สวัสดีผู้อ่านทุกคนครับ ผมอายุ16 เรียนปวช.ครับ คือ ผมไม่ได้อัคติกับเพศที่3นะเพราะเข้าใจเเต่กับตัวเองไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ในความรู้สึกผมทุกอย่างมันเฟลไปหมดเลยอะครับ จนท้อ คือ ผมรู้ตัวเองว่าผมเป็นเพศที่3 เเต่ความคิดผม มันต้องเก็บมันเอาไว้ ผมไม่อยสกเป็นเเบบนี้ ผมโดนความคาดหวังค้ำคอ เเต่ก็เรียนดี เป็นเด็กดี ถึงผมจะทำตัวดีเเค่ไหน ก็มีสิ่งนึงที่เปลี่ยนไม่ได้ "ความเป็นตัวตนของผม" จนผมคิดว่าถ้าผมเป็นอย่างงี้ อย่างน้อยต้องมีความสามารถให้สังคมยอมรับก่อน เเต่พอพยายามไปก็เหนื่อย เพราะเราไม่ได้ทำในสิ่งที่รักเรากลับทำในสิ่งที่เราอยสกให้คนอื่นเห็น มันทำให้ทำได้ไม่นานก็เลิก จนตอนนี้ผมมาเขียนไดอารี่นี้ รู้สึกตัวเองเป็นคนไร้ค่ามากครับ ทำอะไรก็ไม่สุดสักทาง เเต่รู้ตัวเองว่าไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า เเต่เป็นคนคิดมาก ยิ่งคิดยิ่งทนมาณ เเต่เอาความคิดออกจากหัวไม่ได้ เพราะมีครอบครัว พี่น้องเค้าหวังผมให้อนาคตไกล เเต่ไอหวังนั้นมันทำให้ผมไม่อยากทำลายเลย มันทำให้รู้สึกว่าผมจะทำให้ยายผมผิดหวังไม่ได้ จากที่ตัวเอง ดีๆ พอนานวันเข้ามันรู้สึกอึดอัดทั้งเพื่อนที่รร.ใหม่อยู่กันมาได้ปีนึง ก็สนิทนะ เเต่ผมรู้สึกเปลี่ยวมากครับ อยากกลับไปหาเพื่อนเก่า อยากให้เป็นที่พึ่งทางใจ พิมพ์เเชทก็ไม่เหมือนกับเจอกันอย่างน้อยก็ได้หายคิดถึงกันบ้าง ตอนนี้ผมก็อยู่กับสังคมใหม่เเล้วผมรู้สึกว่า การที่เราเกิดมาเป็นเเบบนี้มันผิดมากเลยหรอ? บางทีผมก็อยากเป็นผช.ธรรมดาคนนึง ชอบผญ.เเต่ใจผมหวั่นกับผช. ตลอดเลยทั้งชีวิตผมปลื้มผญ.เเต่ไม่ได้รักเเบบเสน่ห์หาเลยครับ ถึงผมอยากจะบอกยายเเละครอบครัวเเค่ไหน เเต่ผมก็คิดตลอดเลยว่าถ้าบอกไปทุกอย่างก็เปลี่ยนผมเลยไม่อยากเสี่ยงเลย การโดนล้อ การถูกเหยียด การโดนเเซะ เหน็บเเนม ถึงยุคนี้จะยอมรับกับมากขึ้นเเต่มันก็มีอยู่ ผมเลยไม่อยากโดนเเบบนั้น ไม่มีใครอยาก..... ตลอดเวลาพอผมสนุกกับเพื่อน พออยู่คนเดียวก็อยู่ดีๆเรื่องนี้ก็ขึ้นหัวมาอีกเเล้ว จากที่ชอบออกกำลังกาย มีสังคม สนุกเฮฮา ผมกลายเป็นคนคิดมาก ฟุ้งซ่าน ปล่อยตัว ตื่นสาย จนเเม้ฝันก็ยังฝันร้าย อีกไม่นานผมคงไม่ไหวเเล้ว พอเพื่อนเเกล้งหรือเราคุยกับเขา เเล้วเขาไม่ได้ยินหรือะไรสักอย่าง ผมก็ชอบคิดว่าเค้าเกลียดเรารึเปล่า? คือ เครียดจนหลอนไปเเล้ว คือทั้งหมดที่เป็นอยู่ตอนนี้ผมอยากให้ทุกคนช่วยหน่อยครับ ผมรู้ตัวว่าทุกอย่างกำลังจะพัง ผมเเทบจะกลายเป็นคนสติหลุดไปเลย จนตอนนี้ตัวเองต้องการอะไรยังตอบไม่ได้ ไม่เคว้งคว้าง เหงา เหมือนเดินอยู่คนเดียวอยากมีกำลังใจที่จะทำให้เราไปต่อ ผมเหนื่อยกับชีวิตผมมากเลย ผมเกลียดตัวตนตัวเองมาก ผมอยากอยู่เดียว ช่วยผมออกจากความคิดบ้าๆนี่ทีครับ เเค่เขียนก็วนไปวนมาเเล้วผมอยากมีความสุขจริงๆบ้าง ตลอดเวลาผมไม่มีเลยต้องสวมหน้ากากตลอด
เพศที่3ที่ปฏิเสธตัวตนของตัวเอง