางความคิดหรือการกระทำอะไรเลยแล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าคิดว่าน่าจะเป็นเพราะแม่เลี้ยงเรามาแบบไม่เคยให้ทำอะไรด้วยตัวเองคือเค้าอยากให้เป็นในสิ่งที่เค้าต้องการแม่เราเป็นคนคิดเชื่อมโยงไม่ค่อยได้คือแม่เราอยากสบายแต่ไม่ค่อยสนับสนุนให้ลูกได้เรียนสูงๆเพื่อที่จะได้มีงานทำดีๆมีเงินส่งมาคิดแค่ว่าถ้าผมเรียนไม่จบก็ไม่ต้องเรียนมาอยู่บ้านเฉยๆคือผมไม่ได้ต้องการชีวิตแบบนั้นผมต้องการมีเงินเยอะๆมีชีวิตที่มีความสุขสบายในอนาคต
เวลาผมมีเรื่องไม่ดีหรือเจออะไรแย่ๆมาผมนั่งทุกข์อยู่คนเดียวจะไม่มีใครมาถามเลยว่าเป็นอะไรเวลาคุยอะไรกับใครก็จะไม่พูดถึงเราจะพูดถึงแค่น้องแล้วก็จะสนใจแค่น้องไม่ว่าน้องจะเป็นอะไรคือแม่จะถามเหมือนเห็นผมเป็นแค่คนเอาใว้ใช้งานไม่ได้รู้สึกรักผมจริงๆผมยังรู้รึกว่าเพื่อนสนิทยังห่วงใยผมมากกว่าแม่อีกผมเป็นอะไรเพื่อนก็ถามตลอดว่าโอเคไหมคือให้กำลังใจกับเราเข้าใจเรามากกว่าคนในครอบครัวแต่เราไม่เคยได้กำลังใจจากพ่อแม่เลย
เวลาอยู่บ้านเหมือนไม่มีตัวตนแต่พอเวลาจะไปไหนกับเพื่อนก็คือเหมือนกีดกันคือเราคิดว่าตอนนี้เพื่อนคือเข้าใจเรามากกว่าแม่อีกเพื่อนให้กำลังใจกับเราแต่เราไม่เคยได้กำลังใจจากพ่อแม่เลยเหมือนอยากให้เราโตดูเป็นผู้ใหญ่แต่ทำกับเราเหมือนเป็นเด็กเราอยากได้กำลังใจจากครอบครัวบ้างคือเราน้อยใจบ่อยมากแล้วผมก็คิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก
แล้วคำพูดที่ว่า“เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกเป็นได้” จากนั้นเราก็ไม่เคยเชื่ออีกเลยเพราะสำหรับเรามันเป็นไปไม่ได้😥แล้วตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดีผมคิดเรื่องฆ่าตัวตายเกือบทุกวันเลย