ผมเบื่อกับชีวิต ผมเพียงแค่ต้องการ มีความสุขเหมือนกับชีวิตคนทั่วๆไปเฮฮา ปาร์ตี้ ภาษาวัยรุ่น มีแฟนแบบคนอื่นๆที่ดูมีความสุข
แต่ความเป็นจริงชีวิตผมแมร่ง โครตละคร
มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ ชีวิตสังคมที่รู้สึกทำให้ตัวเองไร้ค่า
เรื่องเพื่อนก่อนเลยโดยจะมีปัญหา
เป็นคนมีที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆมากๆสมัยเรียน เกาะกลุ่มกันที 30-50คน แต่เวลาไปไหนมาไหนกันก็จะไปทีละประมาณ 5-10คน ไม่เกินนี้
พวกเราคบกันมานานตั้งแต่ มัธยม จน เรียนจบทำงาน นิสัยเพื่อนก็เหมือนเดิม อะไรก็จะเป็นแต่ฝ่ายขอ ไอเราก็ปฏิเสธไม่ได้ นานๆจะปฏิเสธได้สักครั้ง
เวลาไปกินดื่มเที่ยวหรือไปที่ไหนอะไรก็ตามแต่ เพื่อนมักจะเอาเปรียบเรารึปล่าวไม่รู้ แต่ทุกครั้งเหมือน พวกเพื่อนๆทุกคนชอบทำนิ่งเวลามีการจ่ายตังหรือหารตังกัน เช่น วันนี้ไปดื่มเหล้า ตอนกินกันก็สนุกกัน คุยเฮฮาปาจิงโกะ พอถึงเวลาเก็บตัง หนีไปห้องน้ำ ดูดบุหรี่นอกร้านบ้าง คนที่อยู่โต๊ะทำนิ่ง เงียบ ก้มกดมือถือ มั่ง สุดท้าย เราต้องรับจบ จ่ายเงินคนเดียวตลอด และเป็นแบบนี้ทุกครั้งไอ้บางวันเราไม่อยากออกไปเที่ยวอยากอยู่บ้านเก็บตังพวกก็จะชวนแล้วพูดทำนองแบบว่า เออไม่เป็นไรเดี๋ยวกูเลี้ยง สุดท้าย ถึงเวลาจ่ายเงินก็เข้า ลูบเดิม นิ่ง หนี ก้มหน้ากดโทรศัพท์ กุจ่ายอีกแล้วตามเสต็ป นานๆทีแบบวันไหนคนเหล่านั้น ช่วยกันหารค่าใช้จ่ายแมร่งต้องฝนตกอ่ะ ไอเราไม่จ่ายก็ไม่ได้เพราะแมร่งเงียบกันหมดพูดแล้วทำเมินอีก
ล่าสุด สงกรานต์ ที่ RCA ไปกัน 8คน พวกเพื่อนๆ ออกแต่ค่าเข้างาน ค่าเหล้า ค่าโต๊ะ ค่าน้ำถัง ผมจ่ายเองหมด ทำนิ่งกันหมดเวลาจ่ายตัง พอเวลาเมาวาปภาพตัด สุดท้ายผมตื่นมาอยู่ในถังน้ำ แต่เพื่อนๆหนีกลับหมด มารู้ทีหลัง เกี่ยวสาวอื่นกลับกันบ้าง เมาพากลับกันบ้าง แต่ไม่คิดพาผมกลับไปด้วยเลย
เรื่องงานก็ตั้งแต่สมัยเรียน เช่น อาจารย์ให้ทำรายงาน present ถ่ายทำ งานตัวหนึ่งขึ้นมา เราก็ คิดแผนบท อะไรเองทุกอย่าง รวมถึงตัดต่อ ซึ่งทุกงานผมทำเองหมดยกเว้น แสดง แต่พอถึงวัน present แน่นอนทำงาน ส่งอาจารย์แบบคนเดียว ตี4วัน ที่ต้องมาpresent หน้าห้องตัวเราเองยังตัดต่ออยู่เลยสุดท้าย เราก็ทำได้แค่ ให้ usb เพื่อนไปเสียบแล้วให้พวกมัน present กันเอง สำหรับงานพวกนี้อาจารย์ก็ไม่สนหรอกว่าใครเป็นคนมีบทบาททำอะไร เพราะถึงช่วงที่ present ในช่วง9โมง ผมก็หลับเป็นตายแบบไม่ไหวแล้ว ทำให้ไป present ไม่ได้ สุดท้าย ผมคนเดียวไม่ได้คะแนนตัวนี้ของวิชานี้ เพื่อนคนอื่นๆ ได้คะแนนกันทั้งกลุ่ม ยกเว้นตัวผมต้องทำให้ตัวเองได้ เกรดต่ำมากๆ D+เพราะ คะแนนเต็ม20 ตัวเองหายไปกับตา ส่วนเพื่อนๆ ก็แน่นอน ขั้นต่ำ B แต่ก็ว่าอะไรตัวเองไม่ได้โง่ซวยคุมเวลานอนไม่ได้
