หนูรู้สึกว่าตัวเองมีหลายความคิดที่ผิดปกติค่ะ ต้องการความช่วยเหลือ
ทุกครั้งที่หนูต้องไปเรียนหรือที่ๆมีคนรวมถึงที่บ้าน(ทุกวันนี้อยู่แต่บนห้อง) หนูจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องหยิกตัวเองตีตัวเองไม่งั้นจะโวยวายเหมือนคนไม่มีสติ คิดอยู่สองอย่างคืออยากหายไปจากตรงนั้นหรืออยากฆ่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น หนูกลัวคนอื่นมองไม่ดี กลัวไปทำอะไรผิดพลาด ไม่ชอบการเป็นจุดสนใจ ทั้งที่คิดได้ว่าไม่มีใครสนใจหรอกแต่ก็ยังไม่หายค่ะ เป็นมานานแต่ก็ต้องทนเพราะต้องเรียนค่ะ
บอกครอบครัวว่าเป็นแบบนี้แต่คำตอบที่ได้คือให้ทน หนูก็ทนมาเพราะคิดว่าคงหาย จนลามไปถึงความคิดอยากตายมากกว่าอยู่ต่อไป หนูรู้ว่ามีทางออก แต่หนูหาไม่เจอและทำไม่ได้ รู้ว่าความคิดมันโง่มากๆ เคยบอกเรื่องนี้ไปแล้วเหมือนกัน มันทำให้หนูรู้ว่าครอบครัวรักหนูมากๆ มันดันทำให้หนูคิดว่าตายๆไปดีกว่า เป็นลูกยังไงให้พ่อแม่เหนื่อยใจ เขาหาเลี้ยงก็เหนื่อยพอแล้ว ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยค่ะ เลยเลือกที่จะเก็บความคิดแบบนั้นคนเดียว จนมันมากๆ ไม่ไหวแล้วเลยลุกขึ้นมากรีดแขนตัวเอง ไม่สำเร็จค่ะ เจ็บ555 แต่ยังมีความรู้สึกอยากตายทุกวัน ก่อนนอนก็ขอให้ไม่ตื่น พอตื่นก็ร้องไห้เสียใจว่าทำไมไม่ตาย
เป็นแบบนี้วนไปทุกวัน ไม่มีสมาธิ รู้สึกว่าสมาธิสะนทั้งๆที่เคยนั่งสมาธิหรือทำงานฝีมือเป็นชั่วโมงๆ ไม่สามารถทำการบ้านด้วยตัวเองได้ งานส่งไม่ทัน อะไรที่เคยทำก็ทำไม่ได้ เช่น วาดรูประบายสี หรือเล่นดนตรีที่เคยทำแล้วสบายใจ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง เกรดตก เครียดกดดันตัวเองไปใหญ่ ที่ผ่านมามีสอบสำคัญก็ต้องทำให้ตัวเองอ่านหนังสือให้ได้ แต่มันยากมากๆ ร้องไห้ไปอ่านไป ไม่เข้าหัวก็ต้องทำให้ตัวเองหยุดร้อง ก็หยิบมีดมากรีด หยุดไปแปปนึงร้องใหม่555 ไม่มีความสุขเลยค่ะ ไม่มีความอยาก ความฝัน เป้าหมายที่ทำให้ตัวเองตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ มีแต่ความรู้สึกที่ต้องตื่นมาทนอีกแล้วหรอวะ
อยากหายค่ะ ทำทุกอย่างทั้งธรรมะ ออกกำลังกาย
มีความคิดอยากไปทำประโยชน์ให้คนอื่น ติดที่ว่าไม่อยากเจอคน ไม่อยากออกไปไหน เลยทำให้หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ในความคิดตัวเอง แค่คิดว่าต้องเจอคนก็เครียดไป3วัน7วัน อ้วกแตกทุกที555 คิดถึงครอบครัวมุกครั้งแต่เหมือนเป็นดาบสองคมที่ทำให้รู้สึกว่าต้องอยู่กับอยากตายในเวลาเดียวกัน
