กลับมาอยู่ที่บ้าน 2ปี ไม่มีความสุขเป็นเพราะอะไร??

หลังจบ ม.ปลาย เราก็เข้าไปเรียนต่อในเมือง ทำงานในเมือง อยู่ในเมืองสิบกว่าปี (ระหว่างนั้นก็กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างตามโอกาส ) กระทั่งแต่งงานมีลูกจึงตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ชนบท เรามีอาชีพเป็นฟรีแลนซ์ ส่วนแฟนขายของออนไลน์  (ครอบครัวเราพอมีพอกิน ไม่ลำบากมาก แต่ก็ไม่ถือว่าร่ำรวยอะไร)  ที่เราตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ชนบทนั้นคือเราไม่มีใครช่วยเลี้ยงลูก บ้านในเมืองเราก็ยังไม่มี  ที่บ้านเรามีญาติพี่น้องมากมาย คนช่วยเลี้ยงลูกเยอะแยะ ทุกคนมีมิตรไมตรีที่ดี แฟนปรับตัวได้ไม่งอแง  
   แรกๆเราแฮปปี้ดี มีการวางแผนจะสร้างนู้นทำนี่เต็มไปหมด ช่วงที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็เริ่มทำไปบ้างแล้ว  แต่สิ่งที่อยู่ในหัวเราตลอดเวลาคือการออกไปข้างนอก อยู่ที่อื่น ที่ที่ดีกว่านี้ จนระยะหลังเราเริ่มไม่มีความสุขกลับการอยู่ในบ้าน ต้องออกไปนอนที่อื่นบ้าง เที่ยวบ้าง  เราเริ่มตอกย้ำความไม่มีความสุขของตัวเองมากขึ้นๆ ทุกวันๆ  ตอนนี้เรากับแฟนพยายามทำงานให้มากขึ้น เก็บเงินให้มากขึ้น เพราะอยากจะมีบ้านหลังเล็กๆของตัวเองสักหลัง  
  ที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้เราแค่อยากจะถามว่า เป็นเพราะอะไรเราถึงไม่มีความสุขกับบ้านเกิดของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นทั้งสถานที่เกิดและเติบโตตนเองแท้ๆ  
   และเราจะเป็นพวกวัวลืมตีนหรือคนอกตัญญูไหม

"บ้านคือสถานที่ที่เราสร้างขึ้นไม่ใช่ที่ที่เราจากมา"
  ▪︎ใครสักคนเคยกล่าวไว้

ขอบคุณล่วงหน้าที่เข้ามาแสดงความเห็น🙏🙏🙏