มีประสบการณ์นึงอยากเล่า เกิดกับตัวเอง มาลองแชร์ให้ฟังกันครับ เผื่อจะมีประโยชน์กับสายแอบรักนะแต่ไม่กล้าบอก
ผมแอบชอบคนๆนึงที่เป็นรักแรก ประมาณ 4ปีได้
เจอกันตอนอยู่ป. 5 เค้าเป็นเด็กเรียนไม่เก่ง แต่น่ารัก พูดน้อยนิดๆ แต่ก็ยิ้มเก่ง
ตอนนั้นไม่เคยคุยกันเลย จนขึ้นป.6 เราได้นั่งติดกันโต้ะสองตัวริมหน้าต่าง คือปกติโต้ะอ่ะ สมัยนั้นเขาจะนั่งเป็นคู่สองคน แยก ชาย ชาย หญิง หญิง แต่เผอิญ พวกผมจับฉลากมาชนกันพร้อมกันนิสัยผม เป็นคนไม่สนโลก โลกส่วนตัวสูงมาก คือ อยากนั่งริมหน้าต่างมองไปแต่ข้างนอก555ทีนี้เกิดการแย่งนั่งริมหน้าต่างเพราะทางนั้นก้อยากนั่งเหมือนกัน เราทะเลาะกันทุกวัน ถึงขั้นต่อยกันก็มี (คิดดูอ่ะ คิดดู ) แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก เลยก็แค่นั้น แถม อาจารย์ก็กวนมากๆ เรียกไปด่าเวลาทะเลาะกัน แล้วไล่กลับมานั่งด้วยกัน (ทำไมไม่แยกคู่วะ) บางทีนั่งกันเค้าก้แอบหยิกผม ผมก็ดึงผมเค้าคืน แต่ ก็ยังไม่เปลี่ยนที่กันเหมือนเดิม จนไปๆมาๆ มันกลายเป็นความสนิทแบบไม่รู้ตัว ครั้งแรกที่รู้ตัวคือตอนที่รุ่นพี่ม.ต้นคนนึง มาบอกว่าแอบชอบเค้า
ผมทำไรไม่ถูก ผมก็ถามเค้า คิดยังไง เค้าก็บอกไม่รู้ แต่เค้าก็ไปคุยกับคนนั้นบ่อย จนเพื่อนบอกว่าเค้าตกลงคบกัน ผมหัวตื้อไปหมด แทนที่ผมจะเลิกยุ่งไม่รู้นึกบ้าอะไร ผมแกล้งเคาหนักขึ้น เอากาวมาทาเก้าอี้บ้าง แต่เป็นแบบลอกง่ายอ่ะนะ เอาสมุดเค้ามาวาดรูปเล่นบ้าง ทำให้เราทะเลาะกันหนักกว่าเดิม จนเค้าทนไม่ไหวมั้ง ถึงถามว่าผมเป็นอะไร ผมก็นิ่งแล้วเดินออกมา ผม ไม่คุยกับเค้าอีกเลยจนวันนั้น ได้ยินมาว่าเธอเลิกกับรุ่นพี่คนนั้น แล้ว ก็ได้ยินว่าโดนแกล้งด้วย หรืออะไรสักอย่าง ผมเห็นเค้าร้องไห้ ผมปกติจะซื้อขนมพวกลูกอมไปแจกในห้องอยู่แล้ว จากปกติที่ไม่เคยให้ ผมเอาลูกอมไปวางใต้โต้ะเค้า เค้าก็งงว่ามาจากไหนนะ แต่ผมก้ไม่ได้บอกจนเค้าเห็นเพื่อนเค้ากิน เพื่อนเค้าเลยบอกเอามาจากผม เค้าก็เดินมา เอามาคืนบอกไม่เอา ผมก็ไม่คุย เค้าปาใส่ผม ผมนี่ฉุนกึ้ก เลยไม่รู้อะไร บอกเค้าว่า เอาให้กินก็กินเสะ เค้าก็เถียงตอบ แล้วก็ทะเลาะกัน สุดท้ายผมก็เอายัดใส่ปากเค้าจนได้ 555 แถมบอกอีก คายตบดิ้น เค้าจะทำท่าจะบ่น แต่ก้กิน แล้วจากนั้นเราก็คุยกันประมาณผมถามเรื่องแฟนเค้าคือรุ่นพี่ที่ว่า เค้าบอกไม่มี ไม่สน ไม่ใช่แฟนด้วย ผมก็เลยประมาณว่า ดีแล้ว คนแบบนี้ไม่มีใครเอาหรอก คุณหนูขี้วีนขนาดนี้ พอเค้าทำท่าจะทุบผม ผมก็เลยแกล้งเค้า แต่หลังจากนั้นก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
แต่มันมีความผิดพลาดเกิดขึ้น เพราะศักดิ์ศรีโง่ๆ ของลูกผู้ชาย ผมกับเค้าสนิทกันมากขึ้น แถมเราเป็นคู่ชายหญิงเดียวที่นั่งด้วยกัน จนเพื่อนๆเริ่มแซวว่าเป็นแฟนกัน