เรื่องส่วนตัวเช่นเวลาเพื่อนมีเรื่องกับคนกลุ่มอื่นแน่นอนเพื่อนมีเรื่องเราก็ต้องช่วยเพื่อน ออกตัวเข้าข้างเพื่อนเราเต็มที่รับหน้าอะไรเสมอ แต่เจ้าคนเหล่านั้นไม่มีใครยืนเคียงข้างผมเลย นอกจาก ยืนห่างๆทั้งๆที่เป็นเรื่องของตัวเอง สุดท้าย ผมโดนเองเจ็บเองรับแทนอีก
พอมาถึงวันที่เราเกิดมีเรื่องโดนหาเรื่องบ้าง เวลาไปขอความช่วยเหลืออะไรใครก็ปฏิเสธกันทุกคน แต่เวลาคนเหล่านั้นมีเรื่องเราไม่เคยปฏิเสธยินดีจะช่วยเสมอเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อน
เวลาเพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจมีปัญหาทะเลาะกันเองในกลุ่มสุดท้าย เราเองต้องเป็นคนมานั่งรับฟังคนพวกนั้นให้พวกมันคืนดีกัน นินทาอีกฝ่ายให้เราได้ยิน แต่เราก็ไม่เคยไปเล่าให้ อีกฝ่ายฟังต่อ ได้แค่ เก็บเอาไว้ รวมถึงปัญหาครอบครัวก็คอยเป็นคนแนะนำให้กำลังใจ รวมถึงเงินขอยืมมาก็ให้เสมอไม่เคย ทวงอะไรเลย มีเมื่อไหร่ก็มาคืน ยืมไว้ตั้งแต่ ปี2 จนตอนนี้ เรียนจบมา 3ปี ยังคืนไม่ครบ บางคนไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย เงียบ
แต่พอกลับถึงวันที่เรามีปัญหา การเงินเริ่ม ติดขัด หาทางออกอยากจะทำธุรกิจ มีปัญหากับครอบครัว หาคนช่วย ไม่มีคนสนใจใยดีอะไรเลย โทรไปบอกไม่ว่างเดี๋ยวค่อยคุย ทักเฟสไป อ่านแต่ไม่ตอบ
มาถึงเรื่องความรักกันบ้าง
ผมเป็นคนทุ่มเทกับความรักพอสมควรนะเวลาจีบใคร ก็จีบคนๆนั้นเลยไม่มองคนอื่น ไปรับไปส่ง อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ทำให้ ตามจีบมาเป็นปีๆ แต่ผู้หญิงก็ไม่เคยแคร์ผม แต่มีคนอื่นเข้ามาในชีวิตไม่ถึง2เดือน ดันไปคบกับเขา พอโดนเขาทิ้ง ก็มาปรึกษามาร้องไห้ ให้ผมฟัง ไอใจผม ก็มี2อารมณ์ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ใจนึงก็ไม่อยากฟัง อีกใจก็สงสาร ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว
