รู้สึกเบื่อตัวเอง

เรารู้สึกเบื่อตัวเอง เบื่อการกระทำตัวเอง เราไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากไปในที่คนเยอะๆ เกลียดเสียงคนด่ากัน เพราะเวลาที่เราได้ยินเสียงคนด่ากัน เราจะต้องคิดทุกครั้งว่าคนๆนั้นต้องด่าเรา พูดถึงเรา เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า เป็นโรคประสาท เป็นโรคที่ไม่มีความสุข เป็นโรคที่คิดไปเอง ได้ยินเสียงแต่คนด่าคนว่า ขนาดเราคุยกับคนรู้จักแล้วเขาด่าคนอื่นเรายังรู้สึกหดหู่กับคำด่านั้นๆ ทั้งๆที่พื้นฐานเราก็ปากจัดด่าเก่งเหมือนกัน คือทำอะไรก็กังวล คิดเยอะ อย่างเช่น เราจะไปข้างนอก เราก็จะคิดและ ต้องไปเจอคนเยอะ ต้องได้ยินเสียงด่า ก็ทำให้เราไม่อยากไปไหน รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในพะวักพะวง ลืมบอกเราเป็นแม่ลูกอ่อน เราเลี้ยงลูกอยู่แต่ในบ้านไม่ค่อยไปไหน อาทิตย์นึงจะไปข้างนอกสัก 1-2 วันต่ออาทิตย์ เราชอบคิดแทนคนอื่น คิดว่าคนอื่นว่าเรา ทำไงดี จะมีวิธีไหนที่ทำให้เราหายไหม เราเคยมีประวัติ เสพยา ช่วง 7 - 8 ปี ที่แล้ว แต่มันก็นานมากแล้วนะจะเกี่ยวกันไหม ช่วงนั้นวัยรุ่น อายุประมาณ 19- 26 ปี ช่วงนั้นเป็นอะไรที่มั่นใจไม่แคร์ใครกินเที่ยวแฟนเป็นรุ่นใหญ่ คือสมัยนั้นเขาจะเรียกกันเนอะขาใหญ่ พอแฟนติดคุกเราก็นะ ไปไม่เป็นนี่หมายถึงไม่รู้จะไปทางไหน ก็มีอาการหลุดเหมือนคนลอยๆคิดมากจนสติหลุด ข้าวไม่กิน น้ำไม่อาบ คือต้องมีคนดูแลเลยก็ว่าได้ เป็นแบบนี้ประมาณ 6-7 ครั้ง ในแต่ล่ะปี พอครั้งสุดท้ายที่เป็นคิดได้ว่าจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับยา จนเราทำงาน เราก็จะมีนิสัยที่ทนแรงกดดันไม่ได้ เราก็จะปรี๊ดทุกที คือเจอแขวะนิดหน่อยก็โมโหร้าย
จนตอนนี้ไม่ได้ทำงานมาสองปีเพราะช่วงท้องลาออกจากงาน พอคลอดก็เลี้ยงลูกนี่ล่ะ  เราลืมบอกว่าที่เราคิดมากหรือคิดว่าคนด่าเรา ช่วงที่เราเสพยาและมีการหลุด เหม่อลอย ใครพูดก็ไม่รู้เรื่อง ช่วงนั้นก็จะมีญาติพี่น้อง เพื่อน คนข้างบ้านรู้กันทั้งตำบล อำเภอ ว่าเราเป็นบ้า หลุดเพราะเสพยาหนัก บางคนก็ว่ากินยาบ้า คือพูดปากต่อปาก จาก 1 คน เป็น 2 -3 คน พูดต่อๆกันไปต่างๆนาๆ จนมาถึงปัจจุบัน บางคนแถวบ้านก็ยังมองเราเป็นแบบนั่น ว่าเราไม่อาบน้ำว่าเราสาระพัด จนเราไม่เป็นตัวเอง เหมือนไปไหนก็จะเจอแบบนี้ ถ้าอ่านกระทู้เราแรกๆก็คงจะคิดว่าเราคิดมาก คิดไปเอง สำคัญตัวเอง แต่ประเด็นอยู่กระทู้นี้หมดเลย