สวัสดีครับ ปัจจุบันบ้านผม ทำเกษตรที่ชนบท
พ่อและแม่เมื่อก่อนไปทำงานในเมืองก่อนย้ายมาที่นี่ ซึ่งก็พอสร้างฐานะได้เยอะเลยแหละ
มีทั้งรถแบคโฮ เล็กใหญ่-วัว ที่ดินอีกหลายสิบไร่ ท่านทั้ง 2 บอกให้ผมไม่ต้องไปเรียน
ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้าง ให้ทำนาทำไร่อยู่บ้าน
แต่ น้าชาย แกทำงานอยู่ที่ กทม บอกให้เรียนแล้วมาทำงานหาทุนจะทำไรค่อยทำทีนี้ ไว้สร้างตัว (แกทำงานบริษัทได้วันละ1,800)
ผมไม่รู้จะตัดสินใจยังไงในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ
คุณภาพชีวิตของผมยอมรับว่าแย่ลง
หลังจากย้ายมาที่ชนบท (ผมเกิดในเมืองอุตสาหกรรม) ปัจจุบันรถแบคโฮก็ไม่มีตังบำรุง น้ำมันก็ไม่มีตังซื้อ รถเครื่องรถยนต์7,8คันก็ยากที่จะมีตังซ่อมแทบจะเป็นซาก ตอนนี้ใช้แค่big m ผุๆคันเดียว เพราะรายได้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่พ่อแม่หาได้เดือนละ3-50,000หมื่น
หญ้าก็ไม่มีให้วัวกิน ที่ดินที่มีก็ปลูกยูคาไว้ซึ่งมันเป็นไม้ยืนต้นระยะยาว เกษตรจะทำอะไรก็ต้องใช้เงินหมดเลย ตอนนี้จับปลากินจะหมดบ่อละ555 คือมีแต่ทรัพย์ไม่มีสิน
พี่ชายกับพี่สาว ก็หนีเข้า กทม,ระยอง, ทำงานส่งตัวเองเรียนหมด เพราะอยู่ไม่ได้ แต่พอเรียน+ทำงานก็หนักเอาการจะจบไหมก็ไม่รู้
(พ่อแม่ไม่มีตังค์ส่งเรียน+ไม่สนับสนุน)นี่คือประเด็นว่า ถ้าผมเรียนป.ตรี ผมก็ต้องส่งตัวเองเรียนเหมือนกัน ซึ่งไม่รู้จะไหวไหม
ผมรู้สึกไม่มั่นคงกับชีวิตยังไงไม่รู้ ถ้ามีใครเป็นอะไรขึ้นมาสักคน ตังติดบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึง มีไม่ถึง500 ทำได้แค่อยู่กินไปวันๆบ้านที่เคยเป็นตึกสูง2,3ชั้นก็กลายเป็นบ้านฝังเสาไม้มุงป้ายโฆษณานอนในเต๊นท์ วันๆหาเช้ากินค่ำ ซึ่งมันไม่คุ้มชีวิตวัยรุ่นเลย เพื่อนไม่มี,สาวไม่มี,สังคมไม่มี ผมอยู่แต่ในป่า จนเข้าสังคมไม่เป็น เหมือนผมถูกปลูกฝังให้ชีวิตไม่มีเรื่องสนุกตั้งแต่เด็ก เริ่มทำงานรับจ้างหาตังไปร.ร ตั้งแต่อายุ14 โดนโกงอีกตั้งหาก
บางทีผมก็คิดว่า คำว่างาน ลูกจ้าง เป็นแค่คำที่ผู้ใหญ่ อุปโหลกขึ้นเองรึเปล่าว่าแย่ มีที่มีนาแต่ไม่มีปัญญาทำให้มันเป็นเงิน ซึ่งผมก็รู้สึกเหมือนกันนะว่าตัวเองทำอะไรก็แย่
มุมมองผม ถ้าพ่อแม่จากผมไป ผมจะทำไหวหรอ ไร่นาป่าวัว เพราะครอบครัวมีกันแค่นี้
ถึงครานั้นจะให้ผมเรียนแล้วหางานทำคงสายไปแล้ว ผมจึงอยากได้คำปรึกษาจาก
ผู้ที่อาวุโสกว่า ผู้ที่เคยมีความผิดพลาดไปแล้ว
และอยากบอกอะไรกับตัวเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปบอกตัวเองได้ ขอบคุณครับ🙏
