ไม่รุ้จะเข้าใจกันรึป่าวนะ
เเต่อยากมาบ่นตั้งไว้เฉยๆ
สุขภาพในหัวจิตหัวใจตอนนี้เเย่มาก
ไม่อยากเรียนจบเลย
อยากหนีไปไกลๆ
เฮ้อ !!
เราเป็นทอม เเต่ไม่ถึงกับเเมนมาก ชอบผู้หญิง ตัดผมซอยสั้นตั้งเเต่ปี 1 ยันปี 4 เเต่ไม่สั้นมาก
เป็นลูกคนเดียว พ่อเเม่ไม่ยอมรับในสิ่งที่เป็น พยายามให้เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิง
(คือเเม่บอกเลยว่าใครจะยอมรับก็ยอมรับไป เเต่นี้ไม่ยอมรับนะ)
เราก็พยายามทำตัวอยู่ในกรอบ ด้วยหน้าตาทางสังคมของพ่อเเม่ด้วยไรงี้
เลิกกับแฟนคนล่าสุด เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตัดสินใจว่าจะไม่มีเเฟน ไม่มองหาใครเลย
เพื่อให้เเม่สบายใจ เเต่เรายังคงอัตลักษณ์เดิมของเราอยู่เหมือนเดิม เราชอบผู้หญิง ชอบใส่กางเกง ชิวส์ๆ บ้าๆ บอๆ
พอมาถึงช่วงนี้ ใกล้จะเรียนจบ
ตามสเต็ปของชีวิตเเหละเน๊อะ เป็นนักศึกษา พอเรียนจบก็ต้องหางานทำ
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด นานๆ กลับบ้าน
พอจะกลับมาเรียน ในช่วงเทอมสุดท้าย เเหละนี้คือประเด็น
...ว่าด้วยเรื่องชุดสมัครงาน คือเเม่ยื่นเงินให้ จำนวนนึง
บอกว่าเอาไปซื้อชุดเตรียมสมัครงาน สอบนู้นนี้นั้น ให้ซื้อชุดเเซก ชุดเดรส ที่ผู้หญิงเขาใส่ๆ กัน ไรงี้
ตอนนั้นคือเเบบ น้ำตาตกในอะ คือ เเม่รู้นะว่าเราเป็นเเบบนี้ เเล้วยัง... ตอนนั้น คิดว่าชีวิตเรา นิ เเมร่งต่ำเตี้ยมาก
คือเรามีชุดสุภาพในเเบบของเรา ที่เตรียมๆ ไว้ คือเสื้อเชิ๊ตเเขนสั้น/เเขนยาวกับกางเกงสเเล๊ก เเล้วก็มีกระโปรงสีดำ ขาดเเต่เสื้อสูท ไรงี้
รองเท้าก็รองเท้าหุ้มส้นหนัง ที่ประชากรทอม เกย์ ผู้ชายเขาใส่ๆ กัน //
(เคยค้นหา หา Google เรื่องชุดสุภาพในการสมัครงาน สัมภาษณ์งานน ก็เตรียมใจไว้ในระดับนึง)
คือ เราค่อนข้างจะเเคร์สายตาคนอื่นเหมือนกัน อยากใส่ชุดสุภาพๆ ที่มันเป็นสากล ที่สุภาพชนทั่วๆ ไปเขาใส่กัน
เราก็คุยกับเเม่ว่ามีอยู่เเล้วอย่างบ้าง ในใจคืออยากให้เเม่สบายใจเเหละ
เลยคุยว่า งั้นเดียวหาซื้อเสื้อสุภาพ โทนสีอ่อนๆ เนอะ เเล้วก็กระโปรงสีดำสุภาพๆ แล้วก็หาเสื้อสูทสักตัว
เเม่ก็บอกว่า เดียวนี้ผู้หญิงเขาใส่ชุดเเซก เดรสสวยๆ กันทั้งนั้น // แอบกลืนน้ำลาย เเล้วเราไม่ได้คุยไรกันเยอะ เรารับตังส์เสร็จ ก้เดินออกจากบ้านเลย.
