🔥☀💥 THE LEISURE GLOVES "ถุงมือยามว่าง" รอบที่ 2 "เรื่องสั้น-ฉายเดี่ยว #1" ตอน "บุปผาเพลิง" 💥☀🔥

มาถึงถุงมือเรื่องสั้นละครับ รอบนี้ จัดให้ 2 เรื่อง 2 ถุงมือเน้อ ^^

ถุงมือแรก เป็นเรื่องของสาวที่อยากมีแฟน และขอพรจากดอกไม้ไฟซึ่งคนขายบอกว่ามันเป็นดอกไม้ไฟพิเศษ! ขอพรได้!

ตามไปดูกันครับว่าเรื่องราวจะดำเนินไปอย่างไร...

ทะเลสีคราม หาดทรายสีขาว

วันนี้คือวันที่หลายคนเตรียมตัวมางานเทศกาล โดยเฉพาะฉัน ที่ชื่นชอบดอกไม้ไฟเป็นพิเศษ

"นี่ ๆ เรามาเล่นดอกไม้ไฟกันไหม" ฉันทักทายชวนผู้ชายข้าง ๆ

เขาเป็นเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวของฉัน

เหตุที่ฉันพาเขามาก็เพราะเพื่อนคนอื่น ๆ ของฉันมันดันไปเที่ยวกับแฟนจนหมด จนเหลือแค่ฉันกับตานี่เท่านั้น

ก็มันน่าเบื่อจะตายนี่นา เที่ยวคนเดียวน่ะ

"ไม่เอา อยากเล่นเกมมากกว่า"

เขาปฏิเสธพร้อมกับเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา

"เอาน่า ๆ มาดูเป็นเพื่อนก็ได้"

ฉันคะยั้นคะยอเขา

"เอาก็ได้ แต่แค่แป๊บเดียวนะ"

เขาตอบกลับ

ฉันจุดดอกไม้ไฟขึ้นมา

ประกายไฟสีส้มของมันดูงดงามมากสำหรับฉัน

"เห็นมั้ย ดอกไม้ไฟสวยนะ"

ฉันโชว์ดอกไม้ในมือให้เขาดู

"งั้น ๆ อ่ะ"

เขาดูไม่สนใจดอกไม้ไฟเลยแฮะ

สักพัก

ดอกไม้ไฟก็ดับลง

ฉันจึงจูงมือเขาไปซื้อดอกไม้ไฟใกล้ๆ

ไม่นาน

ฉันก็หาดอกไม้ไฟที่ต้องการได้สำเร็จ

"นี่ แม่หนู"

ฉันหันไปหาต้นเสียง

เจ้าของเสียงคือแม่ค้าวัยสี่สิบหน้าร้านดอกไม้ไฟ

"ดอกไม้ไฟนั่นน่ะ ถ้าเธอขอพรในใจแล้วจุดมันขึ้นมาได้ พรนั่นจะเป็นจริงนะ"

เธอบอกฉัน

"จริงหรือคะ"

ฉันถาม

"จริงสิ เนี่ย ป้าก็ได้แฟนฝรั่งสุดหล่อจากดอกไม้ไฟนี่แหละ"

เธอตอบ พร้อมกับปรากฏชายชาวต่างชาติตัวใหญ่ข้างหลังเธอ

เขาโบกมือให้ฉัน ก่อนจะโอบกอดคุณป้า

"เหรอคะ งั้นหนูไปละนะคะ"

ฉันโค้งตัวลงก่อนจะเดินกลับไปยังที่พัก

ไฟเย็นนี่จะทำให้พรเป็นจริงได้หรือ

ไม่หรอก ป้าแกคงพูดโม้ไปเท่านั้นแหละ

อ้าว

ตานั่นหายไปไหนละเนี่ย

เมื่อกี้ฉันยังจูงมือเขาอยู่เลย

"มองหาอะไรอยู่"

ฉันหันไปมองข้างหลัง

ปรากฏว่าเขาหายไปซื้อน้ำปั่นมาหนึ่งแก้ว

"นี่ นายไปไหนมา"

ฉันถามเขา

"ก็ไปซื้อของมาน่ะสิ ถามได้"

เขาตอบอย่างยียวน

"แล้วไม่ซื้อให้ฉันบ้างหรือ"

ฉันเอ่ยถามอีกครั้งอย่างไม่สบอารมณ์

"ก็เธอไม่ได้ขอนี่"

เขาพูดก่อนจะหยิบน้ำปั่นขึ้นมาอย่างไม่ยี่หระ พร้อมกับนั่งเก้าอี้ใกล้ ๆ ฉัน

เอาละ จะทำเป็นไม่สนใจตานั่นละกัน

ฉันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบดอกไม้ไฟขึ้นมา

"ขอให้หนูได้แฟนเร็ว ๆ เถอะค่ะ"

ฉันหลับตาลงขอพรก่อนจะจุดดอกไม้ไฟ

ไฟไม่ติด??

ฉันลองจุดดูอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะจุดกี่รอบมันก็ไม่ติดอยู่ดี

คงด้านละมั้ง

ฉันคิดในใจ

"เอามานี่ เดี๋ยวจุดให้"

เพื่อนชายของฉันคว้าดอกไม้ไฟออกจากมือของฉันโดยเร็ว

"ไม่ดื่มน้ำปั่นต่อละหรือ ฮึ"

ฉันพยายามกวนเขา เพื่อที่จะเอาดอกไม้ไฟคืนมา

"ดื่มหมดแล้ว"

เขาตอบก่อนจะหยิบไฟแช็คจากมือฉันไป

ฉันเหลือบไปมองเห็นน้ำปั่นตรงเก้าอี้ที่ตานั่นนั่งเมื่อกี้

หมดแล้วจริงด้วยแฮะ

น้ำปั่นในแก้วนั่นไม่เหลือแม้แต่หยดเดียวด้วยซ้ำ

"จุดได้แล้ว"

ฉันหันไปมองตานั่น

ในมือของเขา มีดอกไม้ไฟที่กำลังส่องประกายอยู่

"จุดได้ไง ชั้นจุดไม่เห็นติดเลย"

ฉันเอ่ยถามขณะรับดอกไม้ไฟ

"ก็จุดตามปกตินั่นแหละ"

เขาตอบ

ดอกไม้ไฟนี่มันเลือกว่าจะติดหรือด้านเองได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"

เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือทำให้ฉันต้องหันไปมอง

ผู้หญิงคนนั้นถูกขโมยกระเป๋าไป

"เดี๋ยวมานะ"

เพื่อนชายฉันบอกก่อนที่เขาจะวิ่งอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก

โจรขโมยกระเป๋าก็ถูกจับได้โดยเพื่อนของฉัน

ผู้หญิงที่ถูกขโมยจึงมอบเงินให้เพื่อนของฉัน

"ไม่เอาดีกว่าครับ"

เขาปฏิเสธเงินที่ผู้หญิงคนนั้นเอาให้

"น่า ๆ คุณ คุณช่วยดิฉัน ดิฉันก็ต้องตอบแทนคุณสิ"

ผู้หญิงคนนั้นอ้อนวอน

"ไม่เอาหรอก คุณเก็บไว้ใช้เองดีกว่า"

เขาบอกก่อนจะเดินมานั่ง ข้างๆ ฉัน

รู้สึกเหมือนตานี่เป็นคนดีจังแฮะ

ฉันคิดในใจ

"มีอะไร ยัยภัส"

เขาสบตาฉัน เหมือนรู้ความคิดฉันเลย

อ้อ ฉันลืมบอกไป

ฉันชื่อรินท์ลภัส วัยวรวิทยา อายุ17ปี

ชื่อเล่นชื่อ ริน แต่เพื่อนชอบเรียกยัยภัสตลอด

"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"

ฉันพยายามหันหน้าหนีเขา

ฉันเห็นดอกไม้ไฟที่เพิ่งซื้อมาดับลงไป

"เดี๋ยวไปซื้อก่อนนะ"

ฉันบอกเขาก่อนจะเดินไปร้านดอกไม้ไฟก่อนหน้านี้

"ป้าคะ มีดอกไม้ไฟเหลือหรือเปล่า"

ฉันถามเจ้าของร้าน

"อ้อ ยังมีเหลืออยู่จ้ะ"

คุณป้าบอกกับฉันก่อนจะยื่นดอกไม้ไฟให้หนึ่งแท่ง

"เอ หนูใช่เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้หรือเปล่า ที่ป้าบอกว่ามีดอกไม้ไฟขอพรน่ะ"

คุณป้าหันมาจ้องหน้าฉัน คงจะกำลังฟื้นความจำละกระมัง

"ค่ะ"

ฉันตอบไปสั้น ๆ

"ถ้างั้น เดี๋ยวป้าให้ฟรี ๆ เลย แต่หนูต้องขอพรที่นี่นะ"

คุณป้าเจ้าของร้านพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ฉันพยายามควานหาไฟแช็คในกระเป๋าเพื่อที่จะจุดดอกไม้ไฟ

