รักครั้งแรก...ทำไมทำเราไม่ลืม?

สวัสดีครับ เรื่องของเราก็ตามชื่อกระทู้เลยครับ

เราอยากถามเพื่อนๆ ว่าทำไมแผลในวันนั้นถึงทำให้เรากลัวและไม่กล้าเริ่มต้นใหม่?

คือตอนนี้เรารู้สึกอึดอัดมาก เราเคยคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งในสาขาตอนเราอยู่ปี 1 คุยกันเกือบปีก็จนถึงช่วงปี 2 ก็เลิกคุยกัน

บอกก่อนเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยเอาแต่เรียนจนเข้ามหาลัยก็ไม่ได้คิดเรื่องความรักนะครับ แต่วันหนึ่งเราเกิดอุบัติเหตุกับรุ่นพี่คนนี้แหละครับ หลังจากนั้นหลายวันเราก็ทักรุ่นพี่เขาไปถามอาการครับก็คุยกันตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องในสาขาคุยไปคุยมาพี่เขาก็บอกว่า "ทักมาคุยกับพี่ทุกวันได้ไหม พี่เหงา" เราก็ตอบรับไปแบบไม่ได้คิดอะไรหรอกครับหลังจากนั้นก็คุยกันทุกวัน มีอะไรก็บอกตลอด ทำอะไรก็ถ่ายรูปส่งให้ดู (ตอนนั้นก็มีคนทักมาคุยอยู่บ้าง) จนเราก็ผูกพันกับพี่เขาไป เอาจริงๆ เราก็ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปแล้วแหละแต่ก็ไม่กล้าบอกกลัวพี่เขาไม่ได้คิดเหมือนเรา ช่วงที่คุยกกันก็ดีนะครับ พี่เขาติวหนังสือ ข้อสอบให้เราตลอด เราเลยเลือกที่จะปฏิเสธคนอื่นๆ ที่เข้ามาคุยกับเรา เรามองว่าเราควรให้เกียรติและซื่อสัตย์กับพี่เขา

จนปิดเทอมปีหนึ่งนั้นแหละครับมันก็ห่างกัน เพราะเราต้องกลับบ้าน (มหาลัยกับบ้านเราอยู่คนละจังหวัดกัน) ทำให้คุยกันน้อยลง และมีวันหนึ่งเราลงรูปในFacebookส่วนตัวของเรา แล้วพี่เขาก็เข้ามาเม้นทำนองแบบแซวๆ ว่ามีแฟนยังไรงี้ครับ และก็ทักไปคุยกันส่วนตัวทุกอย่างก็ดูเป็นปกติทุกอย่าง พี่เขายังพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อเราด้วยพี่เขาก็คิดไม่ต่างจากเราเหมือนกัน ตอนนั้นก็ดีใจนะครับเราก็บอกว่าเราก็รูสึกแบบนั้นแต่ไม่กล้าพูดกลัวพี่เขาไม่ได้คิดแบบเรา แต่ก็ไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันนะครับ แล้วเราก็ไปดูใน IG ของพี่เขาครับเห็นเห็นพี่เขาเพิ่งลงรูปไปเมื่อวานเป็นรูปจับมือกับใครก็ไม่รู้อีกคนหนึ่งและมีข้อความประมาณว่า "ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ" เราก็ไม่ได้คุยไรต่อกับพี่เขาอีกเลย เอาจริงๆ ตอนั้นเราจุกมากจะพูดต่อก็ไม่ได้ จะร้องก็ร้องไม่ออก

พอเช้าวันรุ่งขึ้นพี่เขาก็ทักมาคุยปกติเราก็คุยสักพักเราก็คุยเรื่องที่เราอัดอั้นพี่เขาก็พูด ประมาณว่า "พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่ผิดที่มีแฟนอยู่แล้ว แล้วมาพูดกับเราทุกวันแบบให้ความหวัง หลังจากนี้ขอให้เราคุยกันเหมือนเดิมได้ไหม มีไรให้บอกตลอด ถ่ายรูปให้ดูเหมือนเดิมได้ไหม" พอเขาพูดจบน้ำตเราก็ไหลเองเลยคือเราก็ควบคุมไม่อยู่ เสียใจมากไม่รู้จะทำไงดี พี่เขาเป็นคนแรกที่เราพยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อปรับตัวให้เข้ากับเขาได้ ลดความเยอะลงของตัวเอง พยายามฝึกทำในสิ่งที่ไม่เคยทำและทำไม่เป็น พี่เขาเป็นคนแรกที่เราเปิดใจให้ เป็นคนที่พังกำแพงของเราทุกอย่างลง

เพื่อนเราก็ไม่เคยเห็นเราอกหักและไม่เคยเห็นเราเสียใจเรื่องความรัก (จะเห็นได้ไงนี้เป็นครั้งแรก) มันเลยบอกว่า "จะคุยต่อหรือยังไงก็แล้วแต่เราเลย...แต่ให้คิดเสมอว่าถ้าเรามีแฟนแล้วเราอยากให้แฟนเรากลับไปคุยกับคนที่เขาเคยคุยไหม ให้เอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย" เราเลยตัดสินใจเดินออกมาจากความสัมพันธ์นั้น 

พอใกล้ถึงช่วงเปิดเทอมเราไม่อยากไปมหาลัย ไม่อยากเรียนต่อที่นั้นอยากลาออก คือยังไงเราก็หนีพี่เขาไม่ได้อยู่ดีต้องเจอหน้ากันบ่อยๆ เพราะอยู่คณะเดียวกันสาขาเดีวกัน ตอนพักเที่ยงนี่อึดอัดมากแบบเจอกันที่ศูนย์อาหารบ่อยมากแต่มันก็กลับไปคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว พี่เขาชอบมองมาที่เรามากบางครั้งก็มานั่งโต๊ะตรงหน้าเราไม่ก็หลังเรา (แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ลาออกนะครับฉุกคิดได้ว่าอนาคตเป็นของเราอย่าเอาไปฝากไว้กับใคร ถึงความสัมพันธ์จะจบลงแต่ชีวิตเราก็ต้องดำเนินต่อไป

ปล.เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เรากลัวความรักมากและไม่กล้าเปิดใจให้ใครอีกเลยปัจจุบันเราเองก็มีคนทักมาคุยเรื่อยๆ นะแต่เราก็ปฏิเสธทุกคนกลัวว่าเราจะเจ็บแบบนั้นอีก