🍹💞💋THE SUMMER GLOVES 2019 <ถุงมือเรื่องสั้น> #21 [ "อยาก-ใคร่" มีสิทธิเสมอกัน ] โดย "ถุงมือสงกรานต์"💋💞🍹

  'อยากใคร่' มีสิทธิเสมอกัน

นพดลชะลอรถวอลโว่ที่ขับเมื่อเลี้ยวเข้าหมู่บ้านที่อยู่ พลันสายตาก็มองเห็นรถโตโยต้าสีเมทัลลิคของภรรยาจอดอยู่ข้างทาง มองกระจกหลังป้ายทะเบียนก็ใช่ ทำไมรถถึงมาจอดอยู่ที่นี่ นึกไปขับรถไปจนถึงบ้าน ม่านประตูชักปิดสนิท ใช่แล้ว ดรุณีไม่อยู่บ้าน เย็นวันเสาร์เขากลับจากตีกอล์ฟ ถือว่าทั้งวันก็แล้วกัน แต่วันนี้กลับเย็นมิได้กลับดึกเช่นทุกครั้ง เขากำหนดว่าวันเสาร์เป็นวันตีกอล์ฟ ทำจนเป็นกิจวัตรในปีที่ผ่านมา หลังจากแต่งงานมาอยู่ด้วยกันที่นี่สามปี อาชีพทำงานฝ่ายจัดซื้อของบริษัทหนึ่ง ส่วนดรุณีเป็นพนักงานระดับสูงบริษัทขายเครื่องดื่มใหญ่ ดรุณีมีเพื่อนมากมายและเริ่มออกเที่ยวในค่ำวันเสาร์บ้าง

มื้อเย็นเขาต้องออกไปหาอาหารตามสั่งพร้อมเบียร์กลับเข้ามาทานที่บ้าน และดื่มไปดูทีวีไปเรื่อยๆ จนดึก ดรุณีก็ยังไม่กลับ จึงเข้านอนหลับไป

" เธอไปไหนมา ถึงได้จอดรถทิ้งไว้หน้าหมู่บ้าน" สามีถามภรรยาในตอนเช้านั่งดื่มกาแฟที่โต๊ะอาหาร

" อ๋อ ให้เพื่อนมารับไปทานข้าวกัน เลยไม่เอารถไป ขับไกลสู้ช่วยค่าน้ำมันดีกว่า"

" แล้วเพื่อนกันทำไมต้องช่วยค่าน้ำมัน?"

"เพื่อนของเพื่อนน่ะ เขาเลี้ยงข้าวเราก็ช่วยออกค่าน้ำมันสิ สมัยนี้ไม่ใช่ผู้ชายต้องจ่ายทุกอย่าง สิทธิเท่าเทียมกันแล้ว"

" มันเป็นผู้ชายทำไมต้องออกให้มันด้วย?"

"อ้าว ก็เขาทั้งขับทั้งเลี้ยง เราไม่ต้องขับไปไกล ไม่ต้องเหนื่อย รถก็ไม่สึก น้ำมันก็ไม่ต้องเติม"

"ไม่เห็นมีใครเขาทำกัน"

"คนที่ไม่ทำ เขาคงหวังอะไรละมั้ง ไปรับไปส่ง เลี้ยงอาหาร จ่ายเงินทั้งนั้น ไม่ได้หวังอะไรจริงๆเหรอ กะยายผู้หญิงที่เธอใช้บริการอยู่ทุกวันนี้น่ะ?"

" ใครมาพูดอะไรให้ฟังอีกล่ะ?"

" ก็พูดตามที่เขาเห็น ที่ไม่เห็นก็ไม่ได้ใส่ความ"  ดรุณีลุกเดินถือถ้วยกาแฟเข้าครัวไปทันที

นพดลรู้สึกสองอย่าง เธอหึง และเขาก็ควรรู้ด้วยว่าเธอไปนั่งรถใครไปไหน ไปด้วยกันนานเท่าใดแล้ว จะลงเอยเหมือนตัวเขาหรือเปล่า?

.................................

คืนวันเสาร์สัปดาห์ต่อมา นพดลหลับอยู่ก็ต้องตื่นด้วยที่นอนยุบยวบลงด้วยน้ำหนักตัวของภรรยา

" เธอไปไหนมา?"

"... "

ดรุณีพลิกกายหันหลังให้สามีด้วยเธอง่วงอย่างหนักจนไม่อยากต่อล้อต่อเถียง พั้นซ์หลายแก้วทำเอาเหมือนจะหมดสติ ต้องฝืนขับรถกลับให้ถึงบ้านตอนตีสอง

.................................

