ก็คือครอบครัวเราเองค่ะ เราก็ไม่รู้ทำไมพวกเขาเกลียดเราขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเขาเกลียดแม่เรา เลยเกลียดเราด้วย เราไม่เคยรู้สึกถึงความจริงใจเลยค่ะ ทุกๆครั้งที่เรารู้สีกแย่จริงๆ เราก็จะมาตั้งกระทู้แบบนี้แหล่ะค่ะ เพราะพันทิปเป็นที่ระบายที่เดียวและที่สุดท้ายของเราแล้ว เข้าเรื่องเลยนะคะ
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่เรากลับบ้าน ต้องเจอหน้าคนในบ้าน เห้อออออออ มันเป็นความรู้สึกที่ ทำไมทุกคนเข่ใส่หน้ากาก ทำไมเขาสองมาตรฐาน
ทำไมเราถึงเป็นส่วนเกิน ทำไมเราถึงโดนเกลียด ทำไมเราถึงโดดเดีายวขนาดนี้ โดนเมินบ้าง เราไม่ได้คิดไปเองนะคะ แต่ว่าทุกๆการกระทำของพวกเขา ดูก็รู้แล้วค่ะ เราเฝ้ารอ เมื่อไหร่จะวันอาทิตย์ เราจะได้ไปหาแม่เราค่ะ(พ่อแม่แยกทากันค่ะ) เวลาที่เราหมดกำลังใจ หรือต้องการคำปรึกษาคนในครอบครัวเป็นตัวเลือกที่แย่ที่สุด ความรู้สึกมันเหมือนสนิมที่กินใจเราค่อยๆลึกลงไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้ไม่ว่าเราจะแข่งอะไร ได้รางวัลอะไร ไม่บอกที่บ้านเลยค่ะ เพราะความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ เราจะออกจากจุดนี้ยังไงดีคะ
ถ้าคุณต้องอยู่ในสถานที่ ที่มีแต่คนเกลียดคุณ คุณจะทำยังไงคะ
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่เรากลับบ้าน ต้องเจอหน้าคนในบ้าน เห้อออออออ มันเป็นความรู้สึกที่ ทำไมทุกคนเข่ใส่หน้ากาก ทำไมเขาสองมาตรฐาน
ทำไมเราถึงเป็นส่วนเกิน ทำไมเราถึงโดนเกลียด ทำไมเราถึงโดดเดีายวขนาดนี้ โดนเมินบ้าง เราไม่ได้คิดไปเองนะคะ แต่ว่าทุกๆการกระทำของพวกเขา ดูก็รู้แล้วค่ะ เราเฝ้ารอ เมื่อไหร่จะวันอาทิตย์ เราจะได้ไปหาแม่เราค่ะ(พ่อแม่แยกทากันค่ะ) เวลาที่เราหมดกำลังใจ หรือต้องการคำปรึกษาคนในครอบครัวเป็นตัวเลือกที่แย่ที่สุด ความรู้สึกมันเหมือนสนิมที่กินใจเราค่อยๆลึกลงไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้ไม่ว่าเราจะแข่งอะไร ได้รางวัลอะไร ไม่บอกที่บ้านเลยค่ะ เพราะความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ เราจะออกจากจุดนี้ยังไงดีคะ