เราเริ่มป่วยเป็นโรคซึมเศร้า + ไบโพล่า มาตั้งแต่ จบ ม.6 เริ่มเข้าสู่รั้วมหาลัย  ไปหาหมอหลังจากนั้นได้ยามากิน ก็มีทั้งช่วงที่ทรงและทรุด ถึงขั้นรุนแรงต้องหยุดเรียน แอดมิด รพ.ก็มี ทำให้การเรียนของเราไม่ต่อเนื่อง เรากัดฟันสู้ แค่เรียนจบป.ตรียังไม่ง่ายดายเหมือนคนอื่น จนจนป.ตรีปีนี้ อายุ 26 ปี อาการของเริ่มดีขึ้น อาจเพราะเจอหมอที่ดี ให้ยาที่เหมาะกับเรา แต่ความเจ็บปวดก็ยังฝังในใจเราอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเราป่วยนอกจากพ่อแม่ และเพื่อนสนิทมากๆเท่านั้น เพราะเราอายที่จะบอกใคร ทุกคนไม่ว่าจะเป็นญาติหรือคนรอบข้างที่รู้จักเรา ต่างพากันคิดว่าเราเป็นคนขี้เกียจ ไม่เอาไหน วันๆเอาแต่นอน เก็บตัวในห้อง ถึงขนาดเคยมีคนสบประมาทเราว่าไม่มีทางประสบความสำเร็จในชีวิตนี้ รวมถึงตัวเราเองที่เกลียดตัวเองมาก เราหันไปมองเห็นคนอื่นๆที่อายุเท่าเรา หลายๆคนประสบความสำเร็จในชีวิต มีหน้าที่การงานที่ดี ในขณะที่เราเสียเวลาไปมากมาย ทำไมเราถึงต้องเป็นโรคบ้าๆแบบนี้  เรามีอาชีพที่เราอยากเป็น และ เป็นในสายงานที่เราเรียนมา เราคิดว่าถ้าเราได้ทำงานนี้เราอาจจะได้พิสูจน์ให้คนอื่นเห็นว่าเราทำได้ และเราก็ได้ทำอะไรสำเร็จกับเขาบ้าง เหมือนเป็นอาชีพที่ "เป็นเครื่องหมายความสำเร็จ" ของเรา แต่เราก็ต้องผิดหวังเพราะในหลายๆครั้งที่สายการบินมาเปิดรับ "อายุเราเกิน" เท่ากับว่านอกจากการแข่งขันที่สูงแล้ว คุณสมบัติของเรายังไม่ผ่านอีก หนทางก็มองดูยากขึ้น เรายิ่งคิดโทษตัวเองที่เราป่วยจนเรียนจบช้า ทำให้ขาดโอกาสหลายอย่าง ตอนนี้รู้สึก loser มากๆค่ะ นอกจากสายงานที่เรียนมาก็ไม่รู้จะทำอะไรดี แต่อายุก็เกินเกือบทุกที่ รู้สึกแย่ด้วยที่มองเห็นคนอื่นผ่านชีวิตการทำงานมามากมายจนประสบความสำเร็จ ในขณะที่เราพึ่งจะเริ่ม รู้สึกเจ็บกับคำดูถูกแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำถึงจุดไหนถึงจะลบล้างมันได้           ปล. เรายืม login เพื่อนสนิทมานะคะ