ผู้หญิงคนอื่นๆก็สไตล์เดียวกัน ตามจีบเอาใจทุกอย่าง เปย์ เท่าที่ตัวเอง จะเปย์ได้ กินอะไรเที่ยวที่ไหน พาไปหมด แต่ไม่เคยได้การตอบรับว่าเป็นแฟนหรือคนคุยกัน สถานะเป็นแค่เพื่อน แต่ทุกครั้งที่ผมเลิกคุยไปไม่ถึง1เดือน ผู้หญิงเหล่านั้นมั้งจะเปิดตัวแฟนทันทีในเฟส ในIG ในมหาลัยบ้าง ซึ่งผมก็พยายามตามสืบสุดท้ายก็เหมือนเดิม ไอ้ตัวเราไล่จีบตั้งนานไม่ติดทุ่มก็แยอะอยู่ สุดท้ายมาเจอคนที่คุยไม่ถึง2เดือน คาบไปตลอด แล้วก็คบกันไม่ถึง 3-4เดือน ก็เลิก สุดท้ายก็วนลูบ มาปรึกษาร้องห่มร้องไห้ ผมเจอผู้หญิงทีตัวเองจีบมี เหตุการณ์วนๆแบบนี้มา ประมาณ 10คนได้ในชีวิต ซึ่งผมเอือม ระอามากและคิดว่าชีวิต
ตัวเราเองนั้นไม่มีอะไรดีเลยหรือไง ทำไมเหมือนเราเป็นแค่ทางผ่าน ผมยอมรับน่ะว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี หรือ อาจจะไม่รวยอะไรมาก แต่ที่ผมทำไปกับเพื่อนหรือคนทีผมจีบนั้น ทำไปเพราะ รักและเป็นห่วง อยากให้พวกเขามีความสุข อยากให้เห็นเรามีค่าในสายตากันทั้งนั้นแต่คนเหล่านั้นกลับมาเราเป็นแค่ทางผ่านหรือกระเป๋าตัง ซึ่งตัวเราเองก็ไม่ได้ทำตัวอวดหรูหรืออะไรทำไมต้องมา หวังผลประโยชน์จากเราด้วย
สุดท้ายนี้ผมแค่อยากระบาย ผมคงคิดว่าอยู่กับครอบครัวตัวเอง ไม่ได้มีลูกเมีย ดีที่สุดล่ะ ทำงานหาเงิน กลับบ้านนอน ไม่ต้องมีสังคมมันน่าจะดีกว่าแน่ๆ
เพราะชีวิตผมไม่เคยมีความสุขจริงๆเลย สักครั้ง
ผมอยากเห็นความสุขที่แท้จริงครับ พี่ๆในพันทิพท่านใดมีทางออกแนะนำให้ผมด้วยครับ
ครอบครัวตัวเองคือที่สุด เราควรอยู่คนเดียว การเข้าสังคม มันไม่ได้ดีอะไรหรอก
แต่ความเป็นจริงชีวิตผมแมร่ง โครตละคร
มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ ชีวิตสังคมที่รู้สึกทำให้ตัวเองไร้ค่า
เรื่องเพื่อนก่อนเลยโดยจะมีปัญหา
เป็นคนมีที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆมากๆสมัยเรียน เกาะกลุ่มกันที 30-50คน แต่เวลาไปไหนมาไหนกันก็จะไปทีละประมาณ 5-10คน ไม่เกินนี้
พวกเราคบกันมานานตั้งแต่ มัธยม จน เรียนจบทำงาน นิสัยเพื่อนก็เหมือนเดิม อะไรก็จะเป็นแต่ฝ่ายขอ ไอเราก็ปฏิเสธไม่ได้ นานๆจะปฏิเสธได้สักครั้ง
เวลาไปกินดื่มเที่ยวหรือไปที่ไหนอะไรก็ตามแต่ เพื่อนมักจะเอาเปรียบเรารึปล่าวไม่รู้ แต่ทุกครั้งเหมือน พวกเพื่อนๆทุกคนชอบทำนิ่งเวลามีการจ่ายตังหรือหารตังกัน เช่น วันนี้ไปดื่มเหล้า ตอนกินกันก็สนุกกัน คุยเฮฮาปาจิงโกะ พอถึงเวลาเก็บตัง หนีไปห้องน้ำ ดูดบุหรี่นอกร้านบ้าง คนที่อยู่โต๊ะทำนิ่ง เงียบ ก้มกดมือถือ มั่ง สุดท้าย เราต้องรับจบ จ่ายเงินคนเดียวตลอด และเป็นแบบนี้ทุกครั้งไอ้บางวันเราไม่อยากออกไปเที่ยวอยากอยู่บ้านเก็บตังพวกก็จะชวนแล้วพูดทำนองแบบว่า เออไม่เป็นไรเดี๋ยวกูเลี้ยง สุดท้าย ถึงเวลาจ่ายเงินก็เข้า ลูบเดิม นิ่ง หนี ก้มหน้ากดโทรศัพท์ กุจ่ายอีกแล้วตามเสต็ป นานๆทีแบบวันไหนคนเหล่านั้น ช่วยกันหารค่าใช้จ่ายแมร่งต้องฝนตกอ่ะ ไอเราไม่จ่ายก็ไม่ได้เพราะแมร่งเงียบกันหมดพูดแล้วทำเมินอีก