เคยถามครูแนะแนว ได้มาสองอย่างคือคิดไปเองกับเข้าสายธรรมะ และอย่าไปหาหมอเดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่
ยังไม่เคยไปหาหมอค่ะ เพราะไม่อยากไปพูดให้ใครฟัง พอคิดหนักเข้าก็คิดอะไรไม่ออก เหมือนมีอะไรมาบีบสมอง ต้องทุบตีตัวเองให้หยุดคิดค่ะ บังคับไม่ได้ ต้องสติก็แล้ว หายใจเข้าหายใจออกก็แล้ว มีแต่ต้องทำร้ายตัวเองถึงจะหยุด แต่ก่อนไม่เล่นโทรศัพท์แต่ทุกวันนี้รู้สึกว่าติดโทรศัพท์ เพราะเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้หันไปคิดอย่างอื่นได้บ้าง
อายุยังน้อยค่ะ คิดอะไรไม่ค่อยได้ แต่ต้องทนกับความรู้สึกพวกนี้ตั้งแต่เด็ก ไม่อยากโทษใครแต่เด็กมันจะคิดอะไรได้ถ้าผู้ใหญ่ไม่หยิบยื่นมาให้รับรู้ จนกลายเป็นปม หนก็ผิดที่ปล่อยวางอะไรไม่เป็น เก็บมาคิดทุกอย่าง เคยเลิกคิด แต่ก็มานอนร้องไห้เหมือนเดิม
รู้อีกแหละค่ะว่ามีคนแย่กว่านี้ แต่หนูที่มีทุกอย่างมากกว่าใครเป็นล้านๆคนแต่ดันรู้สึกแบบนี้ทุกวัน ไม่ดีใจหรอกค่ะ
มีทางแก้ยังไงบ้างคะ ถ้าจะมาด่าหรือซ้ำเติมก็อย่าใช้คำรุนแรงนะคะ รับไม่ไหว555 ถ้าแท็กผิดหนูขอโทษนะคะ ขอบคุณค่ะ
[ปรึกษาค่ะ] มีอาการแบบนี้ควรทำยังไง
ทุกครั้งที่หนูต้องไปเรียนหรือที่ๆมีคนรวมถึงที่บ้าน(ทุกวันนี้อยู่แต่บนห้อง) หนูจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องหยิกตัวเองตีตัวเองไม่งั้นจะโวยวายเหมือนคนไม่มีสติ คิดอยู่สองอย่างคืออยากหายไปจากตรงนั้นหรืออยากฆ่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น หนูกลัวคนอื่นมองไม่ดี กลัวไปทำอะไรผิดพลาด ไม่ชอบการเป็นจุดสนใจ ทั้งที่คิดได้ว่าไม่มีใครสนใจหรอกแต่ก็ยังไม่หายค่ะ เป็นมานานแต่ก็ต้องทนเพราะต้องเรียนค่ะ
บอกครอบครัวว่าเป็นแบบนี้แต่คำตอบที่ได้คือให้ทน หนูก็ทนมาเพราะคิดว่าคงหาย จนลามไปถึงความคิดอยากตายมากกว่าอยู่ต่อไป หนูรู้ว่ามีทางออก แต่หนูหาไม่เจอและทำไม่ได้ รู้ว่าความคิดมันโง่มากๆ เคยบอกเรื่องนี้ไปแล้วเหมือนกัน มันทำให้หนูรู้ว่าครอบครัวรักหนูมากๆ มันดันทำให้หนูคิดว่าตายๆไปดีกว่า เป็นลูกยังไงให้พ่อแม่เหนื่อยใจ เขาหาเลี้ยงก็เหนื่อยพอแล้ว ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยค่ะ เลยเลือกที่จะเก็บความคิดแบบนั้นคนเดียว จนมันมากๆ ไม่ไหวแล้วเลยลุกขึ้นมากรีดแขนตัวเอง ไม่สำเร็จค่ะ เจ็บ555 แต่ยังมีความรู้สึกอยากตายทุกวัน ก่อนนอนก็ขอให้ไม่ตื่น พอตื่นก็ร้องไห้เสียใจว่าทำไมไม่ตาย
