สั้นๆเลยเราแต่งเข้าไปอยู่บ้านแฟน มีลูก1 คนคะ
เราเป็นคนที่พูดมากคนนึงนะคะ กับผู้ใหญ่หรือกับเด็กเราเข้าได้ง่ายหมด เล่นด้วยถามไถ่ (แต่เราเป็นคนที่แรกๆไม่เข้าหาจะนิ่ง แต่ถ้าอยู่ได้สัก 2-3. วันก็คุยเล่นได้แล้วนะคะ)
แต่สำหรับครอบครัวแฟนเรา เราเคยจะเข้ากับเขาได้แต่บางวันเราเดาอารมณ์เขาไม่ถูกคะ บางวันพูดกับเราดีมาก(แทนคำกับเราว่าลูก) อีก 10นาที (กู) จะซื้ออะไรมาอยากกินอะไรก็บ่นไปหมด ด้านแฟนเราก็กลัว จะซื้ออะไรเข้าบ้านก็กลัวต้องแอบไปหมด
วันหยุดเราเราไม่อยู่บ้านนิ่งๆ เราทำงานบ้าน เสร็จพาลูกเที่ยว พาลูกดูนู้นดูนี่ เขาก็บ่นเราว่าเราออกเยอะ บ่นทุกเรื่องเลยนะ
บ่นแรกๆ คือไม่คิดมากหรอกคะ คือบ่นในบ้าน กับเรา แม่เราก็บ่นในบ้านเราถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราเคยโดนคนร่วมงานบ่นอะไรก็ยังไม่โกรธเท่านี้ เพราะเขาบ่นๆๆด่าๆแค่ตรงนั้น แต่เขาบ่นเราแต่อยุ่ในบ้านกับเราเขาพูดซอฟต์มากและเอาเรื่องเราไปพูดเลยว่าเรายังไง เป็นยังไง นิสัยยังไง และซึ่งเขาไม่ได้รู้เลย แต่เขาพูดไม่หยุดและพูดข้างนอกบ้านกับคนอื่น (ถ้าเราได้ยินจากปากผู้ใหญ่เราก็คงคิดว่าเขาพูดยังไงก็ได้ แต่นี่คือจากปากเด็กทั้งนั้น ซึ่งแต่ละคนเราสนิทกับพวกเขามาก) ตอนเขาบ่นเด็กพวกนั้นอยู่คนละบ้านนะเป็นเพื่อนบ้านแต่อีกวันเขาได้ยินข่าวและเขาหลุดพูดออกมา
สังเกตได้ว่าพอใครในครอบครัวไม่อยู่ก็จะมีคนคนนั้นอยู่ในบทพูดกันในเรื่องที่ไม่โอเคอะคะ (คนในครอบครัว) จากนั้นเราไม่คุยเลยคะ ถามคำเราตอบคำ เรารู้สึกว่าเรามีมารยาทพอนะคะ แต่ถ้าจะเอาไปพูดก็ไม่ต้องคุย คุยกันตอนนี้ก็เรื่องลูกคะที่คุยมากสุด เขาก็น่าจะรุ้นะคะ เพราะเดี๋ยวนี้ก็ไม่มีการมานั่งคุยเป็นเรื่องราวเลย ยกเว้นถ้าแฟนกลับมา ก็จะเป็นสะพานเชื่อมให้เรากับครอบครัวเขาได้คุยคะ รู้สึกอึดอัดนะเราก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ได้แต่เงียบๆ ไป อึดอัดไปวันใดเราหยุด แฟนทำงาน เราก็จะรีบทำงานบ้านและออกจากบ้านกับลูก เบื่อมาก
เข้ากับครอบครัวแฟนไม่ได้คะ
เราเป็นคนที่พูดมากคนนึงนะคะ กับผู้ใหญ่หรือกับเด็กเราเข้าได้ง่ายหมด เล่นด้วยถามไถ่ (แต่เราเป็นคนที่แรกๆไม่เข้าหาจะนิ่ง แต่ถ้าอยู่ได้สัก 2-3. วันก็คุยเล่นได้แล้วนะคะ)
แต่สำหรับครอบครัวแฟนเรา เราเคยจะเข้ากับเขาได้แต่บางวันเราเดาอารมณ์เขาไม่ถูกคะ บางวันพูดกับเราดีมาก(แทนคำกับเราว่าลูก) อีก 10นาที (กู) จะซื้ออะไรมาอยากกินอะไรก็บ่นไปหมด ด้านแฟนเราก็กลัว จะซื้ออะไรเข้าบ้านก็กลัวต้องแอบไปหมด
วันหยุดเราเราไม่อยู่บ้านนิ่งๆ เราทำงานบ้าน เสร็จพาลูกเที่ยว พาลูกดูนู้นดูนี่ เขาก็บ่นเราว่าเราออกเยอะ บ่นทุกเรื่องเลยนะ
บ่นแรกๆ คือไม่คิดมากหรอกคะ คือบ่นในบ้าน กับเรา แม่เราก็บ่นในบ้านเราถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราเคยโดนคนร่วมงานบ่นอะไรก็ยังไม่โกรธเท่านี้ เพราะเขาบ่นๆๆด่าๆแค่ตรงนั้น แต่เขาบ่นเราแต่อยุ่ในบ้านกับเราเขาพูดซอฟต์มากและเอาเรื่องเราไปพูดเลยว่าเรายังไง เป็นยังไง นิสัยยังไง และซึ่งเขาไม่ได้รู้เลย แต่เขาพูดไม่หยุดและพูดข้างนอกบ้านกับคนอื่น (ถ้าเราได้ยินจากปากผู้ใหญ่เราก็คงคิดว่าเขาพูดยังไงก็ได้ แต่นี่คือจากปากเด็กทั้งนั้น ซึ่งแต่ละคนเราสนิทกับพวกเขามาก) ตอนเขาบ่นเด็กพวกนั้นอยู่คนละบ้านนะเป็นเพื่อนบ้านแต่อีกวันเขาได้ยินข่าวและเขาหลุดพูดออกมา
สังเกตได้ว่าพอใครในครอบครัวไม่อยู่ก็จะมีคนคนนั้นอยู่ในบทพูดกันในเรื่องที่ไม่โอเคอะคะ (คนในครอบครัว) จากนั้นเราไม่คุยเลยคะ ถามคำเราตอบคำ เรารู้สึกว่าเรามีมารยาทพอนะคะ แต่ถ้าจะเอาไปพูดก็ไม่ต้องคุย คุยกันตอนนี้ก็เรื่องลูกคะที่คุยมากสุด เขาก็น่าจะรุ้นะคะ เพราะเดี๋ยวนี้ก็ไม่มีการมานั่งคุยเป็นเรื่องราวเลย ยกเว้นถ้าแฟนกลับมา ก็จะเป็นสะพานเชื่อมให้เรากับครอบครัวเขาได้คุยคะ รู้สึกอึดอัดนะเราก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ได้แต่เงียบๆ ไป อึดอัดไปวันใดเราหยุด แฟนทำงาน เราก็จะรีบทำงานบ้านและออกจากบ้านกับลูก เบื่อมาก