เราคบกันมาครึ่งปีแล้วครับ รู้จักกันมาประมาณปีนึง
ตอนแรกที่รู้จักกันเขา เป็นผู้หญิงที่ดูร่าเริงครับ ดูเอนจอย
มีความคิดเป็นของตัวเอง และค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง
หลังจากนั้นเขาได้ไปคุยกับผู้ชายคนนึงและโดนเทมาครับ
ผมในฐานะเพื่อนตอนนั้นที่สนิทกันระดับนึงเลยเข้าไปคุย
ไปอยู่ด้วย และก็เทคแคร์ครับ ตอนนั้นเธอเริ่มมีอาการให้เห็น
เริ่มร้องไห้บ่อย และพอยิ่งอยูาด้วยกันก็ยิ่งทราบว่า เธอเคยมี
ประวัติถูกพี่สาวของเธอ bully ตั้งแต่เด็กๆครับ และทำให้จริงๆๆ
เธอไม่ค่อยชอบเข้าสังคม และที่ผมเจอเธอตอนนั้นเป็นช่วงที่เธอกำลัง
พยายามลองเข้าสังคมพอดี ตอนแรกก็เหมือนจะเป็นเฟรนโซนครับ
ไปไหนด้วยกันตลอด แต่สุดท้ายเธอก็บอกว่าคิดแค่เพื่อน เลยทะเลาะกัน
ผมก็เลยเลือกจะเดินออกมาครับ แต่สุดท้ายเธอยื้อผมไว้แล้วเริ่มเปิดใจคุย
หลังจากนั้นประมาณ2เดือนก็ได้คบกันครับ แล้วพอเป็นแฟนเธอก็ค่อนข้าง
จะเริ่มติดผมมากเรื่อยๆ ซึ่งผมโอเคนะ ผมแบ่งเวลาให้เขาเพียงพอและรับหัง
ส่วนตัวผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและไม่ค่อยออกไปไหน ก็อยู่กับเขาตลอด
แต่พอมาช่วงหลังๆอาการเขาเริ่มหนักขึ้นครับ เริ่มดื้อขึ้นเรื่อยๆ จากเวลาคุย
คือเขามีเหตุผลนะ แต่เป็นเหตุผลที่มันไม่ใช่จริงๆครับ ผมพยายาม
ประนีประนอมใจเย็น และอดทนเข้าสู้ แต่เหมือนเขาก็เริ่มจะอาการหนักขึ้น
และเริ่มเกิดสภาวะ toxic ขึ้นมาครับ แหละผมค่อยๆเริ่มเหนื่อยกับเขาและเครียด
สะสมทีละนิด ทีละนิด
ประการแรก เขาไม่เคยบอกว่า “รัก” กับผมเลยครับ
หลายท่านอาจจะฟังว่า ไม่ต้องพูดก็ได้หนิ รักกันทำให้กันก็ได้ ใช่ครับ ผมเข้าใจ
แต่มันเกิดจากการที่ผมเคยถามเขาครับตอนที่เขาทำอะไรผิดมาสักอย่าง ผมจำไม่ได้
ว่า “ผมขอร้องนะถ้าคุณรักผม อย่าทำแบบนี้” ถามเขาว่า “คุณเคยรักผมบางรึเปล่า?”
เขานิ่งครับ นิ่งไม่ตอบ ไม่อะไร เขาตอบว่า “ไม่อ่ะ”
วินาทีนั้นผมงงครับ สับสน ไปหมด ผมถามเขาว่าทำไม
เขาบอกว่า “คำว่ารัก เราใช้แค่กับป๊าแม่เท่านั้นอ่ะ”
“แล้วที่คบกับผมอยู่ มันคืออะไรอ่ะ”
”ก็.....ก็ชอบไง”
”แล้วที่เป็นอยู่ก็คือไม่ได้รัก?”
