เรื่องมันมี อยู่ว่า กาลครั้งหนึ่ง
เสียงเล่าขาน อื้ออึง กันไปทั่ว
เป็นเรื่องราว ของคน หนึ่งครอบครัว
อยู่ในรั้ว บ้านเดียว กันสามคน

คนพ่อชื่อ วิมวย ผู้ยิ่งใหญ่
ลูกคนโต ชื่ออุทัย อย่าสับสน
คนเล็กชื่อ แม่น้ำ รวมสามคน
สาละวน อยู่ในบ้าน หลังคาเดียว

มาวันหนึ่ง พ่อใช้ น้องแม่น้ำ
ให้ไปตาม พี่อุทัย มานี่เดี๋ยว
น้องแม่น้ำ รับคำสั่ง ก็รีบเชียว
ตามคนพี่ ที่ไปเี่ที่ยว ให้กลับมา

แต่พอออก จากบ้าน ไม่นานนัก
ก็หกล้ม เสียหลัก ไม่เป็นท่า
เดินกะเผลก กลับบ้าน นั่งใส่ยา
พ่อผ่านมา เห็นถลอก แค่นิดเดียว

ส่วนแม่น้ำ นั่งขาแพลง บอกพ่อว่า
"ขอผมพัก ให้ขา หายสักเดี๋ยว
จะรีบตาม พี่อุทัย มาเลยเชียว
ผมไม่เบี้ยว ครับพ่อ จะรีบไป"

แต่วิมวย เห็นลูกเล็ก ไม่เจ็บมาก
พอจะลาก สังขาร ออกไปไหว
"แกอย่ามา ทำสำออย ให้รีบไป
จะไม่ไหว ได้ยังไง แผลนิดเดียว"

ฝ่ายแม่น้ำ นั่งเจ็บขา เพราะเอ็นพลิก
แค่กระดิก ก็เจ็บลึก แผลไม่เกี่ยว
ลอยถลอก ที่แผล เจ็บนิดเดียว
จึงนั่งเบี้ยว ไม่ทำตาม คำบิดา

วิมวยขู่ "ถ้าแกไม่ ไปเดี๋ยวนี้
พ่อจะตี แกให้ช้ำ ระกำกว่า
จะตัดค่า ขนมด้วย ซวยละวา
ตังค์ที่แก หามา พ่อริบไป"

แม่น้ำบอก "ผมไม่ไหว จริงจริงพ่อ
ลองไปถาม อบต. ดูก็ได้
เขาเห็นผม ล้มคว่ำ คะมำไป
ลองถามไถ่ เขาดู รู้ความจริง"

พ่อไม่ฟัง คำอ้อนวอน ของแม่น้ำ
แล้วทำตาม คำที่ขู่ ไว้ทุกสิ่ง
คว้าไม้เรียว มาตีก้น เป็นระวิง
ไม่ฟังคำ ท้วงติง คนมุงดู

แถมยังตัด ค่าขนม ที่เคยให้
ไปเพิ่มส่วน ของอุทัย น่าอดสู
ฝ่ายอุทัย กลับมาบ้าน ก็ยืนดู
แต่ทำเป็น ไม่รับรู้ ในเรื่องราว

แทนที่จะ เข้าไปช่วย ห้ามปรามพ่อ
ว่าผมขอ อย่าทำน้อง ให้เจ็บเปล่า
ได้แต่ยืน อมยิ้ม ตาแวววาว
ได้ค่าข้าว ค่าขนม เพิ่มฟรีฟรี

จบละครับ นิทานที่ ผมอยากเล่า
แค่อ่านเอา ความมันส์ นะครับพี่
อย่าตีความ กันไป ให้มากมี
จบแค่นี้ นะครับ ขอขอบคุณ