เรื่องราวมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมาเกือบ 1 ปีแต่ 1 ที่ผ่านมาเราสองคนเริ่มมาทำธุกิจด้วยกันโดยการช่วยเหลือโดยใช้เงินของเราและเขา เราสองคนเริ่มจากไม่มีอะไรมีแค่ต้นทุนไม่กี่บาท เราก็ได้ช่วยกันขายของมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นที่อะไร เราก็จะไปด้วยกันเกือบหมดทุกที่ เราสองคนผ่านความลำบากทางกายมาเยอะพอสมควร และก็ลำบากทางใจเวลาท้อ บางครั้งขายได้บ้างนิดๆหน่อยพอมีเงินเก็บบ้าง แต่มันก้ไม่เพียงพอกับการต้องเอาเงินพวกนั่นมาซื้อของในสิ่งที่เราสองคนอยากได้. เราก็อดทนเพราะคิดว่าวันนีงมันจะดีขึ้นสำเร็จสักวัน. วันนั้นเราต้องาบายด้วยกัน ( นี้อาจเป็นเราที่คิดคนเดียวตอนนั้นก้ได้เพราะเราอยากให้เค้ามีความสุขสบายกว่านี้ ) อาจมีคนถามว่าทำไมไม่ทำงานประจำตอนนั้นเพราะเราเคยทำกันแล้วเรารู้สึกว่าออกมาทำธุรกิจของตัวเองหน้าจะสบายใจกว่าเพราะคนที่บ้านเราสองก็สนับสนุนเราในช่วงนั่น แต่พอทำไปทำก็ให้รุ้สึกมันทรงตัว ตัวเราก็ยังไม่ท้อที่จะสู้ต่อด้วยกัน แต่เค้าอาจไม่... เค้าและเราเริ่มทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยเพราะเค้าก็คงเหมือนผู้หญิงทั่วไป คงอยากมีเงินเที่ยวกินอยากได้ของเสื้อผ้ามีรถดีๆขับ เค้าคงต้องการอะไรแบบนี้แล้วมั้ง เค้าและเราเลยตั้งสินใจแยกกันทำงานเรากลับมาขายของกับที่บ้านกับครอบครัวส่วนเค้าก้ตัดสินใจเข้าไปทำงานในกรุงเทพ ( เราสองคนอยุ่ต่างจังหวัด )
ลืมบอกไป..เราสองคนสถานะเลิกกันมาสามเดือน ( แต่ยังอยู่ห้องที่หอเดียวกันอยู่ ยังติดต่อกันอยู่เหมือนคนรักเหมือนเดิมแค่เปลี่ยนสุานะ )ก่อนที่เค้าจะตัดสินใจไปทำงานที่กรุง เข้าใช้เวลาไปสมัครงานรวมกับที่ทำง่นตอนนี้ก้ประมานเกือบ 1 เดือนเต็มที่เราเริ่มห่าง และไม่ได้อยุ่ด้วยกันแล้ว. แต่ระยะเวลาที่เขาไปทำงานช่วงอาทิตย์แรกๆเราคุยกันเหมือนปกติทุกวัน เราเริ่มยุ่งกับงานมากขึ้น จนเริ่มห่างเพราะเค้าขอเงลาอยุ่กับการทำงานก่อน เราก้เข้าใจ แต่พอมาไม่ถึงอาทิตย์ที่สองของเดือน เค้าเริ่มเปลี่ยนไปไม่ค่อยโทรหาไม่ยอมเปิดกล้องคุย บอกว่าอยากอยุ่คนเดียว ต้องรีบตื่นรีบนอนเพื่อไปทำงาน. เราก็เริ่มสงสัยเลยถามเค้าไปว่ามีคนคุยใหม่ยัง ..ขอความจริงเราจะได้รุ้ว่าเราควรทำตัวยังไลงงต่อไป. พอเวลาผ่านไปยิ่งคุยกันน้อย เราเลยถามอีกมีใครไหมตอนนี้ คำตอบที่ได้คือ ..มีแล้ว ... ตรงสเป็คทุกอย่างด้วย นี้คือคำพุดเค้า แต่เราก็เอ๊ะใจมาสักพักแล้วว่าต้องมีอีกคน. เริ่มเบื่อรำคาญเรามากขึ้นทำอะไรผิดหูผิดตาไปหมด
