เราเป็นคุณแม่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ตอนนี้ลูกเราประมาณ 7 เดือน เรื่องที่เราเลี้ยงลูกเองไม่ใช่ปัญหาของเรา แต่ปัญหาของเราคือ ความรู้สึกหรือต่อมรับรู้ ประสาทรับรู้ไวมาก เรื่องก็มีอยู่ว่าเราเป็นคนอารมณ์โกรธง่ายตั้งแต่ยังไม่มีลูก พอช่วงท้องเราก็แพ้หนักเก็บตัวไม่ค่อยออกไปไหน วันๆกินกับนอน จะออกข้างนอกทีนึง คือหมอนัดตรวจครรภ์ทุกเดือน และก็มีกินข้าวบ้างเป็นบ้างครั้ง พอเราคลอดลูกเราก็เลี้ยงลูกเองโดยที่ไม่ไปไหนเหมือนกัน นานๆๆจะออกไปที ประเด็นคือ
1.ข้างบ้านเราเขาทำธุรกิจส่วนตัวมักจะมีคนมาตลอดเหมือนครอบครัวใหญ่ แต่ตรงนั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า ทุกครั้งที่เราลงข้างล่างหรือเลี้ยงลูกอยู่ข้างล่าง เรามักจะได้ยินคำพูด ด่าทอ หรือ เป็นคำพูดที่พูดรอยๆ ออกมา และก็จบลงแบบเงียบๆ เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป เราไม่ได้คิดไปเอง ไม่ได้หูแว่ว ไม่ได้สำคัญตัวเอง แต่เรารู้ว่าคนที่พูดรอยๆต้องการให้เราอารมณ์โกรธ หรือให้เรารู้สึกแย่ เหมือนคุกคามทางด้านจิตใจ ส่วนเวลาที่เราออกไปข้างนอก เราก็มักจะเจอคนประเภทนี้ หรือคล้ายๆแบบนี้ คือพูดด่าทอให้เราได้ยินหรือ เน้นเสียงนั้นให้เราสนใจ แล้วเรามักจะเจอคนแบบนี้ตลอด จนเรารู้สึกแย่ รู้สึกไม่เป็นตัวเองแล้วก็ที่อยากบอกคือเราโมโหจนเราพูดด่าออกไปเลยว่า ไม่ต้องพูดรอยๆหรอก เจาะจงไปเลย เราแบบสุดๆๆแล้ว จนเราไปหาหมอด้านจิตแพทย์เลยเล่าเหตุการทุกอย่างให้คุณหมอฟัง หมอให้ยาเรามากินตัวยาอยู่ในกลุ่มซึมเศร้าให้กินครั้งล่ะครึ่งเม็ดเพราะเราให้นมลูก แต่เราไม่ค่อยอยากกินเพราะเราให้นมลูก คุณหมอบอกอีกว่าให้เราหลีกเลี่ยงไม่ต้องคิดไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องใส่ใจ เราพยามทำแล้ว แต่มันก็มีบางครั้งที่ทนไม่ไหวเผลอพูดหรือตอบกับไปบ้าง แต่ก็กับกลายเป็นเข้าทางเขา เขาก็ยิ่งสนุกเพราะเห็นเราตอบโต้ ปัญหานี้ทำให้เราทะเลาะกับแฟน กับคนใกล้ตัวทุกครั้งที่เราโมโหโกรธเรามักไม่อยากจะกินอะไรเลย(เราไม่รู้ว่าที่เราโดนกระทำอยู่ทุกวันนี้เป้นเพราะเรื่องอดีตตอนเด็กของเราหรือเปล่าเพราะตอนเราอายุ 20 ปี เป็นคนแรงด่าไม่สนโลกมั่นใจในตัวเองสุงไม่เคยแค่คำพึดพวกนี้เลย หยิ่ง เชิด ประมาณนี้ แต่ตอนนี้เราอายุจะเข้าเลขสามทำไมคิดมากมาย ยังมีอีกเยอะที่เรายังบอกไม่หมด เห้อออ
อยากรู้ว่าจะมีใครเป็นแบบเราไหม
1.ข้างบ้านเราเขาทำธุรกิจส่วนตัวมักจะมีคนมาตลอดเหมือนครอบครัวใหญ่ แต่ตรงนั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า ทุกครั้งที่เราลงข้างล่างหรือเลี้ยงลูกอยู่ข้างล่าง เรามักจะได้ยินคำพูด ด่าทอ หรือ เป็นคำพูดที่พูดรอยๆ ออกมา และก็จบลงแบบเงียบๆ เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป เราไม่ได้คิดไปเอง ไม่ได้หูแว่ว ไม่ได้สำคัญตัวเอง แต่เรารู้ว่าคนที่พูดรอยๆต้องการให้เราอารมณ์โกรธ หรือให้เรารู้สึกแย่ เหมือนคุกคามทางด้านจิตใจ ส่วนเวลาที่เราออกไปข้างนอก เราก็มักจะเจอคนประเภทนี้ หรือคล้ายๆแบบนี้ คือพูดด่าทอให้เราได้ยินหรือ เน้นเสียงนั้นให้เราสนใจ แล้วเรามักจะเจอคนแบบนี้ตลอด จนเรารู้สึกแย่ รู้สึกไม่เป็นตัวเองแล้วก็ที่อยากบอกคือเราโมโหจนเราพูดด่าออกไปเลยว่า ไม่ต้องพูดรอยๆหรอก เจาะจงไปเลย เราแบบสุดๆๆแล้ว จนเราไปหาหมอด้านจิตแพทย์เลยเล่าเหตุการทุกอย่างให้คุณหมอฟัง หมอให้ยาเรามากินตัวยาอยู่ในกลุ่มซึมเศร้าให้กินครั้งล่ะครึ่งเม็ดเพราะเราให้นมลูก แต่เราไม่ค่อยอยากกินเพราะเราให้นมลูก คุณหมอบอกอีกว่าให้เราหลีกเลี่ยงไม่ต้องคิดไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องใส่ใจ เราพยามทำแล้ว แต่มันก็มีบางครั้งที่ทนไม่ไหวเผลอพูดหรือตอบกับไปบ้าง แต่ก็กับกลายเป็นเข้าทางเขา เขาก็ยิ่งสนุกเพราะเห็นเราตอบโต้ ปัญหานี้ทำให้เราทะเลาะกับแฟน กับคนใกล้ตัวทุกครั้งที่เราโมโหโกรธเรามักไม่อยากจะกินอะไรเลย(เราไม่รู้ว่าที่เราโดนกระทำอยู่ทุกวันนี้เป้นเพราะเรื่องอดีตตอนเด็กของเราหรือเปล่าเพราะตอนเราอายุ 20 ปี เป็นคนแรงด่าไม่สนโลกมั่นใจในตัวเองสุงไม่เคยแค่คำพึดพวกนี้เลย หยิ่ง เชิด ประมาณนี้ แต่ตอนนี้เราอายุจะเข้าเลขสามทำไมคิดมากมาย ยังมีอีกเยอะที่เรายังบอกไม่หมด เห้อออ