คือพักหลังๆมาเรารู้สึกเบื่อทุกอย่างมีคำถามต่างๆขึ้นแทรกในหัวคนรอบข้างที่ชอบตั้งคำถามต่างๆถามนั้นนี้หน้าเบื่อในแต่ละวันคำถามที่มันชอบถามตัวเองบ่อยๆคือ'ทำไปเพื่ออะไร' 'ทำไมต้องทำทุกๆวัน' 'ทำไมต้องมีคนบังคับ' 'ทำไมคนอื่นต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวมากด้วย' มันมีร้อยคำถามที่แทรกเข้ามาถามซึ่งตัวเองก็ไม่รู้คำตอบมันเหนื่อยมันท้อมัยเบื่อมันเซ็งเบื่อที่ว่าคือเบื่ิอตัวเองเบื่อชีวิตหน้าเบื่อเบื่อทุกสิ่งทุกอย่างลนโลกชอบอยู่คนเดียวชอลทำอะไรคนเดียวชอบนั้งเหม่อลอยจะรู้ตัวอีกทีคือโดนอาจารย์ถามโรงเรียนเราจะมีแม่ครูพ่อครูซึ่งคนที่ถามจะเป็นแม่ครูวันนี้มีงานวันเกิดย้อนหลังของแม่ครูของเราทุกคนดูมีความสุขกันยกเว้นเราซึ่งสมองของเรามันตั้งคำถาม 'เพื่ออะไรหน้าเบื่อว่ะไร้สาระ' ซึ่งตัวเองก็ไม่ได้มีสาระมากกว่าใครเขาเลยแต่มันดันไปคิดแง่แบบนั้นเพื่อนๆกินเค้กมีความสุขส่วนแม่ครูเราก็เดินมาถามว่า 'ทำไมช่วงนี้เงียบผิดปกติไปอินดี้หรอ' คือเราไม่รู้แต่ในใจกับตอบไปเงียบๆ 'แล้วจะมายุ่งอะไรนักหนา' แต่เราไม่ได้พูดออกไปหรอกได้แต่มองและก็หันหน้าหนีจนเขาเรียกไปคุยถามนั้นนี้เราก็บอกไปนิดหน่อยว่าเบื่อชีวิตเบื่อที่ต้องมาทำอะไรซ้ำๆเบื่อที่ต้องมีคนบังคับเบื่อสภาพแวดล้อมเดิมๆเบื่อต้นไม้เบื่อที่ต้องมานั้งเรียนฟังอาจารย์แต่ละคราบบ่นๆและคำตอบที่แม่ครูบอกเราคือเราอาจจะโตขึ้นแล้วเริ่มนิ่งเราไม่รู้หรอกไม่รู้
ไรตัวเองเลยจริงๆมีคนเคยบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าซึ่มมันดูโรคไร้สาระเลยโลกส่วนตัวสูงบ้าบอป่ะทำไมชอบมีความคิดเหมือนดูว่าเราเป็นคนบ้าเหมือนเป็นคนต่อต้านสังคมด้วยว่ะคือมันไม่ตลกเว้ยแต่แบบมันหน้าเบื่อถามว่าเคยคิดฆ่าตัวตายมั้ยก็มีคือมันเบื่อทุกอย่างแล้วเคยคิดที่จะกระโดดตึกแต่ก็คิดว่ามันคงเจ็บมากๆแน่ๆส่วนตอนนี้ความคิดในหัวคือกระโดดน้ำปล่อยให้มันจมไปทิ้งทุกๆอย่างคนที่ชอบมาหวังอะไรในตัวคนแบบนี้อยากจะทิ้งทุกๆอย่างเหนื่อยท้อแล้วเครียด
เคยเป็นมั้ย