ล่าสุด สงกรานต์ ที่ RCA ไปกัน 8คน พวกเพื่อนๆ ออกแต่ค่าเข้างาน ค่าเหล้า ค่าโต๊ะ ค่าน้ำถัง ผมจ่ายเองหมด ทำนิ่งกันหมดเวลาจ่ายตัง พอเวลาเมาวาปภาพตัด สุดท้ายผมตื่นมาอยู่ในถังน้ำ แต่เพื่อนๆหนีกลับหมด มารู้ทีหลัง เกี่ยวสาวอื่นกลับกันบ้าง เมาพากลับกันบ้าง แต่ไม่คิดพาผมกลับไปด้วยเลย
เรื่องงานก็ตั้งแต่สมัยเรียน เช่น อาจารย์ให้ทำรายงาน present ถ่ายทำ งานตัวหนึ่งขึ้นมา เราก็ คิดแผนบท อะไรเองทุกอย่าง รวมถึงตัดต่อ ซึ่งทุกงานผมทำเองหมดยกเว้น แสดง แต่พอถึงวัน present แน่นอนทำงาน ส่งอาจารย์แบบคนเดียว ตี4วัน ที่ต้องมาpresent หน้าห้องตัวเราเองยังตัดต่ออยู่เลยสุดท้าย เราก็ทำได้แค่ ให้ usb เพื่อนไปเสียบแล้วให้พวกมัน present กันเอง สำหรับงานพวกนี้อาจารย์ก็ไม่สนหรอกว่าใครเป็นคนมีบทบาททำอะไร เพราะถึงช่วงที่ present ในช่วง9โมง ผมก็หลับเป็นตายแบบไม่ไหวแล้ว ทำให้ไป present ไม่ได้ สุดท้าย ผมคนเดียวไม่ได้คะแนนตัวนี้ของวิชานี้ เพื่อนคนอื่นๆ ได้คะแนนกันทั้งกลุ่ม ยกเว้นตัวผมต้องทำให้ตัวเองได้ เกรดต่ำมากๆ D+เพราะ คะแนนเต็ม20 ตัวเองหายไปกับตา ส่วนเพื่อนๆ ก็แน่นอน ขั้นต่ำ B แต่ก็ว่าอะไรตัวเองไม่ได้โง่ซวยคุมเวลานอนไม่ได้
เรื่องส่วนตัวเช่นเวลาเพื่อนมีเรื่องกับคนกลุ่มอื่นแน่นอนเพื่อนมีเรื่องเราก็ต้องช่วยเพื่อน ออกตัวเข้าข้างเพื่อนเราเต็มที่รับหน้าอะไรเสมอ แต่เจ้าคนเหล่านั้นไม่มีใครยืนเคียงข้างผมเลย นอกจาก ยืนห่างๆทั้งๆที่เป็นเรื่องของตัวเอง สุดท้าย ผมโดนเองเจ็บเองรับแทนอีก
พอมาถึงวันที่เราเกิดมีเรื่องโดนหาเรื่องบ้าง เวลาไปขอความช่วยเหลืออะไรใครก็ปฏิเสธกันทุกคน แต่เวลาคนเหล่านั้นมีเรื่องเราไม่เคยปฏิเสธยินดีจะช่วยเสมอเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อน
เวลาเพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจมีปัญหาทะเลาะกันเองในกลุ่มสุดท้าย เราเองต้องเป็นคนมานั่งรับฟังคนพวกนั้นให้พวกมันคืนดีกัน นินทาอีกฝ่ายให้เราได้ยิน แต่เราก็ไม่เคยไปเล่าให้ อีกฝ่ายฟังต่อ ได้แค่ เก็บเอาไว้ รวมถึงปัญหาครอบครัวก็คอยเป็นคนแนะนำให้กำลังใจ รวมถึงเงินขอยืมมาก็ให้เสมอไม่เคย ทวงอะไรเลย มีเมื่อไหร่ก็มาคืน ยืมไว้ตั้งแต่ ปี2 จนตอนนี้ เรียนจบมา 3ปี ยังคืนไม่ครบ บางคนไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย เงียบ
