จุดที่ชีวิตเราจมดิ่ง ทำอย่างไรให้ก้าวผ่านไปจนสำเร็จ

มีอุบัติเหตุที่ทำให้เราต้องหยุดใช้ชีวิต ตอนนี้เราอยู่ติดห้องเพื่อรักษาตัว
มาเกือบ 3 เดือนแล้ว อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมไปวันๆ ห้องเราเป็นห้องมืดด้วย
ไม่มีหน้าต่าง ทำให้แต่ละวันเราไม่เห็นฟ้าเห็นตะวันเลยค่ะ 
จะออกไปข้างนอกแต่ละทีก็ต้องใช้รถยนต์ ซึ่งพ่อกับแม่เราไม่อนุญาติให้เราทำอะไรทั้งสิ้น
เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นครั้ง2ของเรา บวกกับเราโตมาแบบไม่ค่อยสนิทกับครอบครัวด้วยค่ะ
เราไม่ค่อยรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่บ้าน ไม่มีความสุขเมื่ออยู่ที่นี่ เพราะถูกสอนมาแบบเก็บกดด้วยมั้งคะ
เอาจริงๆเรารู้สึกเหมือนป่วยทางจิตนะ แต่ดีขึ้นเพราะไปอยู่หอ แต่ก็ดันมีเหตุการณ์
ให้ต้องกลับมาอยู่แวดล้อมเดิมๆ ซึ่งเราไม่มีคนให้คุยด้วยเลยค่ะเพราะไม่สนิทกับใคร
กลายเป็นชีวิตที่จมดิ่อยู่ที่เดิม มองคนอื่นก้าวเดินช้าๆ ทำได้แค่นอนรอให้วันนั้นเป็นวันของเราบ้าง
อยู่แบบนี้นานๆไป พ่อกับแม่คงลืมคิดว่าคนป่วยซึมเศร้ามาก แต่เขาก็คงไม่สนใจอะไรเราเราพอรู้ค่ะ
เราแค่หวังว่าสักวันนึง เราจะหายขาดและกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ตอนนี้ทำได้แค่ตื่นมาเพื่อนรอให้วันนึงหมดไป
 มันแย่มากๆเลยนะคะ เราดันมาอกหักตอนนี้อีก กลายเป็นคนไม่มีค่าต่อใดๆในโลกไปเลย
หมดกำลังใจในการหวังมากตอนนี้ รู้สึกแพ้ตลอดเวลา คิดว่าไปซะได้ก็คงดี แต่นั่นแหละค่ะ
เรายังมีศรัทธ เราหวังว่าร่างกายเราจะดีขึ้นในวันใดสักวันนึง

สมมติว่าในวันนึง คุณเจออุบัติเหตุที่ต้องหยุดชะงักทุกอย่าง ต้องทิ้งทุกสิ่ง 
ทำสิ่งใดไม่ได้นอกจากตื่นมาเพื่อรอวันให้ถึงวันที่ตัวเองหาย 
เป็นคุณ คุณจะปลอบตัวเองว่าอย่างไรคะ 
จะสร้างความความหวังขึ้นมาใหม่อย่างไรในเมื่อหมดหวังแล้วหมดหวังอีก
หรือใครเคยผ่านจุดๆนั้นก็มาแชร์กันได้ค่ะ อย่างน้อยๆ เราก็ไม่ได้เผชิญทุกอย่างคนเดียว