ทำไมถึงรู้สึกว่าชีวิตเหี่ยวเฉาไม่มีชีวิตชีวา

สวัสดีครับผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งตอนนี้อยู่ ม.5 ครับ ผมสังเกตตัวเองมานานมากๆเลยครับว่าผมเป็นอะไรกันแน่จะว่าเป็นโรคซึมเศร้าก็ไม่น่าใช่เพราะไม่มีอาการที่จะเข้าข่ายเลยครับ จะว่าหมด Passion ก็พูดไม่ได้เต็มปาก ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบออกไปไหนครับ ถ้าเกิดจะไปก็ต้องเป็นงานที่ตัวเองสนใจมากจริงๆ ส่วนใหญ่ตอนอยู่กับเพื่อนที่โรงเรียนก็ปกติครับ แต่พออยู่คนเดียวก็จะแบบว่าไม่มีชีวิตชีวาไม่มีเลยครับรู้สึกว่าตัวเองจางมากๆ ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ไม่รู้จักคำว่าชีวิตวัยรุ่นไม่เคยได้สัมผัสว่าความรู้สึกมันเป็นยังไงหรือว่าแบบไหน ผมสังเกตตัวเองตั้งแต่เลิกกับแฟนตอน ม.3 ครับ ยอมรับว่าเจ็บปวดมากครับ (เจ็บมากที่สุดที่เคยเจ็บมาเลย) ผมยอมรับว่ารักผู้หญิงคนนั้นมากครับ ถึงขั้นวางอนาคตไว้เลย ทุกคนที่อ่านถึงตรงนี้ก็คงจะบอกว่าความรักเด็กๆสินะครับ แต่ไม่เป็นไรผมชินแล้วครับ และนับจาก ม.3 ถึงตอนนี้คือ ม.5 ผมก็ไม่มีใครเลยครับ สาเหตุที่เล่าเรื่องนี้เพราะว่ามันอาจจะมีส่วนที่ผมเป็นแบบนี้ก็ได้ แต่ผมก็ทำใจได้นานแล้วนะครับ ผมไม่ชอบเลยครับที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ผมหาทางออกมานานมากแล้วครับ แต่ผมก็หาไม่เจอสักทีครับ ชีวิตที่เหี่ยวเฉาชีวิตที่ไม่มีสีสัน ผมไม่รู้เลยครับว่าผมจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีครับ จะปรึกษาใครก็ดูว่าไม่มีใครเข้าใจ ใครพอมีแนวทางหรือคำแนะนำดีๆก็ช่วยบอกหน่อยนะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับผม ถ้าแท็กห้องผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