จบชีวิตเอง

ไม่รู้ว่า จขกท อายุเท่าไร ที่ผ่านมา มีคนพยายามหาวิธีจบชีวิตตนเองลง แบบไม่ทรมานบ้าง ไม่ให้เดือดร้อนพ่อแม่บ้าง นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ในเมื่อห่วงใยพ่อแม่ไม่อยากให้ท่านเดือดร้อน หากลงมือทำ ไม่ทำ และเลิกความคิดว่าจะทำ น่าจะดีกว่า กว่า จขกท จะออกมาลืมตาดูโลก แม่ตั้งท้องเก้าเดือน และเมื่อออกมาแล้ว พ่อแม่เลี้ยงดูและให้ความรัก ความอบอุ่น ตลอดจนสอนให้เดิน สอนให้อ่านหนังสือ และเขียนหนังสือได้ และอื่น ๆ อีกมาก จนคุณเติบโตขึ้นมาได้

ชีวิตที่พ่อแม่มอบให้ เป็นสิ่งมีค่า หลายคน อาจรวมถึง จขกท อาจคิดว่าตนเองเท่านั้น ที่เป็นเจ้าของชีวิตของตนเอง มีอีกหลายคนที่มองมุมอื่น หลายคนพบว่ามิได้เป็นเช่นนั้น เรามิได้มีอิสระ ไร้พันธนาการ และมีสิทธิจะทำอย่างไรกับชีวิตก็ได้ เนื่องด้วยเรามีภาระและความรับผิดชอบที่จะดำรงชีวิตนี้ ชีวิตที่ได้รับมาแล้วนี้ ให้เกิดประโยชน์ต่อตนเองและโลกได้ ฟังดูโลกสวย แต่อยากชวน จขกท มองมุมนี้ดูบ้าง

ความรู้สึกเบื่อและไม่อยากอยู่ที่เกิดกับ จขกท เชื่อว่ามิได้เกิดกับ จขกท คนเดียว เราทุกคนต่างเคยเผชิญกับความนึกคิดและความรู้สึกทำนองนี้มาแล้วทั้งนั้น แต่คนส่วนมากก็ผ่านมาได้ และคิดตก คิดจบไปได้ในที่สุดว่า อย่างไรเสีย ตนจะจบชีวิตตนเองลงไม่ได้แน่ เพราะฉะนั้น อย่ากระนั้นเลย ตั้งใจดำรงชีวิตให้เกิดประโยชน์และมีความสุขตามสมควรน่าจะดีกว่า เพราะกระทั่งจะฆ่าสัตว์ เชื่อว่า จขกท ก็คงฆ่าไม่ได้ เพราะเห็นแก่ชีวิตของมัน เช่นเดียวกัน จขกท ก็ไม่น่าจะกระทำการดังกล่าวสำเร็จลงได้ ทำนองเดียวกัน

ในทางธรรม พ่อแม่ครูอาจารย์สอนว่า หากจะควรทำลายหรือกำจัดอะไรสักอย่าง สิ่งนั้นคือการทำลายอัตตา หรือความยึดมั่นว่านี้คือตัวเรา อย่างสำคัญผิด เพราะที่แท้แล้ว ตัวเรานั้นไม่มี มีแต่ตัวปัญญาที่พาให้เราทำกิจต่าง ๆ โดยจะทำสำเร็จได้ด้วยกริยาใด ปัญญาเดียวกันนั้นเอง ที่จะเป็นผู้บอก

ที่สำคัญ อยากบอก จขกท ค่ะ ว่าชีวิตที่มีและใช้อัตตา และอารมณ์แต่น้อย เป็นชีวิตที่พอจะเรียกได้ว่า มีสุขภาพจิตแข็งแรง และมีแนวโน้มจะมีความสุขได้เสมอ ๆ

เอาใจช่วยให้สติสัมปชัญญะและปัญญาของ จขกท ช่วยให้ จขกท รู้จักและเข้าใจชีวิต และตระหนักถึงความมีค่าของชีวิต เพื่อจะล้มเลิกความคิดเรื่องการจบชีวิตของตนเองลงได้อย่างเด็ดขาดในเร็ววัน เพราะในที่สุดแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว ความตายย่อมมาถึงเราทุกคนอย่างแน่นอน