สรรพนาม 'เจ้าของ' ในภาษาอีสาน(อุดรธานี)

มันเป็นคำเฉพาะ ส่วนมากใช้กับคนที่สนิทมากๆ เช่น พี่กับน้อง หรือเพื่อนกับเพื่อน หรือคนที้สนิทจริงๆ

ตัวอย่าง เช่น

กรณีที่ 1
สมมุติว่าเพื่อนแอบเอาครีมมาใช้ แล้วเราจับได้ เราก็จะพูดกับเพื่อนคนนั้นประมาณว่า "หืยยย บักอันนี่คือจั่งบ่ใช้ของเจ้าของ" ซึ่งก็แปลว่า ทำไมไม่ใช้ของตัวเอง

กรณีที่ 2
การใช้เรียกอีกคน โดยส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนสนิท พี่หรือน้องคุยกัน เช่น พี่นอนตื่นสาย แล้วโดนน้องบ่นว่า "ใหญ่ปานนี่ ยังให้น้องมาปลุกอยู่" พี่ชายก็พูดกลับมาว่า "ทีเจ้าของตื่นสายบ่เห็นมีไผว่า" ซึ่งก็แปลว่า โตป่านนี้ยังต้องให้น้องมาปลุกอีก และ ทีตัวเองล่ะไม่เห็นมีใครว่า ก็จะประมาณนี้นะ

ส่วนใหญ่จะออกเสียงว่า "จะของ" มากกว่า แล้วแต่คนด้วย
นี่ก็อธิบายไม่ค่อยเก่ง แต่หวังว่าคงจะเจ้าใจนะ