เหมือนญาติๆเกลียดเรา?

สวัสดีค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ

ส่วนตัวเราเป็นคน ร่าเริง สดใส (เวลาอยู่กับคนที่สนิทและไว้ใจ)

แต่ถ้าไม่สนิทไม่ว่าจะเป็นญาติหรือคนอื่นๆ เราจะไม่ค่อยพูด ง่ายๆคือเป็นคนพูดน้อยค่ะ ถ้าเกิดว่าคนนั่นมีอะไรที่คล้ายเราเราตะเข้าหาทันทีค่ะ

อดีตตอนนั้นเรายังเรียนประถมอยู่ยังเด็ก ป้าเราให้เราไปอยู่กับยายเพราะป้าไปขายของกว่าจะกลับก็หลายทุ่ม แม่เราก็เหมือนกันค่ะ เราเลยต้องอยู่กับยายคอยดูแลทุกอย่างให้. ทั้งทำความสะอาด ทำอาหาร งานบ้านทุกอย่าง แต่เราชินแล้วล่ะ เราคอยว่าอยู่กับยายตอนเลิกเรียนเสมอ เราทำแบบรี้ตั้งแต่ ป.5-ม.1 ช่วง ม.1 การบ้านไม่ค่อยเยอะ แต่พอขึ้น ม.2 งานเริ่มเยอะ ไหนจะต้อวดูแลบ้านตัวเองไม่ได้ไปอยู่กับยายเลยกลายเป็นว่า เราไม่ได้ไปเล่นไปอยู่กับยายเลย (เหมือนคนไม่รู้จักเลยค้ะ) ทั้งเราไม่ว่างงานก็เยอะ จนตอนนี้เราจบ ม.3แล้วค่ะ

เวลาเราไปบ้านยายกับแม่ (ซึ่งเราเป็นคนเงียบๆ ไม่กล้าเปิดปากถามก่อน) จนยายเราถามว่า หลานมาด้วยไหม แล้วป้าเราก็พูดขึ้นว่า มาอยู่ ทำไมไม่พูด ลืมเอาปากมาจากบ้านเหรอ (ซึ่งคำที่ป้าพูดกับเรามันเป็นคำที่รุณแรงเกินไป) แล้วเราก็พูดว่า เอามาค่ะ แล้วป้าเราก็พูดอีกว่า "ถ้าแม่ไม่พามาก็ไม่พา ทำเหมือนไม่รู้จักกัน เสียดายที่เลี้ยงมา ทำตัว*อ่ง (อ่ง=หยิ่ง) เราก็ไม่พูดแม่ก็มองหน้าเรา จนทำให้เราเกลียดป้า ป้าคอยพูดว่าเราตลอดทำให้เรามีปมในใจ ทำให้อาการเราหนักกว่าเดิม

มีบางครั้งเมินเราไปเลย เรามีน้องชาย1คนค่ะ เวลาป้าพูดสายตาป้าไม่มองเราเลยมองน้องชายเรา พูดกับน้องชายเรา ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน

แม่เราก็เหมือนกันค่ะ เรารู้ว่าลูกในใส้ทำไมแม่จะไม่เรา แต่เราไม่รู้ว่าแม่เกลียดเราไหม ญาติๆทุกคนก็ทำเหมือนไม่เข้าหาเรา ไม่อยากคุยกับเราน้อยคนมากที่จะคุยกับเรา

เราอ้างว้าง เราโดดเดี่ยว แม่ไม่เคยถามสาเหตุเลยค่ะ แม่ขัดขวางความสุขเราทุกอย่าง เราไม่รู้เลยว่ามีใครบ้างที่รักและเอ็นดูเรา ก็พวกญาติไม่รู้นิสัยจริงๆเราเลย ภายนอกหรือต่อหน้าเราอาจตะเงียบขรึม แต่ในใจเราอยากถาม ต่างๆ

