ผมควรเลือกแบบไหน​ ระหว่างดิ้นรน​จนเธอจากไป​ หรือ​ ปล่อย​ให้เธอไปโดยไม่ต้องดิ้นรน​

เรื่องมีอยู่ว่า​ ผมกับแฟนคบกันมาได้​ 1ปีแล้วครับ​ แต่ความชัดเจน​ไม่เคยมีเลย​ เธอเป็นคน​เอาแต่ใจ​ ขี้น้อยใจ​ ใจร้อน​ แต่จะเป็นเฉพาะกับผมเท่านั้น(ผมเข้าใจเขานะ​เพราะผู้หญิงเข้าจะกล้าทำแบบนี้กับคนที่เขารักแค่นั้น)​ ตอนนี้เธอสอบติดครูมีหน้าที่การงานที่ดีกว่าผม​ ส่วนผมเป็นแค่เซล​กิ๊กก๊อกที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง​ เราทั้งคู่​ ฐานะ​ทางครอบครัวไม่ค่อยจะดีนัก​ ผมเองงานที่ทำก็แค่พอพยุงตัวเอง​และครอบครัว(หมายถึงพ่อแม่)​ผมมีภาระทางบ้าน​คือต้องหาเงินใช้หนี้​ให้แม่​ที่กู้​ ธกส.​ มา​ ส่วนเธอก็เช่นกันครับ​ เราทั้งคู่ต่างมีภาระ​ เราคบกันมา1ปีแล้ว เฟชบุ๊คไม่เคยเป็นเพื่อนกัน​ ตั้งแต่เราเริ่มคบกัน​ เราจะใช้แค่​ messenger หรือ​ line​ เท่านั้น​ เหตุผลของเธอคือ​ เธอไม่อยากให้แม่ของเธอรับรู้ว่าเธอมีแฟน​ เพราะเธอเคยมีอดีตไม่ดีกับการพาแฟนคนก่อนหน้าผมไปบ้าน​ เธอยกเหตุผลมาว่า​ เมื่อเธอเลิกกับแฟนคนก่อนหน้านี้แม่ของเธอ​ จะเอาแต่ด่าเธอว่าเธอต่างๆนานา​ ว่าทำให้อับอาย​ ที่พาแฟนมาบ้านสุดท้ายก็เลิกกันแล้วไม่ได้แต่งงาน​ ไปให้เขาหลอก.... ฟรี

ตอนนี้ทุกความคาดหวังมาอยู่ที่ผม​เธอบอกว่าเธอต้องการแต่งงาน​ แต่ผมดูช่างห่างไกลกับเรื่องนี้ซะเหลือเกิน​ เงิน​500,000​ กับทองอีก10บาท​ นั้นคือบรรทัดฐาน​ที่เธอตั้งไว้​ เธอบอกว่าถ้าจะพาเข้าบ้านได้ก็คือต้องแต่งงานเลย​ ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจนักหลอกว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นแต่เหตุผลของเธอ​เธอบอกว่าถ้าแต่งงานกันแล้วคงไม่เลิกกันหลอก​เพราะค่าสินสอดตั้งเยอะจะเลิกกันทำไมไม่เสียดายบ้างหรอ​ ผมยิ้มในใจกับความคิดของเธอ​

ผมคบกับเธอผมเอาใจใส่เธอมาโดยตลอด​ เธออยากไปไหนผมพาไป​ เธออยากกินอ่ะไรผมก็ให้เธอได้กิน​ผมไม่เคยอยากให้เธออด​ เธอไม่สบายผมพาไปหาหมอ​ มันคือหน้าที่และความเต็มใจของผมที่จะทำให้เธอ​

เธอค่อนข้างติดผม​ครับเวลาผมออกต่างจังหวัดไปทำงานเธอมักจะงอแงให้ผมรีบกลับพอผมบอกว่าผมต้องทำงานจนเส็จรก่อนถึงจะกลับ​ได้​เธอจะงอแง​กับผมตลอดจนผมรู้สึกลำบาก​ใจ​ มันเป็นแบบนี้บ่อยมากและทุกครั้งก็ว่าได้​ ผมบอกเธอว่าถ้าพี่ไม่ทำงานแล้วเราจะเอาที่ไหนกินที่ไหนใช่กัน​เพราะเธอเองก็ลำบาก​เงินเดือนที่ได้เธอก็ส่งไปให้ที่บ้าน​ผมจึงขอแบ่งเบาภาระ​เธอเรื่องค่าอาหาร​ และอื่นๆบ้างในบางครั้ง​ เธอเป็นคนที่ชอบซื้อของที่เป็นผู้หญิง​ เสื้อผ้า​ กระเป๋า​  รองเท้า​ แน่นอนแหละครับว่าผู้หญิงที่ไหนก็เป็น​ แต่เธอจะอ้อนให้ผมซื้อให้อยู่บ่อยๆ​ ซึ่งผมเองก็ได้แต่เสียใจที่บางทีผมก็ซื้อให้เธออย่างที่เธอต้องการไม่ได้​ เพราะภาระทางบ้าน​ หนี้ที่ต้องจ่ายในทุกๆเดือน​มันก็แทบจะไม่เหลือมาซื้อของฟุ่มเฟือย​ แบบนี้อยู่แล้ว​ 

