ตามหัวข้อเลยครับ กำลังตัดสินใจว่าจะเรียนต่อ ป.เอก ดีไหมครับ เนื่องจากมีทุนศึกษาต่อครอบคลุมค่าใช้จ่ายทั้งหมด เหตุผลที่ทำให้ลังเล คือ
1. อายุมากแล้ว กว่าจะจบก็คงปาไป 36 แล้ว เพราะสายที่เรียนเป็นสายวิทย์ ต้องเรียนเต็มเวลา กลัวจบมาแล้วหางานยาก
2. งานที่ทำอยู่ในปัจจุบัน ก็อยู่ในตำแหน่งที่ดี แต่ติดที่ว่าไม่ใช่สายงานที่อยากทำจริงๆ เพราะสิ่งที่อยากทำจริงๆคือสายงานอาจารย์ หรือ นักวิจัย
3. กลัวไม่คุ้มทุน เพราะกว่าจะจบมา แล้วเปลี่ยนสายงาน คือต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด ลังเลที่สุดเพราะอายุมากจริงๆ
4. ผมเป็นคนจนครับ ใช้ชีวิตคนเดียว ขอทุนเรียนมาตั้งแต่ ป.ตรี จนจบ ป.โท มันเลยทำให้คิดว่า ทำไมเราจนยังต้องดิ้นรนเรียนสูงกว่านี้ด้วย ทำไมไม่ทำงานหาเงินสร้างเนื้อสร้างตัวดีกว่า เพราะผมเป็นเกย์ด้วย คงไม่มีโอกาสแต่งงานสร้างครอบครัวเหมือนคนทั่วไป กล่าวคือบั้นปลายชีวิตต้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ยังจะมาสร้างเนื้อสร้างตัวช้ากว่าคนอื่นอีก
5. อย่างที่ทราบกันอยู่แล้วครับว่าเรียนต่อมันไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ ต้องแลกกับทุกอย่าง ทั้งเวลาและสุขภาพจิตต่างๆ แต่ผมพร้อมนะ
6.แต่ในการเรียนต่อครั้งนี้ มันยังมีหลายๆสิ่งที่เราอยากทำในนั้น ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนไปสายงานที่ชอบ ได้ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ 1 ปี ซึ่งผมอยากพัฒนาตัวเองด้านภาษาอยู่แล้ว และที่สำคัญคือ แม่อยากให้เรียนครับ เพราะโอกาสคงไม่ได้มาหาเราบ่อย และถ้าช้ากว่านี้ก็จะแก่ไปอีก
นั่นแหละครับคือสิ่งที่ติดอยู่ในหัวผมตอนนี้ โอกาสของคนแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ของผมมันอาจจะเป็นโอกาสที่มาตอนสายเกินไปหรือเปล่า?
ขอบคุณครับ
เรียน ป.เอก ดีไหม เมื่ออายุ 32 ปีแล้ว
1. อายุมากแล้ว กว่าจะจบก็คงปาไป 36 แล้ว เพราะสายที่เรียนเป็นสายวิทย์ ต้องเรียนเต็มเวลา กลัวจบมาแล้วหางานยาก
2. งานที่ทำอยู่ในปัจจุบัน ก็อยู่ในตำแหน่งที่ดี แต่ติดที่ว่าไม่ใช่สายงานที่อยากทำจริงๆ เพราะสิ่งที่อยากทำจริงๆคือสายงานอาจารย์ หรือ นักวิจัย
3. กลัวไม่คุ้มทุน เพราะกว่าจะจบมา แล้วเปลี่ยนสายงาน คือต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด ลังเลที่สุดเพราะอายุมากจริงๆ
4. ผมเป็นคนจนครับ ใช้ชีวิตคนเดียว ขอทุนเรียนมาตั้งแต่ ป.ตรี จนจบ ป.โท มันเลยทำให้คิดว่า ทำไมเราจนยังต้องดิ้นรนเรียนสูงกว่านี้ด้วย ทำไมไม่ทำงานหาเงินสร้างเนื้อสร้างตัวดีกว่า เพราะผมเป็นเกย์ด้วย คงไม่มีโอกาสแต่งงานสร้างครอบครัวเหมือนคนทั่วไป กล่าวคือบั้นปลายชีวิตต้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ยังจะมาสร้างเนื้อสร้างตัวช้ากว่าคนอื่นอีก
5. อย่างที่ทราบกันอยู่แล้วครับว่าเรียนต่อมันไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ ต้องแลกกับทุกอย่าง ทั้งเวลาและสุขภาพจิตต่างๆ แต่ผมพร้อมนะ
6.แต่ในการเรียนต่อครั้งนี้ มันยังมีหลายๆสิ่งที่เราอยากทำในนั้น ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนไปสายงานที่ชอบ ได้ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ 1 ปี ซึ่งผมอยากพัฒนาตัวเองด้านภาษาอยู่แล้ว และที่สำคัญคือ แม่อยากให้เรียนครับ เพราะโอกาสคงไม่ได้มาหาเราบ่อย และถ้าช้ากว่านี้ก็จะแก่ไปอีก
นั่นแหละครับคือสิ่งที่ติดอยู่ในหัวผมตอนนี้ โอกาสของคนแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ของผมมันอาจจะเป็นโอกาสที่มาตอนสายเกินไปหรือเปล่า?
ขอบคุณครับ