"หนูไม่มีไฟแช็คหรือ"

คุณป้าถามขึ้นก่อนจะเอื้อมหยิบไฟแช็คของตนเองให้ฉันใช้

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันย่อตัวรับไฟแช็คก่อนจะหลับตาลง

"ขอให้หนูได้แฟนเป็นของตนเองเร็ว ๆ สักทีเถอะค่ะ สาธุ"

ฉันขอพรและพยายามจุดดอกไม้ไฟให้ติด

ครั้งนี้ง่ายกว่าครั้งก่อนมาก

เพียงจุดไม่กี่ครั้ง ดอกไม้ไฟก็ติด

แต่เอ...เหมือนจะได้กลิ่นอะไรไหม้ ๆ

ฉันพยายามลืมตาขึ้นมา

"ระเบิด!!"

ฉันกรีดร้องขึ้น หลังจากพบว่าข้างหน้านั้นมีรอยระเบิดของดอกไม้ไฟเต็มไปหมด

ฉันเหลือบไปเห็นชนวนระเบิดทีเอ็นทีสีแดงกำลังจะทำงาน

ชนวนมันกำลังสั้นลงไปอย่างรวดเร็วมาก

ไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้

ฉันยังไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นเลยนะ

ไม่

"ยัยภัส ๆ ตื่น ๆ "

ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาล

ฉันเริ่มหันไปข้าง ๆ ตานั่น เพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวของฉันนั่งใกล้เตียงที่ฉันนอนอยู่

รู้สึกเหมือนตานี่หล่อขึ้นแฮะ

ไม่ได้ ๆ ตานี่น่ะทั้งเรียนก็ไม่ค่อยเก่ง งานการก็ไม่ทำ แถมยังติสต์อีกนะ

"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"

ฉันถามเขา

"ก็...ไอ้โจรที่ฉันจับได้ มันเผลอหนีไปได้แล้วก็ไปแอบวางระเบิดแถวนั้นน่ะสิ

ป้าเจ้าของร้านกับสามีเขาน่ะหนีไปได้ทัน ส่วนเธอน่ะ.."

เขาอธิบาย

"ฉันทำไมหรือ"

ฉันสงสัยว่าทำไมเขาถึงเล่าเรื่องไม่จบล่ะ

"พูดแล้วอย่าตกใจนะ"

เขาหันมาจ้องหน้าฉัน

หึ! คงจะเป็นแนวว่ารอบตัวฉันไหม้จากรอยระเบิด มีแค่ฉันคนเดียวที่แทบไม่บาดเจ็บเลยสินะ ฉันรู้อยู่แล้ว

"ที่จริง...ฉันเป็นคนช่วยเธอเอง"

เขาพูดต่อจากเมื่อกี้

หา!! อะไรนะ!! ตานี่เป็นคนช่วยฉันหรือ?? ไม่อยากจะเชื่อ

"นาย...โกหกรึเปล่า"

ฉันถามขึ้น

"แล้วแต่เลย ถ้าคิดว่าไม่ใช่ก็ตามใจ"

เขาหันหน้าไปทางอื่น

"นี่นาย...ช่วยฉันไว้จริง ๆ สินะ"

ฉันเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

"ก็บอกไปแล้วไง"

เขายังไม่หันหน้ามาแฮะ

"นี่ วี"

ฉันเรียกชื่อเล่นของเพื่อนชายฉันด้วยอย่างอารมณ์ดี

ชื่อจริงของเขาคือ วีรเมธ ชโยนันท์ อายุ17ปีเหมือนฉัน

เขาหันหน้ามาจนได้

"อะไรอีกล่ะยัยภัส"

ดูท่าเขาจะอารมณ์เสียที่ฉันว่าเขาโกหก

"ขอโทษนะ ที่พูดไม่ดีใส่"

ฉันยื่นนิ้วก้อยให้เขา

"อืม ก็ได้"

เขาเกี่ยวนิ้วก้อยของเขากับฉันเข้าด้วยกัน ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นอีก ถึงไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ

"ฉันยังมีอีกเรื่องจะต้องบอก"

เขาเอ่ยขึ้นมา

"อะไรหรือ"

ฉันถามขึ้น

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าจะเป็นเรื่องดีกันนะ

เขาหันมาสบตาฉันก่อนจะพูดขึ้นมา

"เราสองคนมาเป็นแฟนกันนะ รินท์ลภัส"

ฉันยิ้มขึ้นอีกครั้งก่อนตอบด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ

"ได้สิ วีรเมธ"