เป็นแบบนี้วนไปทุกวัน ไม่มีสมาธิ รู้สึกว่าสมาธิสะนทั้งๆที่เคยนั่งสมาธิหรือทำงานฝีมือเป็นชั่วโมงๆ ไม่สามารถทำการบ้านด้วยตัวเองได้ งานส่งไม่ทัน อะไรที่เคยทำก็ทำไม่ได้ เช่น วาดรูประบายสี หรือเล่นดนตรีที่เคยทำแล้วสบายใจ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง เกรดตก เครียดกดดันตัวเองไปใหญ่ ที่ผ่านมามีสอบสำคัญก็ต้องทำให้ตัวเองอ่านหนังสือให้ได้ แต่มันยากมากๆ ร้องไห้ไปอ่านไป ไม่เข้าหัวก็ต้องทำให้ตัวเองหยุดร้อง ก็หยิบมีดมากรีด หยุดไปแปปนึงร้องใหม่555 ไม่มีความสุขเลยค่ะ ไม่มีความอยาก ความฝัน เป้าหมายที่ทำให้ตัวเองตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ มีแต่ความรู้สึกที่ต้องตื่นมาทนอีกแล้วหรอวะ
อยากหายค่ะ ทำทุกอย่างทั้งธรรมะ ออกกำลังกาย
มีความคิดอยากไปทำประโยชน์ให้คนอื่น ติดที่ว่าไม่อยากเจอคน ไม่อยากออกไปไหน เลยทำให้หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ในความคิดตัวเอง แค่คิดว่าต้องเจอคนก็เครียดไป3วัน7วัน อ้วกแตกทุกที555 คิดถึงครอบครัวมุกครั้งแต่เหมือนเป็นดาบสองคมที่ทำให้รู้สึกว่าต้องอยู่กับอยากตายในเวลาเดียวกัน
เคยถามครูแนะแนว ได้มาสองอย่างคือคิดไปเองกับเข้าสายธรรมะ และอย่าไปหาหมอเดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่
ยังไม่เคยไปหาหมอค่ะ เพราะไม่อยากไปพูดให้ใครฟัง พอคิดหนักเข้าก็คิดอะไรไม่ออก เหมือนมีอะไรมาบีบสมอง ต้องทุบตีตัวเองให้หยุดคิดค่ะ บังคับไม่ได้ ต้องสติก็แล้ว หายใจเข้าหายใจออกก็แล้ว มีแต่ต้องทำร้ายตัวเองถึงจะหยุด แต่ก่อนไม่เล่นโทรศัพท์แต่ทุกวันนี้รู้สึกว่าติดโทรศัพท์ เพราะเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้หันไปคิดอย่างอื่นได้บ้าง
อายุยังน้อยค่ะ คิดอะไรไม่ค่อยได้ แต่ต้องทนกับความรู้สึกพวกนี้ตั้งแต่เด็ก ไม่อยากโทษใครแต่เด็กมันจะคิดอะไรได้ถ้าผู้ใหญ่ไม่หยิบยื่นมาให้รับรู้ จนกลายเป็นปม หนก็ผิดที่ปล่อยวางอะไรไม่เป็น เก็บมาคิดทุกอย่าง เคยเลิกคิด แต่ก็มานอนร้องไห้เหมือนเดิม
รู้อีกแหละค่ะว่ามีคนแย่กว่านี้ แต่หนูที่มีทุกอย่างมากกว่าใครเป็นล้านๆคนแต่ดันรู้สึกแบบนี้ทุกวัน ไม่ดีใจหรอกค่ะ
มีทางแก้ยังไงบ้างคะ ถ้าจะมาด่าหรือซ้ำเติมก็อย่าใช้คำรุนแรงนะคะ รับไม่ไหว555 ถ้าแท็กผิดหนูขอโทษนะคะ ขอบคุณค่ะ