แต่พอกลับถึงวันที่เรามีปัญหา การเงินเริ่ม ติดขัด หาทางออกอยากจะทำธุรกิจ มีปัญหากับครอบครัว หาคนช่วย ไม่มีคนสนใจใยดีอะไรเลย โทรไปบอกไม่ว่างเดี๋ยวค่อยคุย ทักเฟสไป อ่านแต่ไม่ตอบ
มาถึงเรื่องความรักกันบ้าง
ผมเป็นคนทุ่มเทกับความรักพอสมควรนะเวลาจีบใคร ก็จีบคนๆนั้นเลยไม่มองคนอื่น ไปรับไปส่ง อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ทำให้ ตามจีบมาเป็นปีๆ แต่ผู้หญิงก็ไม่เคยแคร์ผม แต่มีคนอื่นเข้ามาในชีวิตไม่ถึง2เดือน ดันไปคบกับเขา พอโดนเขาทิ้ง ก็มาปรึกษามาร้องไห้ ให้ผมฟัง ไอใจผม ก็มี2อารมณ์ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ใจนึงก็ไม่อยากฟัง อีกใจก็สงสาร ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว
ผู้หญิงคนอื่นๆก็สไตล์เดียวกัน ตามจีบเอาใจทุกอย่าง เปย์ เท่าที่ตัวเอง จะเปย์ได้ กินอะไรเที่ยวที่ไหน พาไปหมด แต่ไม่เคยได้การตอบรับว่าเป็นแฟนหรือคนคุยกัน สถานะเป็นแค่เพื่อน แต่ทุกครั้งที่ผมเลิกคุยไปไม่ถึง1เดือน ผู้หญิงเหล่านั้นมั้งจะเปิดตัวแฟนทันทีในเฟส ในIG ในมหาลัยบ้าง ซึ่งผมก็พยายามตามสืบสุดท้ายก็เหมือนเดิม ไอ้ตัวเราไล่จีบตั้งนานไม่ติดทุ่มก็แยอะอยู่ สุดท้ายมาเจอคนที่คุยไม่ถึง2เดือน คาบไปตลอด แล้วก็คบกันไม่ถึง 3-4เดือน ก็เลิก สุดท้ายก็วนลูบ มาปรึกษาร้องห่มร้องไห้ ผมเจอผู้หญิงทีตัวเองจีบมี เหตุการณ์วนๆแบบนี้มา ประมาณ 10คนได้ในชีวิต ซึ่งผมเอือม ระอามากและคิดว่าชีวิต
ตัวเราเองนั้นไม่มีอะไรดีเลยหรือไง ทำไมเหมือนเราเป็นแค่ทางผ่าน ผมยอมรับน่ะว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี หรือ อาจจะไม่รวยอะไรมาก แต่ที่ผมทำไปกับเพื่อนหรือคนทีผมจีบนั้น ทำไปเพราะ รักและเป็นห่วง อยากให้พวกเขามีความสุข อยากให้เห็นเรามีค่าในสายตากันทั้งนั้นแต่คนเหล่านั้นกลับมาเราเป็นแค่ทางผ่านหรือกระเป๋าตัง ซึ่งตัวเราเองก็ไม่ได้ทำตัวอวดหรูหรืออะไรทำไมต้องมา หวังผลประโยชน์จากเราด้วย
สุดท้ายนี้ผมแค่อยากระบาย ผมคงคิดว่าอยู่กับครอบครัวตัวเอง ไม่ได้มีลูกเมีย ดีที่สุดล่ะ ทำงานหาเงิน กลับบ้านนอน ไม่ต้องมีสังคมมันน่าจะดีกว่าแน่ๆ
เพราะชีวิตผมไม่เคยมีความสุขจริงๆเลย สักครั้ง
ผมอยากเห็นความสุขที่แท้จริงครับ พี่ๆในพันทิพท่านใดมีทางออกแนะนำให้ผมด้วยครับ