ทำไมแม่ไม่เข้าใจผม

วันนั้น พี่ผมไม่กลับบ้านมาเกือบจะ 2 เดือนแล้ว เพราะมัวแต่ทำโปรเจทเรียนจบ ปี 4 ส่วนผมก็พึ่งปิดเทอมมหาลัย ช่วงต้นเดือน พฤษภาคม ผมก็มาช่วยปกติ แต่ ทำงานกับแม่ได้ 2 วัน ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น รถผมโดนรถคู่กรณีเลี้ยวตัดหน้า ผมพยายามแซงไปก่อน แต่ก้ไม่พ้น เจ็บจนได้ ไปหาหมดที่โรงพยาบาลมาแผลถลอกตามตัว กลับมาบ้าน ทานข้าวกะยา นอน วันต่อมาแกบอกไห้ไปทำงานจนเห็นแผลผม แม่ถามว่าไปทำอะไรมา ผมก็บอกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม จากนั้น วันนึงก็ผ่านไป เพราะผมไม่ได้ไป วันที่ 2 ว่าจะไป แต่ก็เจ็บแผลมากกว่าเดิม เลยไม่ไป วันที่สาม ผมไปแต่ก้ทำอะไรไม่ได้มาก ใจนึง ปิดเทอมแล้วก็อยากจะไปช่วยมาก ใจนึงก็เจ็บไปไม่ไหว พอกแม่ว่าผมไม่ไปอีก พอวันที่ 4 คือพี่ผมกลับมา แม่ก็ลุกทำงานเพื่อเตรียมของไปขายพรุ่งนี้ แกจะลุกมาทำทุกวัน ประมาณ ทุ่มเศษๆเห็นจะได้ พี่กับแม่ไม่คุยกัน เพราะแม่เคียจว่าลูกทำไมไม่มาช่วย แต่ผมไปอยู่แล้ว พอตื่นประมาณ 01.00น. ก็จะเตรียมยกของขึ้นรถ ผมก็จะไปยกช่วยแม่ แต่แม่ ก็เริ่มบ่นหนัก จนถึงคำหยาบคายที่รุนแรงไส่ผม จนผมน้ำตาจะไหล ผมงงมากกับสิ่งที่แม่กระทำแบบนี้กับผม ว่าทำไมไม่ไปช่วย แต่ทั้งที่แขนซ้ายจุกฉีตยา แก้บาทยักอยู่และแขนขวา รถลงแผลถลอก แกก็เหมือนไม่สนใจผม เหมือนเมื่อก่อน ผมเลยไม่ไหว ขอกลับไปพักผ่อนต่อ พอช่วงบ่าย แกก็ถอยรถกลับมาจากตลาดในเมือง ที่ห่างกันกับบ้านผม เกือบ 6 กม. แกกลับมา จะเปิดห้องแล้วบอกผมว่า"พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงานแล้วนะ ไปหาทำงานที่อื่นไป แล้วไม่ต้องมาขอเงินอีก" ผมก็งง ตกใจคำพูดแก แต่ก็พยายามมองว่ามันเฉยๆ พอวันที่ 6 ผมไปช่วยงานแม่ต่อที่ตลาด ซึ่งผมจะไปประมาณตี 3 ของทุกวัน แต่แม่ก็ดันไล่ผมไห้ไปทำงานที่อื่นอีก ไม่สนใจผมเลย ช่วงค่ำ ผมหลับ พี่กลับมาปลุกผม แม่กับเข้าใจพี่ชายทุกอย่างเลย ผมก็งง  แต่ล่าสุด เมื่อช้าววันนี้ ผมก็ไปทำงานตามปกติ แต่เพิ่มคือ ผมเดินขายของด้วยเลย เพื่อไห้หมดเร็ว พอขายเสร็จ ผมก็เอาเงินมาไห้แม่ แม่ก็ไห้นับตังที่ขายได้ และจำนวน ห่อที่เอาไป ต้องบอกก่อนนะครับว่า ขายผัดหมี่ ห่อละ 10 3 ห่อ 25 ขายในราคาส่ง พอนับได้ 140 แกบอกว่า ต้อง 160 ผมยังไม่พูดอะไร แม่ก็พูดออกมาอีกว่า ไปหาทำงานที่อื่น พร้อมกับซ่ายหัวไส่ผมเหมือนผมจะทำงานไม่ได้ดั่งใจแก ทั้งๆที่ขายไห้ทุกวัน แม่บอกไห้ขายในราคานี้ แต่กับพี่ชายผม กลับตรงข้าม พูดดีรับยิ้ม เชื่อใจตลอด แต่กับผม ดันจะด่าเอาไห้ตายกันไปข้า่งนึงจนได้ ผมรู้สึกน้อยใจมากๆ ที่มองผมเป็นตัวที่ลงอารมณ์สำหรับแก ตั้งแต่ที่ผมไปตามพี่ชายไห้มาช่วยงาน ทั้งๆที่แม่ว่า พี่ชายชอบไปอยู่หอกับแฟนประจำ แต่ผมอยู่บ้านตลอด ถึงผมไปหาแฟน แต่ผมก็กลับมาตลอดไม่คิดที่จะไปค้างหอใคร รู้ว่างานก็เยอะเหมือนกันกับพี่ชาย ผมคงดวงตกอับอ่ะ ไม่มีวาสนาเหมือนพี่ชายพูดอะไรก็สรรเสริญเป็นคนดีกันไปหมด กับผมโดนด่าต่อหน้าลูกค้าตลอด เวลาทำงานไม่ดีนิดหน่อย พี่ผมกลับดีกว่าทั้งๆที่ไม่ต่างอะไรกับผมเลย ผมรู้สึกอิจฉามาก ที่ผมมาช่วยแม่ เพราะไม่มีใครมาช่วย พี่ชายก็คาโปรเจท หรืองานวิจัยนั่นแหล่ะ พยายามไปไหว้พระ ทำบุญตักบาตรหวังว่าอะไรจะดีขึ้น แต่ก็อับกว่าเดิมเลย เพื่อนๆครับที่มาคือผมมาระบายความในใจเฉยๆนะครับ ถึงจะยาวไปหน่อยแต่ก็ขออภัยด้วยครับ แต่ผมพยายามไห้ทุกเพื่อนๆได้ดูแล้ว แล้วมองภาพในเรื่องได้ว่ามันเป็นยังไง ถึงผมจะท้อ แต่ผมก็ไม่ถอย ผมจะทำงาน จะสู้ต่อไป ถึงไม่มีใครเห็นค่า นอกจากตัวเราเอง ที่พยายามมองตัวเองที่มีคุณค่า ขอจบเพียงเท่านี้ครับ