อยากปรึกษาเรื่องงานและเรียนครับ
พ่อและแม่เมื่อก่อนไปทำงานในเมืองก่อนย้ายมาที่นี่ ซึ่งก็พอสร้างฐานะได้เยอะเลยแหละ
มีทั้งรถแบคโฮ เล็กใหญ่-วัว ที่ดินอีกหลายสิบไร่ ท่านทั้ง 2 บอกให้ผมไม่ต้องไปเรียน
ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้าง ให้ทำนาทำไร่อยู่บ้าน
แต่ น้าชาย แกทำงานอยู่ที่ กทม บอกให้เรียนแล้วมาทำงานหาทุนจะทำไรค่อยทำทีนี้ ไว้สร้างตัว (แกทำงานบริษัทได้วันละ1,800)
ผมไม่รู้จะตัดสินใจยังไงในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ
คุณภาพชีวิตของผมยอมรับว่าแย่ลง
หลังจากย้ายมาที่ชนบท (ผมเกิดในเมืองอุตสาหกรรม) ปัจจุบันรถแบคโฮก็ไม่มีตังบำรุง น้ำมันก็ไม่มีตังซื้อ รถเครื่องรถยนต์7,8คันก็ยากที่จะมีตังซ่อมแทบจะเป็นซาก ตอนนี้ใช้แค่big m ผุๆคันเดียว เพราะรายได้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่พ่อแม่หาได้เดือนละ3-50,000หมื่น
หญ้าก็ไม่มีให้วัวกิน ที่ดินที่มีก็ปลูกยูคาไว้ซึ่งมันเป็นไม้ยืนต้นระยะยาว เกษตรจะทำอะไรก็ต้องใช้เงินหมดเลย ตอนนี้จับปลากินจะหมดบ่อละ555 คือมีแต่ทรัพย์ไม่มีสิน
พี่ชายกับพี่สาว ก็หนีเข้า กทม,ระยอง, ทำงานส่งตัวเองเรียนหมด เพราะอยู่ไม่ได้ แต่พอเรียน+ทำงานก็หนักเอาการจะจบไหมก็ไม่รู้
(พ่อแม่ไม่มีตังค์ส่งเรียน+ไม่สนับสนุน)นี่คือประเด็นว่า ถ้าผมเรียนป.ตรี ผมก็ต้องส่งตัวเองเรียนเหมือนกัน ซึ่งไม่รู้จะไหวไหม
ผมรู้สึกไม่มั่นคงกับชีวิตยังไงไม่รู้ ถ้ามีใครเป็นอะไรขึ้นมาสักคน ตังติดบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึง มีไม่ถึง500 ทำได้แค่อยู่กินไปวันๆบ้านที่เคยเป็นตึกสูง2,3ชั้นก็กลายเป็นบ้านฝังเสาไม้มุงป้ายโฆษณานอนในเต๊นท์ วันๆหาเช้ากินค่ำ ซึ่งมันไม่คุ้มชีวิตวัยรุ่นเลย เพื่อนไม่มี,สาวไม่มี,สังคมไม่มี ผมอยู่แต่ในป่า จนเข้าสังคมไม่เป็น เหมือนผมถูกปลูกฝังให้ชีวิตไม่มีเรื่องสนุกตั้งแต่เด็ก เริ่มทำงานรับจ้างหาตังไปร.ร ตั้งแต่อายุ14 โดนโกงอีกตั้งหาก
บางทีผมก็คิดว่า คำว่างาน ลูกจ้าง เป็นแค่คำที่ผู้ใหญ่ อุปโหลกขึ้นเองรึเปล่าว่าแย่ มีที่มีนาแต่ไม่มีปัญญาทำให้มันเป็นเงิน ซึ่งผมก็รู้สึกเหมือนกันนะว่าตัวเองทำอะไรก็แย่
มุมมองผม ถ้าพ่อแม่จากผมไป ผมจะทำไหวหรอ ไร่นาป่าวัว เพราะครอบครัวมีกันแค่นี้
ถึงครานั้นจะให้ผมเรียนแล้วหางานทำคงสายไปแล้ว ผมจึงอยากได้คำปรึกษาจาก
ผู้ที่อาวุโสกว่า ผู้ที่เคยมีความผิดพลาดไปแล้ว
และอยากบอกอะไรกับตัวเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปบอกตัวเองได้ ขอบคุณครับ🙏