เช้าวันอาทิตย์ นพดลตื่นตามปกติมานั่งดื่มกาแฟฟังเสียงนกร้อง แต่ทว่าราวกับเสียงนกมันไม่ใสไพเราะอย่างเคย หรือว่าใจเราเองไม่ผ่องใสแบบเก่าที่ได้ใช้วันเสาร์ปลดปล่อยอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างไปจนตัวเบา 

พลิกหนังสือพิมพ์อ่านก็เจอแต่เรื่องชู้สาว เห็นกี่ที่กี่ทีหลังจากสามคนตกลงกันที่โรงพักแล้ว ผู้หญิงมักจะไปกับชายชู้ทุกราย เขาไม่เข้าใจพวกผู้หญิงเหล่านั้นเลย บ้าที่สุด เห็นชู้ดีกว่าสามีได้ยังไง?

ดรุณีเดินถือขนมปังครัวซองต์ปิ้งและกาแฟมาวางตรงข้ามกับนพดล เธอไม่กล่าวอะไร รู้ว่าเดี๋ยวนพดลก็จะเปิดปากถามคำถามเมื่อคืน

เธอดื่มกาแฟกลิ่นหอมฉุยเข้าปาก รู้สึกการนอนเต็มอิ่มทำให้สดชื่น ทีนี้จะว่าอะไรก็ว่ามา เธอปลายตามองสามีที่เผอิญสบตาราวกับรอเวลาอยู่แล้ว

"ไปไหนมากลับซะดึก?"

"ถามทำไม ไม่ต้องถาม  ทีฉันยังไม่ถามเธอเลย"

" แล้วทำไมจะถามไม่ได้ กลับตั้งตีสองนะ!"

" หกโมงเย็นถึงตีสองก็กินข้าว ฟังเพลง เต้นรำ ขับรถกลับบ้าน"

"ไปกับใคร?"

"เธอบอกมาก่อนสิ ในรถมีผมใครยาวมากตกอยู่ ? รถไปวิ่งอยู่แถวรามอินทรา ไปกะใคร บอกมาก่อนเลย" ดรุณีหันตัวตรงๆมาจ้องเอาคำตอบกับสามี

นพดลรู้สึกอึดอัด ไม่นึกว่าจะเจอคำถามเหล่านี้ เขาเงียบสนิทด้วยหาคำตอบไม่ทัน

" ตอบไม่ได้ก็ไม่ต้องมาถามอีก สมัยนี้คนเราสิทธิเสมอกัน อยากใคร่เหมือนกัน ทุกคนเสพไปแล้วเลิกยาก พระเอกไม่จำเป็นต้องมีคนเดียว ฉันไม่ใช่ชาวบ้านมีชีวิตเหมือนละครน้ำเน่า ใครอยากเน่าก็เน่าไป ฉันพูดเป็นคำสุดท้าย ถ้าอ้างไปตีกอล์ฟมันทุกเสาร์โดยไม่เอาถุงกอล์ฟไปฉันก็ไม่สนใจแล้ว ตัวใครตัวมันละกัน ชอบชีวิตไหนก็บอกมา ฉันพร้อมเสมอ"

พูดจบเธอก็ถือถ้วยกาแฟลุกเดินจากไป โดยที่เขายังไม่ทันได้พูดสักคำ และกาแฟวันนี้รสชาติมันเริ่มขมสิ้นดี

ก่อนเที่ยงดรุณีแต่งตัวสวยพริ้ง ฉีดน้ำหอมกลิ่นใหม่หอมฟุ้งเดินออกจากบ้านขึ้นรถขับออกไป ทั้งๆที่ทุกเที่ยงวันอาทิตย์เธอจะมีอาหารกลางวันไม่ผัดซีอิ๊วก็ซื้ออาหารมาเก็บไว้ ขาหมูหรือเป็ดพะโล้ ที่เป็นส่วนหนึ่งช่วยให้ทุกวันอาทิตย์เป็นวันพักผ่อนอย่างแท้จริงของเขา

.................................

ชะรอยดรุณีจะเปลี่ยนไป ทำไมเธอไม่ยอมรับสภาพเป็นภรรยาที่ต้องพยายามเอาใจเขาให้มาดูแลเธอและเลิกสนใจหญิงอื่น หรือว่าโลกมันเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เขาจะต้องทำอย่างไรให้เธอกลับคืนมาเหมือนเดิม

นพดลคว้าโทรศัพท์เดินเข้าห้องพูดกับปลายสายราวกับว่าดรุณียื่นคำขาดแล้ว

ดรุณีขับรถพูดโทรศัพท์โดยใช้สมอลล์ทอล์ก

" วันนี้ณีไปกะคุณได้สะดวกแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลแล้ว อีกสิบห้านาทีถึงค่ะ"

เธอปิดโทรศัพท์เลย วันนี้เป็นวันที่เธอจะได้ไปเที่ยวอย่างปลอดโปร่งที่สุด เพิ่งมาคิดได้ก็ล่วงเลยมาตั้งสามปี พอกันที!

           

/// จบ ///

ถุงมือสงกรานต์