(สีหน้าเราที่เเสดงตอนนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นไง เเต่ในใจเราเครียดมากเลย)
(ในใจเราคิดว่า ต้องชุดสุภาพขนาดนั้นเลยเหรอ ชุดสุภาพที่เราใส่ในความคิดเราเเม่ยังไม่โอเคเลย คือมันฝืนใจเรามากเลยนะเว้ย
)
นี่ถ้าให้ดี ได้กลับมาทำงานที่บ้าน มีหวังโดนจับเเต่งตัว นู้นนี้นั้นเเน่ๆ อะ TT^TT''
คือบางทีก็คิดนะ เรายอมอยู่ตัวคนเดียว ไม่มองหาใคร ไม่มีเเฟน ก็เพื่อให้เเม่ไม่ต้องคิดมาก เพื่อให้เเม่สบายใจ
เราก็สบายใจดี เวลาเห็นเเม่ไม่คิดมาก เลย เออว่ะ ไม่มีเเฟนก็ได้ ไปไหนทำอะไร ก็บอกตลอดเเหละ เพื่อให้เขาสบายใจ
เราถือว่าการเสียสละความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเรา มันน้อยมากกับที่เเม่เสียสละทั้งชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเรามา
ทุกวันนี้ เราทำทุกอย่างในกรอบประเพณีดีวามที่เขาขีดไว้ ประพฤติตนเเบบวิญญูชนทั่วๆไป ทำไรนึกถึงความกตัญญูต้องมาก่อนความสุขส่วนตัวเสมอๆ
เเต่วันนี้เราเกิดคำถามในใจเราตั้งมากมาย เเล้วความสุขที่เเท้จริงในสิ่งที่เราเป็นละ ?? นึกถึงหัวจิตหัวใจเขา เเล้วความรู้สึกเรา หัวใจเราละ T^T
พิมพ์ๆ ผิดๆ ถูกๆ ขอโทษด้วย เราพิมพ์ทั้งน้ำตา T^T
เราเหนื่อยว่ะ เหนื่อยในหัวใจ T^T
เป็นเพศที่ 3 เเต่เเม่ไม่ค่อยเข้าใจ
เเต่อยากมาบ่นตั้งไว้เฉยๆ
สุขภาพในหัวจิตหัวใจตอนนี้เเย่มาก
ไม่อยากเรียนจบเลย
อยากหนีไปไกลๆ
เฮ้อ !!
เราเป็นทอม เเต่ไม่ถึงกับเเมนมาก ชอบผู้หญิง ตัดผมซอยสั้นตั้งเเต่ปี 1 ยันปี 4 เเต่ไม่สั้นมาก
เป็นลูกคนเดียว พ่อเเม่ไม่ยอมรับในสิ่งที่เป็น พยายามให้เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิง
(คือเเม่บอกเลยว่าใครจะยอมรับก็ยอมรับไป เเต่นี้ไม่ยอมรับนะ)
เราก็พยายามทำตัวอยู่ในกรอบ ด้วยหน้าตาทางสังคมของพ่อเเม่ด้วยไรงี้
เลิกกับแฟนคนล่าสุด เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตัดสินใจว่าจะไม่มีเเฟน ไม่มองหาใครเลย
เพื่อให้เเม่สบายใจ เเต่เรายังคงอัตลักษณ์เดิมของเราอยู่เหมือนเดิม เราชอบผู้หญิง ชอบใส่กางเกง ชิวส์ๆ บ้าๆ บอๆ
พอมาถึงช่วงนี้ ใกล้จะเรียนจบ
ตามสเต็ปของชีวิตเเหละเน๊อะ เป็นนักศึกษา พอเรียนจบก็ต้องหางานทำ
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด นานๆ กลับบ้าน
พอจะกลับมาเรียน ในช่วงเทอมสุดท้าย เเหละนี้คือประเด็น
...ว่าด้วยเรื่องชุดสมัครงาน คือเเม่ยื่นเงินให้ จำนวนนึง
