อริจสัจสี่ โคลงสี่สุภาพ

ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ทุกข์ = ความไม่สบายกาย สบายใจ แห้งเหี่ยวใจ คับแค้นใจ คร่ำครวญ พิไรรำพัน เศร้าโศก พลัดพรากจาก อารมณ์อันเป็นที่รัก อยู่กับอารมณ์ อันไม่เป็นที่รัก ปรารถนาสิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้น ฯ

เดินจงกรมได้จริง ต้องใช้ สติ สมาธิ ปัญญาระดับสูง 1.ดูเข้าไปในจิต ว่าขณะนี้ กำลังคิดอะไรอยู่หรือไม่ มีสติในการดูตัวที่กำลังยก ย่าง เหยียบ(ดูเท้า แต่รู้สึกทั้งตัว) 2.ดูเท้าแต่รู้สึกทั้งตัว เป็นฌาน เป

แม้มีเกณฑ์ นิยม กันอยู่ แต่ หากไม่คิด ริเริ่ม/ปรับเปลี่ยน/ดัดแปลง ผู้ฅนก็อาจนิยม แต่งร้อยกรอง กันน้อยลง โคลงคลุมฉันท์ โคลงสี่ดั้น จัตวาทัณฑี @ ใส่ใจพร้อมถี่ถ้วน...คำนึง ภัยเภทเหตุคลายลด...เลี่ยงได

: เบญจางคอักษร ร่ายสุภาพ @ วันใหม่มี พระสัญญา....ทุกเวลา มีหวัง มืดบดบัง มีแสง....สิ้นเรี่ยวแรง มีพระพร ทรงอาทร ทุกเมื่อ....ข้าฯเชื่อแน่ โปรดให้ กลับสู่ "บ้านแท้" ไซร้....เมื่อสิ้นเสร็จงาน

https://www.youtube.com/watch?v=x6gmZYnp760 "สังสารวัฏยาวไกล ดุจภูเขาแห่งกระดูก" > กายนี้เกิดแล้วตาย เวียนว่ายไม่สิ้นสุดหากนำกระดูกจากทุกชาติภพ มารวมกันตลอดหนึ่งกัปกองกระดูกนั้นจะใหญ่ เท่