เกิดมาในครอบครัวหัวโบราณ สังคมแคบ ญาติพี่น้องดูแลใกล้ชิดมากจนอึดอัด
เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เหมือนคนไร้ความฝัน แต่คิดอยู่เสมอ ว่าอยากมีปีก และโบยบินไปให้ไกล
คนอื่นเขาฝันอยากมีงานดีๆ มีรถ มีบ้าน มีครอบครัว แต่เราไม่ มองไม่ไกลไปมากกว่าวันนี้ อนาคตคืออะไร?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอบคุณภาพจาก http://caitlinbrehm.com/late-dream/
เราชอบอยู่กับต้นไม้ ธรรมชาติ มันสบายใจ ชอบปลูกต้นไม้แต่เราก็ไม่ปลูก เพราะคิดเสมอว่าวันหนึ่งก็ต้องไป ไม่เลี้ยงหมาแมว คืออะไรที่เป็นภาระไม่เอาเลย
จนเรียนจบ และทำงาน แน่นอนแค่งาน ไม่ใช่งานในฝัน แต่เราก็ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุด ท้อเพราะไม่มีความสุข อยากลาออก แต่คนที่บ้านไม่เข้าใจ เขาเครียดกับเรามากกว่าตัวเราเครียดกับชีวิตเราเอง
คำถาม ออกแล้วจะไปทำอะไร
นั่นสิ ต้นทุนไม่มีเลย แถมติดลบ และเราไม่อยากเป็นคนอกตัญญูที่ทำให้บุพการีไม่เข้าใจ จะเปิดอกคุยแต่เขาไม่รับ เลยต้องสร้างภาพความสุขหลอกๆไป เหมือนเขาโอเค ......
แต่เรานี่แทบบ้า
จนมันแย่จนไม่รู้จะแย่ยังไง ค่อยๆคิดพินิจพิจารณา พยายามหาความสุขในชีวิตประจำวัน จนในที่สุดเราก็ได้รู้แล้วว่าเราต้องการอะไร
เรารู้แล้วจริงๆ แต่เหมือนจะรู้ตัวช้ามาก ใช้ชีวิตแบบประมาทมาตลอด ไม่มีเงินเก็บแถมเป็นหนี้ แต่อย่างน้อยก็มีความสุขขึ้นมาบ้าง ตอนที่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร
มีเป้าหมาย
ความยากน่ะหรือ มันไม่ใช่แค่การเริ่มจาก 0 แต่คือติดลบ และการสื่อสารกับคนในครอบครัว อยากได้กำลังใจจากเขา อยากให้เขาซัพพอร์ท ไม่ใช่เอาแต่กังวลไปหมด ถ้าเขาเข้าใจเราคงเดินหน้าได้เต็มที่
1. อายุเริ่มมากขึ้นทุกวัน (เลยคำว่าวัยรุ่นมาแล้ว)
2. เริ่มต้นจากติดลบ (เงินในบัญชีก็เช่นกัน)
3. ครอบครัวไม่ซัพพอร์ต ท้อสุดก็ข้อนี้ละ 😭😭😭😭😭
เราต้องเลือกใช่ไหม ระหว่าง ตัวเอง กับ ครอบครัว ((คำถามนี้เกิดขึ้นในหัวแทบจะทุกโมงยามที่นึกถึง))
เลือกชีวิตของตัวเองแต่กลายเป็นเหมือนคนอกตัญญู Vs เลือกเป็นคนกตัญญูแต่ชีวิตความฝันของตัวเองจนเห่
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกับเรา มาแชร์กันได้นะคะ ถือว่าพูดคุยกัน
ปล.เป็นกระทู้สนทนา นะแจ๊ะ
รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต ในวันที่(เกือบ)สายไป
เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เหมือนคนไร้ความฝัน แต่คิดอยู่เสมอ ว่าอยากมีปีก และโบยบินไปให้ไกล
คนอื่นเขาฝันอยากมีงานดีๆ มีรถ มีบ้าน มีครอบครัว แต่เราไม่ มองไม่ไกลไปมากกว่าวันนี้ อนาคตคืออะไร?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราชอบอยู่กับต้นไม้ ธรรมชาติ มันสบายใจ ชอบปลูกต้นไม้แต่เราก็ไม่ปลูก เพราะคิดเสมอว่าวันหนึ่งก็ต้องไป ไม่เลี้ยงหมาแมว คืออะไรที่เป็นภาระไม่เอาเลย
จนเรียนจบ และทำงาน แน่นอนแค่งาน ไม่ใช่งานในฝัน แต่เราก็ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุด ท้อเพราะไม่มีความสุข อยากลาออก แต่คนที่บ้านไม่เข้าใจ เขาเครียดกับเรามากกว่าตัวเราเครียดกับชีวิตเราเอง
คำถาม ออกแล้วจะไปทำอะไร
นั่นสิ ต้นทุนไม่มีเลย แถมติดลบ และเราไม่อยากเป็นคนอกตัญญูที่ทำให้บุพการีไม่เข้าใจ จะเปิดอกคุยแต่เขาไม่รับ เลยต้องสร้างภาพความสุขหลอกๆไป เหมือนเขาโอเค ......
แต่เรานี่แทบบ้า
จนมันแย่จนไม่รู้จะแย่ยังไง ค่อยๆคิดพินิจพิจารณา พยายามหาความสุขในชีวิตประจำวัน จนในที่สุดเราก็ได้รู้แล้วว่าเราต้องการอะไร
เรารู้แล้วจริงๆ แต่เหมือนจะรู้ตัวช้ามาก ใช้ชีวิตแบบประมาทมาตลอด ไม่มีเงินเก็บแถมเป็นหนี้ แต่อย่างน้อยก็มีความสุขขึ้นมาบ้าง ตอนที่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร
มีเป้าหมาย
ความยากน่ะหรือ มันไม่ใช่แค่การเริ่มจาก 0 แต่คือติดลบ และการสื่อสารกับคนในครอบครัว อยากได้กำลังใจจากเขา อยากให้เขาซัพพอร์ท ไม่ใช่เอาแต่กังวลไปหมด ถ้าเขาเข้าใจเราคงเดินหน้าได้เต็มที่
1. อายุเริ่มมากขึ้นทุกวัน (เลยคำว่าวัยรุ่นมาแล้ว)
2. เริ่มต้นจากติดลบ (เงินในบัญชีก็เช่นกัน)
3. ครอบครัวไม่ซัพพอร์ต ท้อสุดก็ข้อนี้ละ 😭😭😭😭😭
เราต้องเลือกใช่ไหม ระหว่าง ตัวเอง กับ ครอบครัว ((คำถามนี้เกิดขึ้นในหัวแทบจะทุกโมงยามที่นึกถึง))
เลือกชีวิตของตัวเองแต่กลายเป็นเหมือนคนอกตัญญู Vs เลือกเป็นคนกตัญญูแต่ชีวิตความฝันของตัวเองจนเห่
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกับเรา มาแชร์กันได้นะคะ ถือว่าพูดคุยกัน
ปล.เป็นกระทู้สนทนา นะแจ๊ะ