กอด...ใครคิดว่าไม่สำคัญ

...อยากเล่าอยากแชร์ความรู้สึกค่ะ
     ดิฉันเป็นครูค่ะ..ถ้านับรวมกับการเป็นครูอัตราจ้างด้วย ถึงปัจจุบันก็รวม 22  ปีแล้ว ด้วยบุคลิคที่เจ้าระเบียบ เนี๊ยบ ในทุกๆเรื่อง
สอนมากี่ปี กี่ปี  ไม่เคยที่จะเปิดใจกอดเด็กๆอย่างนึกจะกอดจริงจัง นอกจากมีกิจกรรมพิเศษ เช่นวันแม่ ที่ต้องเป็นแม่แทน...เด็กก็คงทั้งเกรงใจทั้งกลัวเรา
ไม่กล้ากอดครู..ลืมบอกค่ะเด็กที่สอนคือเด็กต่างจังหวัดเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก..เด็กๆก็ฐานะยากจน มีดื้อ มีปัญหาพ่อแม่หย่าร้างต้องอยู่กับตายาย..เราช่วยเหลือเท่าที่ช่วยได้ในฐานะครูคนหนึ่ง ทำทุกอย่างที่ครูควรทำ..แต่ไม่เคยกอดเด็กๆ...มาปีนี้ ตั้งใจใหม่ เป็นครูประจำชั้น ดิฉันลดความเจ้าระเบียบลง. เปิดใจขอกอดเด็กๆในชั้นที่ตนเองเป็นครูประจำชั้น. แรกๆก็เขินทั้งครูทั้งเด็ก...แต่ตอนนี้ต้องได้กอด. กอดแน่นๆนานๆ.....เหมือนเด็กเค้ารับรู้ว่าเรารักเค้า..เค้าตั้งใจเรียนมากขึ้น....เค้าสนใจและเอาใจใส่ต่อการแสดงออกที่จะไม่ทำให้เราไม่สบายใจ...เค้ามีการบ้านส่ง...เค้าละนิสัยขโมยของๆเพื่อน.....บอกไม่ถูกค่ะว่ามันเป็นความรู้สึกด้านบวกที่ดีมากๆ..ทั้งหมดที่เล่ามาอยากให้เพื่อนที่อยู่ในสายอาชีพและได้บังเอิญเข้ามาอ่านเจอ ได้รู้สึกอิ่มเอมเหมือนดิฉันตอนนี้...ที่อยากกอดเด็กนักเรียนทุกวันทั้งตอนเช้าก่อนเรียนและตอนเย็นก่อนกลับบ้าน และจะทำตลอดไป...
...เด็กๆห้องอื่นก็ขอกอด...555