”ก็เราไม่เชื่ออ่ะ ว่าจะมีใครมารักเราจริงๆ ขนาดตัวเองเรายังไม่ได้รู้สึกว่ารักเลย”
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเข้าใจว่า กำแพงในใจเขาสูงจริงๆครับ หลายท่านอาจสงสัยว่า
เป็นเพราะผมทำตัวไม่ดีเองรึเปล่า ผมขอบอกว่า ผมทำเต็มที่แล้วครับทุกอย่างทีคิดว่
แฟนที่ดีควรทำ ผมเคว้งคว้างมากๆ ใจนึงก็อยากจะโทษว่าเพราะเขาเป็นซึมเศร้าเลย
เชื่อคนยากว่ารักเขาจริงๆ อีกอย่างเคนจะพาไปหาหมอหลายรอบแล้วแต่เขาก็บ่ายเบี่ยง
หลังจากนั้นผมก็คบกันต่อเรื่อยๆครับ ก็เหมือนเดิม แต่เขาเริ่มเหวี่ยงใส่ผมบ่อยขึ้น
ดื้อมากขึ้น จนวันนึงผมก็ถึงจุดที่ผมทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของเขา เพราะผมก็เหนื่อยและเครียด
จากการทำงาน สิ่งรอบตัวหลายอย่าง ผมก็เลยคุยตรงๆว่าผมเหนื่อยนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้
ผมเข้าใจทุกอย่างที่คุณเป็น ผมเข้าใจว่ามันควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ผมเหนื่อย ผมอยากให้คุณไปหาหมอ
ถ้าคุณไม่ไปอีกผมก็คงไม่ไหวจริงๆ. ตอนแรกก็มีปากเสียงกันครับ แต่สุดท้ายก็เคลียร์กันจบแล้วไปหาหมอวันรุ่งขึ้น
ตอนนี้หมอยังจ่ายมาให้แค่วิตามิน และยานอนหลับครับ กำลังอยู่ระหว่างรอคิวหมอจิตเวช
ในใจตอนนี้บอกตรงๆว่า ผมเหนื่อยและเครียดมากครับ ตอนนี้ผมมีงานรับผิดชอบเยอะขึ้น ความเครียดเยอะขึ้น
ผมปรึกษาเพื่อน เพื่อนทั้งผู้หญิงผู้ชายก็แนะนำให้ผมเลิกครับ แต่ผมกลัวครับ ผมไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว เพราะเขา
เคยมีความคิดจะฆ่าตัวตายและจะทำร้ายตัวเอง ผมเคยคุยกับเขาเรื่องขอให้เขาทำตัวให้ดีขึ้นซึ่งเขารัยปากครับแต่ก็
ไม่ได้ทำตามที่ตกลง ท่านใดมีประบการณ์เรื่องนี้ขอคำชี้แนะด้วยครับ
มีแฟนเป็นโรคซึมเศร้า แล้วตอนนี้ผมมีอาการเครียดสะส
ตอนแรกที่รู้จักกันเขา เป็นผู้หญิงที่ดูร่าเริงครับ ดูเอนจอย
มีความคิดเป็นของตัวเอง และค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง
หลังจากนั้นเขาได้ไปคุยกับผู้ชายคนนึงและโดนเทมาครับ
ผมในฐานะเพื่อนตอนนั้นที่สนิทกันระดับนึงเลยเข้าไปคุย
ไปอยู่ด้วย และก็เทคแคร์ครับ ตอนนั้นเธอเริ่มมีอาการให้เห็น
เริ่มร้องไห้บ่อย และพอยิ่งอยูาด้วยกันก็ยิ่งทราบว่า เธอเคยมี
ประวัติถูกพี่สาวของเธอ bully ตั้งแต่เด็กๆครับ และทำให้จริงๆๆ
เธอไม่ค่อยชอบเข้าสังคม และที่ผมเจอเธอตอนนั้นเป็นช่วงที่เธอกำลัง
พยายามลองเข้าสังคมพอดี ตอนแรกก็เหมือนจะเป็นเฟรนโซนครับ
ไปไหนด้วยกันตลอด แต่สุดท้ายเธอก็บอกว่าคิดแค่เพื่อน เลยทะเลาะกัน
ผมก็เลยเลือกจะเดินออกมาครับ แต่สุดท้ายเธอยื้อผมไว้แล้วเริ่มเปิดใจคุย
หลังจากนั้นประมาณ2เดือนก็ได้คบกันครับ แล้วพอเป็นแฟนเธอก็ค่อนข้าง
จะเริ่มติดผมมากเรื่อยๆ ซึ่งผมโอเคนะ ผมแบ่งเวลาให้เขาเพียงพอและรับหัง
ส่วนตัวผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและไม่ค่อยออกไปไหน ก็อยู่กับเขาตลอด
แต่พอมาช่วงหลังๆอาการเขาเริ่มหนักขึ้นครับ เริ่มดื้อขึ้นเรื่อยๆ จากเวลาคุย
คือเขามีเหตุผลนะ แต่เป็นเหตุผลที่มันไม่ใช่จริงๆครับ ผมพยายาม
ประนีประนอมใจเย็น และอดทนเข้าสู้ แต่เหมือนเขาก็เริ่มจะอาการหนักขึ้น
และเริ่มเกิดสภาวะ toxic ขึ้นมาครับ แหละผมค่อยๆเริ่มเหนื่อยกับเขาและเครียด
สะสมทีละนิด ทีละนิด
ประการแรก เขาไม่เคยบอกว่า “รัก” กับผมเลยครับ
หลายท่านอาจจะฟังว่า ไม่ต้องพูดก็ได้หนิ รักกันทำให้กันก็ได้ ใช่ครับ ผมเข้าใจ
แต่มันเกิดจากการที่ผมเคยถามเขาครับตอนที่เขาทำอะไรผิดมาสักอย่าง ผมจำไม่ได้
ว่า “ผมขอร้องนะถ้าคุณรักผม อย่าทำแบบนี้” ถามเขาว่า “คุณเคยรักผมบางรึเปล่า?”
