เคยถามตัวเองกันไหมค่ะ ว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันดีแล้วหรอ?

เรามักจะถามคำถามนี้ซ้ำๆกับตัวเองว่าการที่เราใช้ชีวิตแบบนี้ ทำงานที่นี้ โดยที่เราแทบจะไม่มีความสุขเลยมันดีแล้วหรอ เราทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งค่ะ เงินเดือนไม่ได้มากอะไร ทำมาจะ 2 ปี แต่เงินเดือนได้แค่ 16,190 บ. แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เงิน มันเริ่มมาจากที่เราเริ่มเข้ามาทำงาน ซึ่งคนก่อนที่ลาออกไป ทิ้งระยะ 1 ปี ที่ไม่มีใครทำหน้าที่นี้เลย และไม่มีใครสามารถตอบได้ว่าเราต้องหาข้อมูลที่ไหน ต้องทำอะไรบ้าง เรียกว่าไม่มีคนสอนงานเลย และคนเก่าไม่ทิ้งอะไรไว้เลยเช่นกัน หลายครั้งที่เราโดนมอบหมายงานมาให้หาข้อมูลเก่าๆ ซึ่งถามใครในหน่วยงานก็จะพูดแค่ว่าไม่รู้ๆๆๆๆ พี่ไม่รู้ แต่เราก็พยายามไม่ท้อ พยายามทำความรู้จักกับหน่วยงานอื่นให้เขาช่วยสอนเรา และเรียนรู้เอาเอง ซึ่งมันยากมาก เพราะส่วนงานที่เราต้องดูแลและจัดทำข้อมูลต่างกับพี่ที่สอนงานโดยสิ้นเชิง เพราะเขาก็ไม่สามารถตอบอะไรเราได้มากว่าเราต้องทำอะไรบ้างแบบฟอร์มต่างๆเขาก็จะให้เราไปหาของคนเก่าๆเอาเอง ซึ่งไม่มีเหมือนเดิม (บางครั้งแอบคิดว่าคนเก่ามันได้ทำไมนะ) เราเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรมาเรื่อยๆ เรียนรู้ระบบโปรแกรมบัญชีเองทั้งหมด เรียนรู้ระบบงานเอกสารและหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับงานราชการ ลืมบอกไปค่ะ เราทำตำแหน่งการเงินและบัญชี ซึ่งการจะหาตัวเลขแต่ละตัวมันไม่ได้มั่วกันได้ บันทึกข้อความทุกฉบับจะถูกส่งถึงเราทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามที่เป็นตัวเงินหรือข้อมูลทางบัญชี โดยที่บางครั้งเกี่ยวและไม่เกี่ยวกับเราเลย เราก็จะต้องหาข้อมูลให้ได้ตลอด แม้จะย้อนหลัง3,4,5, ปี เราก็ต้องขุดหามาให้ได้ ถามใครก็ไม่รู้ จนบางครั้งเราท้อมากๆๆ ว่าเราจะไปหามาจากไหน เพราะไม่มีใครรู้อะไรเลย หัวหน้างาน หรือแม้แต่ผอ.ก็ไม่รู้อะไรเลย และหน่วยงานนี้ก็ไม่ได้เห็นคุณค่าและความสำคัญของตำแหน่งเราเลย บางครั้งต้องการตัวเลขแต่มีเวลาให้เราทำ 1 วันกับการหาข้อมูลตัวเลขหลาย 10 ล้าน มันกลายเป็นความกดดันตัวเราเอง และในบางครั้งเพื่อนร่วมงานมักจะถามข้อมูลเกี่ยวกับบัญชีที่เราไม่ได้มีหน้าที่ต้องทำเราก็ไม่สามารถที่จะตอบคำถามได้ เรามักจะคิดว่าเราทำหน้าที่ตัวเองได้ไม่ดีพอ เพราะไม่รู้อะไรสักอย่าง หลายครั้งที่เราร้องไห้ และเครียดตลอด เราไม่มีความสบายใจเลย หลายครั้งที่เราตัดสินใจจะลาออกแต่ที่ยังทำอยู่ก็เพราะแฟนเราทำงานที่นี้ และงานราชการขึ้นชื่อว่ามั่นคง ทำงานแค่ 5 วัน เวลาเหลือเราจะใช้ไปเกี่ยวกับการทำสวน ซึ่งเรากำลังทำเกษตรผสมผสานอยู่ เรามักจะลังเลตลอดที่จะลาออก แต่พอมานั่งคิดๆดูเราไม่มีความสุขเลยตลอดเวลาที่ทำงานที่นี้ เราไม่มีความสบายใจ เราถามตัวเองเสมอว่าทำไมต้องอยู่  นี้หรอชีวิตที่เราต้องการ และเราก็จะตอบตัวเองทุกครั้งว่าไม่ใช่ แต่ก็ตัดสินใจลาออกไม่ได้ เพราะกลัวเริ่มตัวใหม่แล้วจะไปเจอที่แย่กว่านี้ กลัวคำพูดต่างๆ จากคนรอบข้าง ว่าทำที่นี้ก็ดีอยู่แล้ว ไปหาที่ลำบาก โง่บ้าง และอีกบราๆๆๆ เราควรจะทำยังไงดีค่ะ เราเครียดงานจนรู้สึกว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว? ใครก็ได้ช่วยตอบเราที? ปล.หลายครั้งเราหันไปมองเพื่อนร่วมงาน เขาแถบจะไม่มีงานทำ นั่งเล่นไปวันๆ เหมาะกับคำว่าทำงานราชการ แต่พอหันมามองตัวเองแล้วเหมือนไม่ใช่ เรานั่งทำงานไม่หยุดทั้งวัน เป็นยังงี้มาตลอดไม่เหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆเลย บางทีน้อยใจมากค่ะ ทำไมตำแหน่งงานที่ควรจะสำคัญกับองค์กร ถึงมีเราแค่ 1 คน และตำแหน่งจัดซื้อมี 3 พอ%ออกมาเราก็ได้น้อย