เป็นหนักมากเรื่อยๆค่ะ จนตอนนี้เราเข้าหาญาติๆไม่ได้เลยจริง แต่เราก็อยู่ในส่วนของเรา โลกของเราเราอยู่เฉยๆไม่ได้ทำใครเดือดร้อน แต่ป้าเราชอบว่าให้ตลอดเลย จนบางครั้งเราอยากฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเพื่อหนีปัญหาเราไม่มีความสุขเลยค่ะ แม้แต่แม่ก็มองเราไม่ดี พ่อและน้องชายก็ใส่ร้ายเรื่องของเราแต่งเติมไปเองโดยที่ไม่ใช่เรื่องจริงแต่แม่เราก็ยังเชื่อคอยว่าคอยด่าเรา มีบางครั้งโดนแม่ทำร้ายเหมือนจะฆ่าให้ตาย แต่แม่ก็รักเราอยู่ค่ะ เราสร้างความสำเร็จหลายอย่างให้แม่เห็น แม่ชอบว่าเรา ปัญญาอ่อน คนไม่เต็ม ฉันเกลียดแก ถ้ารู้ว่าแกจะเกิดมาแล้วเป็นอย่างนี้ ฉันไม่เอาแกหรอก หนักโลก แม่พูดแบบนี้กับเราเลยค่ะ แต่เราไม่ได้เป็นอย่างที่แม่พูดนะค่ะ บางคำที่แม่ใช้ก็รุณแรงเกินไป มีแต่เพื่อนที่อยู่ข้างๆเราคอยให้กำลังใจ คอยปลอบเราเวลาเราร้องไห้

เราเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่ในหัวเราก็เกิดภาพคิดไปว่า "ครอบครัวเราล่ะ จะมีใครเสียใจบ้างมั้ย คือเราติ่งเกาหลีค่ะ มีไอดอลคนหนึ่งเขาดังมากเราชอบเขามากเขาเป็นคนแรก ที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารัก เราจึงรักและชอบไอดอลคนนี้มาก เวลาคิดสั้น ภาพหน้าเขาก็จะโผล่มา ทำให้เราคิดว่า ถ้าฉันทำแบบนี้ฉันจะไม่ได้เกิดแน่ๆ ฉันคงต้องรอจนกว่าจะถึงอายุที่จะจาก "

เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ ป้าเราไปพูดอะไรไม่รู้ให้ญาติๆฟังหรือป่างเขาถึงได้ไม่ค่อยชอบเรา

มีครั้งล่าสุดเนาเองก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงสงกรานต์เราช่วยแม่ขายของแม่ก็ถามว่าอยากเล่นน้ำไหม วันนั้นหลานสาวก็มาด้วย เราเลยถามหลานสาวว่า เล่นไหมถ้าเล่นจะเล่นเป็นเพื่อน หลังจากนั่นเราก็ไปเล่นน้ำกัน เรากับหลานห่างกันแค่1ปี เราเป็นคนตัวเล็กมากสูงแค่150ส่วนหลานสาวสูง160กว่าๆ หลานส่วเราเป็นคนว่ายน้ำเก่ง น่าเอ็นดู ญาติๆก็รัก วันนั่นหลานเราว่ายพากันและน้องชายไปไม่ลึกหรอก เราเกาะห่วงยางไปด้วย หลานเราไปไม่ค่อยลึกขาเราไม่ถึงพื้นดินเราเลยบอกหลานว่า ขาพี่ไม่ถึงดินล่ะนะ แล้วเราก็พยายามจะว่ายขึ้นไปให้ขาถึงพื้น ซึ่งเราก็ว่ายน้ำไม่เป็นหรอก เราพยายามจนมือเราหลุดจากที่เกาะทำให้รเราจมน้ำ ซึ่งจนนั้นเราก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง เราตกใจมาก คิดว่านี่ฉันต้องจากไปงั้นเหรอ เรานึกถึงหน้าครอบครัว และไอดอลรักแรกของเรา แล้วเรารู้สึกถึง มือหลานสาวดึงเราขึ้น
แฮ่ เกือบไม่รอด

ป้าเราก็ชอบว่าให้เราจนเราเก็บมาคิด ว่า อย่าให้ฉันได้ดีสักวัน เราจะเก็บคำดูถูกคำต่อว่ามาพัฒนาตัวเอง เราเป็นคนอ่อนไหวง่ายมากค่ะ

ขอคำแนะนำหน่อยนะค่ะ พอจะมีวิธีแก้ไขได้หรือป่าว