พอเรารู้ว่าใคร เค้าเลือกที่จะปกป้องอีกคน โดยการพูดกับเราว่าอย่ามายุ่งเราเลิกกันแล้วนะ จะคุยกับใครก็ได้ ( แต่สิ่งที่เค้าทำกับเราตลอดมาคือเหมือนยังให้ความรู้สึกรักกันเหมือนเดิม เราเลยเข้าใจแค่ว่าสถานะเปลี่ยนเฉยๆ ลืมบอกไปเราเลิกกันเพราะทะเล่ะกันบ่อยจนครอบครัวเราสองคนสั่งให้เลิกคบกัน เราไม่ได้เลิกกันเพราะใคร แต่เลิกเพราะคนในครอบครัวสั่งเลิกคบเลิกเจอกันอีก แต่เราสองคนแอบมาเจอกันเอง ) เค้าตัดสินใจว่าจะเลือกคนนั้น เพราะคนนั้นดีและมีฐานะที่จะคอยดูแลเรื่องคนในบ้านเค้าได้ด้วย ตอนที่มีเราเค้าไม่สามารทหาเงินเยอะขนาดนั่นมาได้ง่าย. คนใหม่คนนั่นตัดสินใจมาขอหมั่นกับพ่อแม่เค้าเราก็ อึ้ง! ไปสักพักว่าทำไมมันเร็วจัง คุยกันกับคนใหม่ยังไม่ถึง 3 อาทิตย์. ยังไม่ศึกษากันเลยนะ รีบตอบตกลงจะแต่งไปแล้ว
พอเรารู้เราพยายามจะให้เค้าค่อยๆคิดก่อนคิดนานๆกว่านี้หน่อย แต่สิ่งที่เราเจ็บที่สุดคือคำพูดของคนที่เรารักมากคือ."
""" กุไม่กลับไปลำบากกับหรอก กูอยู่ตรงนี้ชีวิตกุดีขึ้นคนรอบข้างกูดีคนใหม่เค้าก้ดูแลกุกับคนครอบครัวกุได้สบายกว่าตอนอยุ่กับ. ""
คำนี้คำเดียวที่จุกนานขนาดนีสำหรับเรามันแรงมากกับคนเคยรักเคยลำบากมาด้วยกันเคนยอทกินข้าวจานเดียวกัน ไม่ใช่เราไม่พยายามทำอะไรให้ดีขึ้นมีกินมีอยุ่มากกว่า นี้ เราใช้เวลาไม่ถึงปี ในการเริ่มนับหนึ่งใหม่ มันยากมากนะถ้าจะให้ไปถึงร้อยเลย มันห้าสิบห้าสิบ แต่เค้าไม่ทนอยู่เคียงข้างกันอย่างที่เค้เคยพุดเลย ตอนนี้เราตาสว่างขึ้นมาแล้วว่าเค้ารักเราหรือรักใครเพราะอะไร
มีใครเคยโดนหักหลังกับคำสัญญาที่ว่าจะอยู่ด้วยกันในยามทุกข์หรือสุขไปด้วยกัน แต่วันนึงเขากับไปเลือกคนใหม่ที่รวยกว่า