เขานิ่งครับ นิ่งไม่ตอบ ไม่อะไร เขาตอบว่า “ไม่อ่ะ”
วินาทีนั้นผมงงครับ สับสน ไปหมด ผมถามเขาว่าทำไม
เขาบอกว่า “คำว่ารัก เราใช้แค่กับป๊าแม่เท่านั้นอ่ะ”
“แล้วที่คบกับผมอยู่ มันคืออะไรอ่ะ”
”ก็.....ก็ชอบไง”
”แล้วที่เป็นอยู่ก็คือไม่ได้รัก?”
”ก็เราไม่เชื่ออ่ะ ว่าจะมีใครมารักเราจริงๆ ขนาดตัวเองเรายังไม่ได้รู้สึกว่ารักเลย”
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเข้าใจว่า กำแพงในใจเขาสูงจริงๆครับ หลายท่านอาจสงสัยว่า
เป็นเพราะผมทำตัวไม่ดีเองรึเปล่า ผมขอบอกว่า ผมทำเต็มที่แล้วครับทุกอย่างทีคิดว่
แฟนที่ดีควรทำ ผมเคว้งคว้างมากๆ ใจนึงก็อยากจะโทษว่าเพราะเขาเป็นซึมเศร้าเลย
เชื่อคนยากว่ารักเขาจริงๆ อีกอย่างเคนจะพาไปหาหมอหลายรอบแล้วแต่เขาก็บ่ายเบี่ยง
หลังจากนั้นผมก็คบกันต่อเรื่อยๆครับ ก็เหมือนเดิม แต่เขาเริ่มเหวี่ยงใส่ผมบ่อยขึ้น
ดื้อมากขึ้น จนวันนึงผมก็ถึงจุดที่ผมทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของเขา เพราะผมก็เหนื่อยและเครียด
จากการทำงาน สิ่งรอบตัวหลายอย่าง ผมก็เลยคุยตรงๆว่าผมเหนื่อยนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้
ผมเข้าใจทุกอย่างที่คุณเป็น ผมเข้าใจว่ามันควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ผมเหนื่อย ผมอยากให้คุณไปหาหมอ
ถ้าคุณไม่ไปอีกผมก็คงไม่ไหวจริงๆ. ตอนแรกก็มีปากเสียงกันครับ แต่สุดท้ายก็เคลียร์กันจบแล้วไปหาหมอวันรุ่งขึ้น
ตอนนี้หมอยังจ่ายมาให้แค่วิตามิน และยานอนหลับครับ กำลังอยู่ระหว่างรอคิวหมอจิตเวช
ในใจตอนนี้บอกตรงๆว่า ผมเหนื่อยและเครียดมากครับ ตอนนี้ผมมีงานรับผิดชอบเยอะขึ้น ความเครียดเยอะขึ้น
ผมปรึกษาเพื่อน เพื่อนทั้งผู้หญิงผู้ชายก็แนะนำให้ผมเลิกครับ แต่ผมกลัวครับ ผมไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว เพราะเขา
เคยมีความคิดจะฆ่าตัวตายและจะทำร้ายตัวเอง ผมเคยคุยกับเขาเรื่องขอให้เขาทำตัวให้ดีขึ้นซึ่งเขารัยปากครับแต่ก็
ไม่ได้ทำตามที่ตกลง ท่านใดมีประบการณ์เรื่องนี้ขอคำชี้แนะด้วยครับ