เป็นโรคซึมเศร้า แต่ที่บ้านไม่เข้าใจ ถูกมองว่าเรียกร้องความสนใจ แถมยังโดนกักขังทำไงดีค่ะ ไม่ไหวทนแล้ว

สวัสดีค่ะ... เราอายุ20 ปี ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เคยแอบไปหาหมอตอนอายุ15 แต่หมอบอกต้องมีผู้ปกครองมารับรู้ จากนั้นเราก็เลยบอกกับที่บ้าน แต่ก็ไม่มีใครสนใจ แถมยังโดนมองว่าเป็นโรคเรียกร้องความสนใจ เราเป็นลูกคนเล็ก โดนกดดันมากมายมาตั้วแต่เด็กๆ เราเป็นเด็กเก็บกดเลยก็ว่าได้ เพราะอยู่บ้านเราจะเงียบๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยสุงสิงกับใครเลยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แต่พออยู่โรงเรียนก็จะคุยจะเล่นได้ปกติเลยค่ะ ตอน15เราได้รู้จักกับเพื่อนกลุ่มนึงซึ่ง2คนในกลุ่มเป็นเหมือนกับเราเลยพากันไปหาหมอทั้ง2คนรับการรักษาแต่เราไม่(เหตุผลตามที่บอกก่อนหน้านี้) เราโดนกดดันมาตลอดยยิ่งรู้ว่าเราเป็นแบบนี้ก็ยิ่งถูกกดดันเข้าไปอีก จนเราเริ่มติดเพื่อนเพราะเพื่อนเป็นที่พึ่งของเรา รับฟังเราทุกเรื่อง ครอบครัวไม่เคยรับฟังไม่เคยสนใจไม่เคยแคร์ความรู้สึกเราเลยละเลยทุกอย่าง ช่วงนั้นสำหรับเราเพื่อนมาที่1เลยค่ะ อยู่ตลอด24ชั่วโมงไม่กลับบ้าน (เพื่อนบ้านอยู่หมู่บ้านเดียวกัน)ทีนี้อยู่ๆเพื่อนก็ย้ายบ้าน เราก็ย้ายโรงเรียน เริ่มแยกกัน ตอนนั้นมีแฟน ก็เลยไปทางแฟนแทน มีญาติผุเใหญ่ไปบอกที่บ้านเราว่าเห็นเราอยู่กับแฟนที่ห้าง กลับไปเราโดนทุบตีโดนด่าโดนขู่ว่าถ้าออกไปอีกจะไล่ออกจากบ้าน เราเลยไม่มีใครเลยคราวนี้ค่ะ แฟนก็ไม่ได้คุยโดนยึดโทศัพท์ เพื่อนก็มาหาไม่ได้ โดนจับย้ายโรงเรียนอีกครั้ง เราเลยแย่มากๆช่วงนั้นเริ่มทำร้ายตัวเองเริ่มคิดอยากตายเคยจะทำแต่รู้สึกนึกคิดมาได้ว่าถ้าทำไปคนรอบข้างต้องเป็นทุกข์สู่เราเป็นทุกข์ไปคนเดียวดีกว่าให้คนรอบข้างสบายใจ เราเริ่มทำร้ายตัวเองหนักขึ้นจากจิกเล็บเป็นหยิกจนเลือดออกเริ่มใช้คัตเตอร์กรีดแขนเป็นแบบนี้มา2ปีแผลเป็นที่แขนเต็มไปหมด แต่พอเริ่มสนิทกับเพื่อนกลุ่มใหม่ก็เริ่มมีที่ระบายเริ่มปรับทุกข์ได้ การทำร้ายตัวเองก็เริ่มเพลาลงจนหายไปเลย ผ่านไป2ปีจบจากโรงเรียน เราขอเค้าเรียนต่อก็ถูกดับฝันไม่ให้เรียน ให้อยู่บ้านช่วยขายของซึ่งเรามีความฝันอยากเรียนมากๆ ไปขอก็โดนปฏิเสธถูกด่าอีกยังไงก็ยืนยีนไม่ให้เรียนเพราะกลัวจะไปมีผชล่ะมั้ง5555 แต่มันไม่จริงเลย พี่สาวเรียนไม่จบ พี่ชายทำผญท้อง เราเลยรับเคราะห์เต็มๆเลยค่ะ ยิ่งไม่มีเพื่อน เริ่มตัวคนเดียว คราวนี้อาการเดิมก็กลับมา ทำร้ายตัวเองหนักขึ้นจนมาถึงปัจจุบัน อาการเข้าโคม่าแบบรู้สึกได้ รู้สึกดิ่งทั้งวัน ดาวตลอดทั้งคืน ตอนตื่น ระหว่างวัน ก่อนนอน มันทรมาน แขนถลอกไปหมด เริ่มคุมตัวเองไม่ได้ ร้องไห้ฟูมฟาย ทะเลาะกับตัวเอง หนักกว่าเดิมมากๆเลยค่ะ ที่เหมือนเดิมคงเป็นที่บ้านที่ไม่สนใจเหมือนเดิม หนูทรมานจริงๆ คุยกับเพื่อนที่เคยไปหาหมอด้วยกันตอนนี้มันดีขึ้นมากๆเพราะได้ยาปรับอารมณ์ได้ยาจากหมอ เราอยากหาย อยากหายจากตรงนี้ อยากให้เขาเข้าใจ เราไม่เคยมองครอบครัวว่าเป็นความอุ่นใจเลย เราไม่รู้ว่าครอบครัวรักเราไหม พ่อแม่เราอายุเยอะเลยไม่เข้าใจ เราหมดหนทางมากๆ ทุกวันนี้เรารักษาอาการดิ่งของเราโดยการกรีดแขน คนภายนอกคงไม่เข้าใจ ว่าเวลาไม่มีที่พึ่งแล้วต้องอยู่กับตัวเองบางทีมันทรมานมากๆ ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยไม่อยากเลยแต่มันบังคับไม่ได้ ถ้าเลือกได้ก็อยากหลับไม่ตื่นเหมือนกันนะ แต่ในเมื่อต้องตื่นก็คงต้องสู้กับตัวเองไป แค่อยากระบายน่ะ มีใครมีตัวช่วยให้ไหมคะ หนูไม่อยากเป็นแบบนี้เลย 😢