จนมีครั้งนึง มีเพื่อนมันถามกลางห้องว่าตกลงผมคิดอะไรกับเขากันแน่ ประมาณแซวว่า ตกลงผมแอบชอบเขาใช่มั้ย คำโง่ๆว่า ไร้สาระน่ะ หลุดออกไปจากปากผม เค้านั่งฟังอยู่ตรงนั้น แล้วจู่ๆ ที่แแหย่ตีกับผมก็เงียบ แล้วพอทักก็ไม่ค่อยตอบ ผมกวนก็ไม่ค่อยตอบโต้ ผมเลยดึงผมมาเล่นจนเค้ารำคาญ หนีไปนั่งกับเพื่อนอีกโต้ะ ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ผมเสียใจนะ แต่ก็ทำให้ตัวเองคิดว่าไม่มีอะไร สภาพแบบนั้นอยู่จนถึง เราจบชั้นประถม และเริ่มขึ้น ม.1 แต่
ผมสอบเข้าผ่าน และอยู่ห้องเดียวกับเธอแต่มีความผิดพลาดทางเอกสาร ผมจึงต้องย้ายโรงเรียนออกมาต่างจังหวัด โดยไม่ได้แม้บอกลาเธอ ไม่ได้ขอโทษ เธอสักครั้ง
ผมเริ่มเข้าเรียน ม. 1 โดยสภาพคนไร้ชีวิต เพื่อนๆเรียกผมเป็นผี เพราะจะทำออะไรผมก็ไม่ตอบโต้ จิตใจมันพังไปแล้ว ผมอยากเจอเธอ แต่ก็ไปเจอไม่ได้ จนพบกับรุ่นพี่คนนึง เขาสอนผมว่าอย่าฝังอะไรที่ไม่พยายามแล้วโทษว่าโลกนี้ผิด โดยความขี้ขลาดของตัวเอง ตอนนั้นผม ม. 2ได้ ผมเริ่มอดข้าวกลางวัน เก็บเงิน เพื่อ จ่ายค่ารถ กลับบ้านเก่า โรงเรียนเก่าที่เธอเคยอยู่ จนได้เงินครบ ผมไปโดยไม่บอกใคร แม้แต่ครอบครัว ผมนั่งรถไปกะเวลาผิด พอไปถึงโรงเรียนก็เลิกแล้ว เธอกลับไปแล้ว ผมเดินกว่า4กิโล ไปบ้านเพื่อน อีกคนที่สนิทกัน อยากถามอะไรเกี่ยวกับเธอสักนิด แต่ คำตอบคือ เพือนผมคนนั้น กำลังคบกับเธอเป็นแฟน
ผมกลับบ้านแบบไร้ชิวิตหนักกว่าเดิม จนเพื่อนคนนั้นโทรมา ถามว่าจริงๆผมรักเธอใช่มั้ย ผมร้องไห้แล้วบอกใช่ เพื่อนคนนั้นเล่าให้ผมฟังหลายอย่างตอนผมหายมา เธอไม่ยิ้ม ไม่อะไรอีกเลยจนเพื่อนๆห่วง เพื่อนคนนั้นเลยพยายามคุยกับเธอ ส่วนตัวแล้วเธอก้น่ารัก แถมผมยังไม่ได้บอกอะไรเธอสักคำว่าจะไป ผมคือความผิดผม เพื่อนคนนั้น ถามว่าอยากให้บอกเธอมั้ยว่าผม รู้สึกยังไง ผมบอกว่าไม่ ขอแค่อย่างเดียว ในฐานะเพื่อน อย่าทำให้เธอเสียใจ และฝากเธอไว้
จากนั้น ผมกลับมาใช้ชีวิตเน่าๆต่อ จนได้พบกับคนอื่นเยอะแยะ แต่ไม่เคยสนใจใคร มีรุ่นน้องมาตามจีบ ก็วิ่งหนี 4×100 555 จนมปลาย ผมได้ย้ายกลับบ้าน ผมได้ไปเรียนที่โรงเรียนซึ่งติดอาชีวะ แล้วเจอกับเพื่อน ของเธอคนนั้น เพื่อนคนนั้นถามว่าผมหายไปไหนมาผมเล่าให้ฟังว่าย้ายบ้าน สักพัก ผ่านไปกว่าอาทิตย์ เพื่อนคนนั้น มาหาผมที่ซ้อมบาสอยู่ แล้วอยู่ดีๆ ยื่นโทรศัพท์มาให้ บอกมีคนอยากคุยด้วย ผมก็งงว่าใครแต่ในใจคิดถึงคนๆนึง
และมันใช่ เธอถามผมจำเธอได้มั้ย ผมตอบจำได้ แล้วเราก็ได้คุยกัน และแลกเบอร์กัน
อาทิตย์ต่อมาผมโทรหาเธอบ่อยขึ้น จนผมคิดว่า ผมควรทำให้ตัวเองชัดเจน