ลืมบอกไป..เราสองคนสถานะเลิกกันมาสามเดือน ( แต่ยังอยู่ห้องที่หอเดียวกันอยู่ ยังติดต่อกันอยู่เหมือนคนรักเหมือนเดิมแค่เปลี่ยนสุานะ )ก่อนที่เค้าจะตัดสินใจไปทำงานที่กรุง เข้าใช้เวลาไปสมัครงานรวมกับที่ทำง่นตอนนี้ก้ประมานเกือบ 1 เดือนเต็มที่เราเริ่มห่าง และไม่ได้อยุ่ด้วยกันแล้ว. แต่ระยะเวลาที่เขาไปทำงานช่วงอาทิตย์แรกๆเราคุยกันเหมือนปกติทุกวัน เราเริ่มยุ่งกับงานมากขึ้น จนเริ่มห่างเพราะเค้าขอเงลาอยุ่กับการทำงานก่อน เราก้เข้าใจ แต่พอมาไม่ถึงอาทิตย์ที่สองของเดือน เค้าเริ่มเปลี่ยนไปไม่ค่อยโทรหาไม่ยอมเปิดกล้องคุย บอกว่าอยากอยุ่คนเดียว ต้องรีบตื่นรีบนอนเพื่อไปทำงาน. เราก็เริ่มสงสัยเลยถามเค้าไปว่ามีคนคุยใหม่ยัง ..ขอความจริงเราจะได้รุ้ว่าเราควรทำตัวยังไลงงต่อไป. พอเวลาผ่านไปยิ่งคุยกันน้อย เราเลยถามอีกมีใครไหมตอนนี้ คำตอบที่ได้คือ ..มีแล้ว ... ตรงสเป็คทุกอย่างด้วย นี้คือคำพุดเค้า แต่เราก็เอ๊ะใจมาสักพักแล้วว่าต้องมีอีกคน. เริ่มเบื่อรำคาญเรามากขึ้นทำอะไรผิดหูผิดตาไปหมด
พอเรารู้ว่าใคร เค้าเลือกที่จะปกป้องอีกคน โดยการพูดกับเราว่าอย่ามายุ่งเราเลิกกันแล้วนะ จะคุยกับใครก็ได้ ( แต่สิ่งที่เค้าทำกับเราตลอดมาคือเหมือนยังให้ความรู้สึกรักกันเหมือนเดิม เราเลยเข้าใจแค่ว่าสถานะเปลี่ยนเฉยๆ ลืมบอกไปเราเลิกกันเพราะทะเล่ะกันบ่อยจนครอบครัวเราสองคนสั่งให้เลิกคบกัน เราไม่ได้เลิกกันเพราะใคร แต่เลิกเพราะคนในครอบครัวสั่งเลิกคบเลิกเจอกันอีก แต่เราสองคนแอบมาเจอกันเอง ) เค้าตัดสินใจว่าจะเลือกคนนั้น เพราะคนนั้นดีและมีฐานะที่จะคอยดูแลเรื่องคนในบ้านเค้าได้ด้วย ตอนที่มีเราเค้าไม่สามารทหาเงินเยอะขนาดนั่นมาได้ง่าย. คนใหม่คนนั่นตัดสินใจมาขอหมั่นกับพ่อแม่เค้าเราก็ อึ้ง! ไปสักพักว่าทำไมมันเร็วจัง คุยกันกับคนใหม่ยังไม่ถึง 3 อาทิตย์. ยังไม่ศึกษากันเลยนะ รีบตอบตกลงจะแต่งไปแล้ว
พอเรารู้เราพยายามจะให้เค้าค่อยๆคิดก่อนคิดนานๆกว่านี้หน่อย แต่สิ่งที่เราเจ็บที่สุดคือคำพูดของคนที่เรารักมากคือ."
""" กุไม่กลับไปลำบากกับหรอก กูอยู่ตรงนี้ชีวิตกุดีขึ้นคนรอบข้างกูดีคนใหม่เค้าก้ดูแลกุกับคนครอบครัวกุได้สบายกว่าตอนอยุ่กับ. ""
คำนี้คำเดียวที่จุกนานขนาดนีสำหรับเรามันแรงมากกับคนเคยรักเคยลำบากมาด้วยกันเคนยอทกินข้าวจานเดียวกัน ไม่ใช่เราไม่พยายามทำอะไรให้ดีขึ้นมีกินมีอยุ่มากกว่า นี้ เราใช้เวลาไม่ถึงปี ในการเริ่มนับหนึ่งใหม่ มันยากมากนะถ้าจะให้ไปถึงร้อยเลย มันห้าสิบห้าสิบ แต่เค้าไม่ทนอยู่เคียงข้างกันอย่างที่เค้เคยพุดเลย ตอนนี้เราตาสว่างขึ้นมาแล้วว่าเค้ารักเราหรือรักใครเพราะอะไร