พอมันเริ่มบ่อยขึ้น​ จนเธอรู้สึกว่าขอไปก็คงไม่ได้มันเลยกายเป็นความเบื่อแต่ผมรู้นะว่าเธอเข้าใจผมว่าเพราะอะไร​

พอมันเป็นแบบนี้ผมให้เธอไม่ได้ในแบบที่เธอต้องการ​จนวันนึงเธอนอกใจผม​ เธอมายอมรับ​ว่าเธอกำลังคุยกับผู้ชายอีกคน​ ที่เขาคงจะมีมากกว่าผม​ หน้าที่การงานดีกว่าผม​ คนที่จะช่วยเหลือเธอได้มากกว่าผม​ ตอนนั้นเธอเดือดร้อน​ และต้องการใช้เงิน​ จำนวนนึงเธอสารภาพ​ ซึ้งผมเองก็เสียใจมาก​มันเป็นช่วงเวลาแค่สั้นๆที่เธอทิ้งผมไป​ ผมพยายามรั้งเธอทั้งๆที่ผมก็รู้ตัวว่าผมไม่มีอะไรสู้ผู้ชายคนนั้นได้เลย 

ในวันนั้นวันที่เธอกลับมา​มันทำให้ผมปวดใจยิ่งกว่าการเสียเธอไปในวันนั้น​ เธอบอกกับผมว่า​ ผู้ชายคนนั้นเขาทำร้ายเธอเขาพยายามขมขืนเธอ​ ซึ่งมันก็สำเร็จเธอโทรมาหาผมแล้วร้องไห้เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง​ มันเจ็บปวดมากนะครับกับสิ่งที่ผมต้องเจอ​อะไรแบบนี้​ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทิ้งเธอเลือกที่จะอยู่ข้างๆถึงผมจะเจ็บปวดแต่ผมรักเธอมากกว่า​ ผมยังคงทำหน้าที่ของผมเหมือนเดิม​ แม้ใจผมมันจะพังไปหมดแล้วก็ตาม​ 

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น​ ผมพยายามรักษาแผลของผมเองด้วยการหาอะไรทำบ้าง​ เช่นเล่นเกมส์บ้าง​ ไปตกปลาบ้าง​ แต่ทุกครั้งที่ผม​ เล่นเกมส์​ หรือ​ ขอเธอไปตกปลา​ เธอมักจะไม่พอใจและห้าม​ ซึ้งมันเป็นกิจกรรมไม่กี่อย่าง​ ที่ผมพยายามทำให้ตัวเองไม่รู้สึกแย่​ พอนานวันเข้าผมก็ เริ่มติดเกมส์​ ติดในที่นี้​หมายถึง​ เล่นเวลาที่ว่างนะครับ​ เช่นช่วงเย็น​ เล่นจนเธอบอกว่าไม่สนใจเธอ​ ซึ่งจริงๆมันไม่ใช้แบบนั้นเลยย

เธอมองผมเป็นคนไม่มีอนาคต​ เธอบอกผมว่าเธออยากแต่งงาน​ เธอบอกผมว่าเธอไม่อยากลำบาก​ เธอบอกว่าผมไม่สามารถช่วยเหลือเธอได้

สุดท้าย​ เธอบอกกับผมว่าเธอคงไม่มีวันได้แต่งงานกับผมเพราะเธอมองไม่ออกเลยว่าผมจะหาเงินมาแต่งงานกับเธอได้ยังไง​ เธอบอกกับผมว่าถ้าวันนึงที่เธอต้องทิ้งผมไปไม่ใช้เพราะว่าเธอไม่รักผม​ แต่เป็นเพราะว่าเธอจำเป็นต้องใช้เงิน​ ณ​ เวลานี้เธอยังอยู่กับผมอยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน

แต่สิ่งที่มันรอผมอยู่ข้างหน้าคือวันที่เธอต้องจากผมไปหรอเป็นเพราะว่าผมไม่สามารถดูแลเธอได้จริงๆใช่ไหมครับ

ขอบคุณครับ