บอกว่าเอาไปซื้อชุดเตรียมสมัครงาน สอบนู้นนี้นั้น ให้ซื้อชุดเเซก ชุดเดรส ที่ผู้หญิงเขาใส่ๆ กัน ไรงี้
ตอนนั้นคือเเบบ น้ำตาตกในอะ คือ เเม่รู้นะว่าเราเป็นเเบบนี้ เเล้วยัง... ตอนนั้น คิดว่าชีวิตเรา นิ เเมร่งต่ำเตี้ยมาก
คือเรามีชุดสุภาพในเเบบของเรา ที่เตรียมๆ ไว้ คือเสื้อเชิ๊ตเเขนสั้น/เเขนยาวกับกางเกงสเเล๊ก เเล้วก็มีกระโปรงสีดำ ขาดเเต่เสื้อสูท ไรงี้
รองเท้าก็รองเท้าหุ้มส้นหนัง ที่ประชากรทอม เกย์ ผู้ชายเขาใส่ๆ กัน //
(เคยค้นหา หา Google เรื่องชุดสุภาพในการสมัครงาน สัมภาษณ์งานน ก็เตรียมใจไว้ในระดับนึง)
คือ เราค่อนข้างจะเเคร์สายตาคนอื่นเหมือนกัน อยากใส่ชุดสุภาพๆ ที่มันเป็นสากล ที่สุภาพชนทั่วๆ ไปเขาใส่กัน
เราก็คุยกับเเม่ว่ามีอยู่เเล้วอย่างบ้าง ในใจคืออยากให้เเม่สบายใจเเหละ
เลยคุยว่า งั้นเดียวหาซื้อเสื้อสุภาพ โทนสีอ่อนๆ เนอะ เเล้วก็กระโปรงสีดำสุภาพๆ แล้วก็หาเสื้อสูทสักตัว
เเม่ก็บอกว่า เดียวนี้ผู้หญิงเขาใส่ชุดเเซก เดรสสวยๆ กันทั้งนั้น // แอบกลืนน้ำลาย เเล้วเราไม่ได้คุยไรกันเยอะ เรารับตังส์เสร็จ ก้เดินออกจากบ้านเลย.
(สีหน้าเราที่เเสดงตอนนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นไง เเต่ในใจเราเครียดมากเลย)
(ในใจเราคิดว่า ต้องชุดสุภาพขนาดนั้นเลยเหรอ ชุดสุภาพที่เราใส่ในความคิดเราเเม่ยังไม่โอเคเลย คือมันฝืนใจเรามากเลยนะเว้ย
นี่ถ้าให้ดี ได้กลับมาทำงานที่บ้าน มีหวังโดนจับเเต่งตัว นู้นนี้นั้นเเน่ๆ อะ TT^TT''
คือบางทีก็คิดนะ เรายอมอยู่ตัวคนเดียว ไม่มองหาใคร ไม่มีเเฟน ก็เพื่อให้เเม่ไม่ต้องคิดมาก เพื่อให้เเม่สบายใจ
เราก็สบายใจดี เวลาเห็นเเม่ไม่คิดมาก เลย เออว่ะ ไม่มีเเฟนก็ได้ ไปไหนทำอะไร ก็บอกตลอดเเหละ เพื่อให้เขาสบายใจ
เราถือว่าการเสียสละความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเรา มันน้อยมากกับที่เเม่เสียสละทั้งชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเรามา
ทุกวันนี้ เราทำทุกอย่างในกรอบประเพณีดีวามที่เขาขีดไว้ ประพฤติตนเเบบวิญญูชนทั่วๆไป ทำไรนึกถึงความกตัญญูต้องมาก่อนความสุขส่วนตัวเสมอๆ
เเต่วันนี้เราเกิดคำถามในใจเราตั้งมากมาย เเล้วความสุขที่เเท้จริงในสิ่งที่เราเป็นละ ?? นึกถึงหัวจิตหัวใจเขา เเล้วความรู้สึกเรา หัวใจเราละ T^T
พิมพ์ๆ ผิดๆ ถูกๆ ขอโทษด้วย เราพิมพ์ทั้งน้ำตา T^T
เราเหนื่อยว่ะ เหนื่อยในหัวใจ T^T