เรามีคนที่ชอบหรืออาจจะเริ่มรักเลยแหละ ไม่ถึงปีก็เขาจะจบม.6ไปมหาลัย เราควรบอกเขาไปตรงๆเรื่องความรู้สึกดีไหม(เป็นรุ่นพี่)

เรื่องมีอยู่ว่า คือเรากับเขารู้จักกันมาน้านนนนมากแล้วตั้งแต่ตอนเรายังอนุบาลละก็ยังเป็นเด็กดื้อๆซนๆไม่ฟังที่พี่เขาบอกให้ทำตัวสุภาพๆเลย แถมขี้งอนมากด้วย แต่ตอนนั้นยังไม่รู้สึกอะไรกับเขานะ พอพี่เขาจบไปตอนเราอยู่ประถมต้น ตอนนั้นเราก็เฉยๆก็ไม่ได้บอกลาด้วยซ้ำ เราเริ่มมาเป็นเด็กที่อยู่ในกรอบในเกณฑ์อย่างชาวบ้านเค้าก็ประมาณช่วงที่พี่เขาก่อนจบสักปี  พอพี่เขาจบไปเราก็เรียนๆๆๆไปเรื่อยๆ แล้วเราก็ไปสอบติดเขารร.มัธยมที่หนึ่ง พอจบป.6แล้วก็เตรียมตัวไปรร.ใหม่ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ...มันเป็นรร.เดียวกับที่พี่เขาเรียนอยู่ ซึ่งเราเองก็เพิ่งรู้ก่อนไปไม่กี่สัปดาห์ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ด้วยความที่ว่ากาลเวลาผ่านไปต่างคนก็โตขึ้น หน้าตาเปลี่ยนไป เขาคงจำเราไม่ได้ม้าง และมันก็ไม่น่ามีโอกาจได้เจอเลย แต่วันหนึ่ง  ตอนเรียนซัมเมอร์ก่อนเปิดภาคเรียน พี่เขาเดินผ่านมาแล้วก็ทักเรา เราก็ตกใจมากว่าจำเราได้หรอ ที่จำได้นี่อาจจะเป็นในเรื่องที่ดีหรือไม่ดีก็ไม่แน่ใจ จากนั้นก็ยิ้มละก็เดินผ่านไปเหมือนสนิทกัน ทักละก็ไป แต่ความจริงคือ ไม่ ไม่ใช่เลย หลังจากที่เดินผ่านไปปุ๊ป อิเพื่อนนี่แหละตัวดีเลย ปั่นๆๆๆๆๆๆแซวๆๆๆๆๆๆๆ จนอยู่ดีๆก็รู้สึกเริ่มเขินนิดๆงี้ พอปิดเรียนซัมเมอร์ มันก็มีค่ายก่อนเปิดภาคเรียน เรากับเพื่อนก็นั่งรถรร.ไป ไม่รู้ว่าโลกกลมเกินหรืออะไร ก็คือได้นั่งใกล้กันเลยจ้า เราว่าพี่เขาก็เห็นเรา เราเองก็เห็นพี่เขา แต่ก็ไม่ได้คุยกัน เอาจริงๆก็คือไม่รู้เป็นอะไรแต่เราไม่กล้ามองหน้าพี่เขา แล้วก็พยายามหยิบอะไรมาดูหรือหันออกนอกรถเป็นข้ออ้าง  แล้วเราก็รู้ว่านั่นแหละ  คืออาการที่เรียกว่า เขิน แล้วหลังจากนั้นก็เจอกันถือว่าสัปดาห์นึง หนึ่งถึงสองครั้ง แต่เป็นการบังเอิญเจอ บังเอิญบ่อยเพราะห้องเรียนพี่เขา นักเรียนใช้เป็นทางที่ใช้เดินผ่านไปตึกอื่นบ่อย ก็บางทีก็เห็นอยู่หน้าห้องไรงี้ ตอนแรกก็คิดว่าอาการเรามันเหมือนการหวีดผู้ไรงี้รึเปล่า แต่ดูไปๆมาๆมันไม่เหมือนกันเลย ตอนนั้นก็รู้ละว่า เราชอบพี่เขา ชอบมากด้วย เวลามันก็ผ่านไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เคยได้คุยกันเลย เราเองก็จะตัดกำลังใจตัวเองที่จะไปคุยหรือไปบอกความรู้สึกตัวเองตลอดว่า เขาเป็รุ่นพี่นะ เขาอาจจะเห็นเราแค่น้องที่รู้จักกันมาแค่นั้น แล้วที่สำคัญที่เราเคยเห็นมาหลายคน คนที่บอกชอบคนที่รู้จักกันแต่โดนหักอก หรือ มองหน้ากันไม่ติด ไม่คุยกัน ถ้ามันเป็นเป็นแบบนั้นจะทำไง  เราเลยไม่กล้ามาจนถึงทุกวันนี้ เราเป็นคนประเภทที่ว่า ถ้าเขามีคนที่ชอบ มีแฟนก็จะปล่อยเขาให้มีความสุข ประมาณตัดใจอะไรงี้ ถึงไม่เคยมีแฟนแต่เราก็คิดว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้ก็ชักกลัวว่า อีกไม่นานจะไม่ได้เจอกันแล้ว ถ้าเราไม่บอกตอนนี้จะเจ็บไหม หรือตัดใจเลยน่ะดีแล้ว เราเลยจะมาถามไม่ก็ขอให้แชร์ประสบการณ์ว่าความเป็นจริงส่วนใหญ่ตัดสินใจไปทางไหน แล้วเป็นอย่างไร(ขอโทษด้วยนะคะที่เล่าเรื่องเยื้อๆ เรากังวลเลยพูดมากไป) ละก็ถ้าสมมติว่ารุ่นพี่บังเอิญเปิดมาเจอ ก็ ที่บอกไปก็น่าจะรู้ความรู้สึกแล้วนะคะ