สิ่งที่คนปกติอาจไม่รู้เกี่ยวกับคนป่วยโรคซึมเศร้า

ผ่านมาเล่าประสบการณ์จากคนป่วยด้วยโรคนี้ค่ะ เผื่อมีประโยชน์สำหรับคนสงสัยว่าตัวเองหรือคนใกล้ตัวจะเป็น อันนี้เป็นมุมมองจากตัวเรา(คนป่วย)นะคะ


>  เริ่มรู้ตัวตอนไหนว่าเป็น?: เรารู้ตัวตอนคิดฆ่าตัวตายแหละค่ะ แต่สถานที่ไม่อำนวย ทุกวันยังทำงานปกติคนอื่นไม่มีใครรู้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะป่วยด้วย จนได้ไปหาหมอ เพราะงี้น่าจะมีคนอีกมากที่ไม่รู้ตัวว่าป่วย

>  ทำไมคนเป็นโรคนี้ถึงไม่หาทางออกอื่น?: จากความคิดเรานะคะ คือเราไม่มีจุดหมายปลายทางชีวิตเหมือนคนอื่น ในหัวมีแต่ว่าวันๆเราทำงานเพื่ออะไร คนเราชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ ทำอะไรก็ไม่สนุก เบื่อทุกอย่าง ทำไปก็เหนื่ิอย อยู่ไปก็ลำบาก สู่จากไปไม่ดีกว่าหรอ สบายกว่า ตอนนั้นในหัวคิดได้แค่นี้จริงๆค่ะ

>  กินยาแล้วหายเป็นปกติเลยไหม?: กับคนอื่นไม่แน่ใจแต่กับเราไม่ค่ะ กินยามาสักพักแล้ว ยังท้อแท้เหมือนเดิมแต่ไม่ถึงขั้นทำไรผิดๆแล้ว

>  ข้อนี้สำคัญสำหรับการปลอบคนป่วยที่อารมณ์กำลังดิ่งลง หากเจอคนเรียกร้องความสนใจแล้วมีคนไปประชดว่าเอาเลย ทำเลย แล้วคิดว่าคนๆนั้นจะไม่ทำใช่ไหมคะเพราะแค่เรียกร้องความสนใจ แต่ สำหรับเราหรือผู้ป่วยโรคซึมเศร้าแล้ว ในหัวคืออยากได้ยินคำแบบนี้มากค่ะ ว่าที่เราคิดถูกแล้วดีแล้วมีคนเห็นด้วย และคงไม่ลังเลที่จะลงมือ ฉะนั้นเวลาเจอคนใกล้ตัวตัดพ้ออย่าไปประชดผลักไสเขาเลยค่ะ เพราะเราไม่มีวันรู้ว่าเขาป่วยอยู่หรือเปล่า

>  ต้องปลอบยังไงให้คนป่วยรู้สึกดีขึ้น? : อันนี้เราไม่แน่ใจยังหาวิธีไม่ได้เหมือนกัน ขนาดเพื่อนพาไปเที่ยว ไปกินหมูกะทะหลายๆคน ก็สนุกนะแค่แปปเดียว ได้อยู่คนเดียวก็จมอีกเหมือนเดิม ที่ทำแล้วไม่ฟุ้งซ่านมากที่สุดคือการอ่านหนังสือหาหนังดีๆดูแหละค่ะ ต้องเกี่ยวกับตลกหรือเรื่องราวดีๆ จบสวยด้วย จะรู้สึกดียิ้มหัวเราะได้บ้าง การร้องไห้ก็ช่วยได้พอร้องแล้วรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย (วิธีของเราเองนะคะ)

>  อาการของคนป่วย : คนรอบตัวไม่มีใครรู้ค่ะว่าเราป่วย เราไม่ได้เก็บตัวในห้องร้องไห้ฟูมฟายอะไร หน้าโซเซี่ยลทุกอย่างของเราไม่เคยมีเรื่องตัดพ้อชีวิต แต่มีอาการบางอย่างที่ไม่ปกติ เราไม่รู้ว่าผู้ป่วยคนอื่นจะมีอาการแบบนี้ร่วมด้วยมั้ย นอนไม่เป็นเวลาค่ะบางทีนอนได้ทั้งวันตื่นๆหลับๆ ข้าวปลาไม่กิน บางวันตื่นเร็วเช่นวันนี้นอนเที่ยงคืนตื่นตี4แล้วไม่หลับอีกเลย กินเยอะมากคือเราเป็นคนตัวเล็กแต่กินข้าวทีครึ่งหม้อหุงข้าว เรื่องจริงนะคะกินทีเดียวตักข้าวพูนจานกินหมดด้วย ไม่อยากคุยไม่อยากมองตาใครเลี่ยงได้จะเลี่ยง

>  อะไรส่งผลให้ป่วย? : คงมากจากปมในใจแหละค่ะ เราเชื่อว่าทุกคนมีเรื่องราวไม่ดีในอดีตกันทั้งนั้น มันน่าตลกด้วยที่เราเลือกจำเรื่องไม่ดีไว้มากกว่าเรื่องดีๆ

สุดท้ายนี้อยากบอกทุกคนนะคะ โรคซึมเศร้าไม่มีใครอยากเป็นค่ะ มันทรมาณมากจริงๆ ต้องอยู่กับความคิดตัวเองที่หนีไม่ได้ซะที เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหายสนิทไหม แต่อยากมีความสุขมากค่ะตอนนี้ อยากมีเป้าหมายชีวิตเหมือนคนอื่น

ปล. หลายคนมีเป้าหมายชีวิตคืออยากให้พ่อแม่สบาย ให้คิดถึงพ่อแม่เข้าไว้ มีคนบอกเราแบบนี้เหมือนกัน แต่ตอนที่เราตัดสินใจทำลงไปในหัวเราคิดยังไงรู้ไหมคะ คิดว่าพ่อแม่ก็สบายดีอยู่แล้ว เราไม่อยากทรมาณมากกว่านี้เราควรไป นี่แหละค่ะความน่ากลัวของโรคนี้

ปล.2 ขอแท๊กห้องสยามด้วยค่ะเดี๋ยวนี้เด็กๆเริ่มเป็นกันแล้ว