ผมส่งข้อความหาเธอ บอกว่าขอโทษ และผมรักเธอ ตั้งแต่สมัยประถม จากนั้นก็โทรหาเธอ รอจนเธอรับ ผมถามว่าอ่านรึยัง เธอบอกว่าอ่านแล้ว แล้วเธอก็บอกว่าขอโทษนะ และตอนนี้เธอมีแฟนแล้ว ผมช็อกนิดๆ ผ่านมาผมคิดว่าต้องมีบ้าง แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ไปไม่ถูก จากนั้นเธอก็ไม่ค่อยรับโทรศัพท์ผม จากนั้นสองวัน
เธอก็หายไป โทรไปไม่ติด ปิดเบอร์ ถามเพื่อนเค้าก้ถามว่าทำไมทะเลาะกันอีกเหรอ ผมเล่าความจริงให้ฟัง และสองสามวัน ต่อมาเค้าบอกว่า อย่าติดต่อไปอีกเลย
จากตอนนั้น ผมอายุ 16 ตอนนี้ 24แล้วครับ เรื่องที่ว่าผมเคยรักเธอมาก ยังคงฝังใจอยู่ อยากเจอหน้ากันอีกครั้ง ผมยังไม่เปลี่ยน ตั้งแต่วันที่ได้บอก แม้ผ่านข้อความ ผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เปิดใจรับคนอื่นมากขึ้น แต่ถึงจะแห้วทุกรายก็เถอะ 555
แต่ก็ยังอยากเจอเธอคนนั้นนะ อยากบอกจากปากตัวเอง ต่อหน้าคนๆนั้น ว่าผมเคยรักเค้าขนาดไหน อยากขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไปขนาดไหน จนวันนี้ก้ยังรออยู่มั้งครับ ว่าอาจจะได้บังเอิญเจอกัน แต่ก้คงจำกันไม่ได้แล้วล่ะ นานขนาดนั้น555
ความพลาดจาก ศักดิ์ศรีผู้ชายโง่ๆ ทำให้เสียสิ่งสำคัญไป
บทเรียนนี้ราคาแพงมากครับ เลยอยากแบ่งปัน
Z.โลกหนังสือ
ลองฟังกันดู อ่านกันดุครับ อาจมีอะไรให้น่าคิดได้บ้างเรื่องรักๆ
ผมแอบชอบคนๆนึงที่เป็นรักแรก ประมาณ 4ปีได้
เจอกันตอนอยู่ป. 5 เค้าเป็นเด็กเรียนไม่เก่ง แต่น่ารัก พูดน้อยนิดๆ แต่ก็ยิ้มเก่ง
ตอนนั้นไม่เคยคุยกันเลย จนขึ้นป.6 เราได้นั่งติดกันโต้ะสองตัวริมหน้าต่าง คือปกติโต้ะอ่ะ สมัยนั้นเขาจะนั่งเป็นคู่สองคน แยก ชาย ชาย หญิง หญิง แต่เผอิญ พวกผมจับฉลากมาชนกันพร้อมกันนิสัยผม เป็นคนไม่สนโลก โลกส่วนตัวสูงมาก คือ อยากนั่งริมหน้าต่างมองไปแต่ข้างนอก555ทีนี้เกิดการแย่งนั่งริมหน้าต่างเพราะทางนั้นก้อยากนั่งเหมือนกัน เราทะเลาะกันทุกวัน ถึงขั้นต่อยกันก็มี (คิดดูอ่ะ คิดดู ) แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก เลยก็แค่นั้น แถม อาจารย์ก็กวนมากๆ เรียกไปด่าเวลาทะเลาะกัน แล้วไล่กลับมานั่งด้วยกัน (ทำไมไม่แยกคู่วะ) บางทีนั่งกันเค้าก้แอบหยิกผม ผมก็ดึงผมเค้าคืน แต่ ก็ยังไม่เปลี่ยนที่กันเหมือนเดิม จนไปๆมาๆ มันกลายเป็นความสนิทแบบไม่รู้ตัว ครั้งแรกที่รู้ตัวคือตอนที่รุ่นพี่ม.ต้นคนนึง มาบอกว่าแอบชอบเค้า
ผมทำไรไม่ถูก ผมก็ถามเค้า คิดยังไง เค้าก็บอกไม่รู้ แต่เค้าก็ไปคุยกับคนนั้นบ่อย จนเพื่อนบอกว่าเค้าตกลงคบกัน ผมหัวตื้อไปหมด แทนที่ผมจะเลิกยุ่งไม่รู้นึกบ้าอะไร ผมแกล้งเคาหนักขึ้น เอากาวมาทาเก้าอี้บ้าง แต่เป็นแบบลอกง่ายอ่ะนะ เอาสมุดเค้ามาวาดรูปเล่นบ้าง ทำให้เราทะเลาะกันหนักกว่าเดิม จนเค้าทนไม่ไหวมั้ง ถึงถามว่าผมเป็นอะไร ผมก็นิ่งแล้วเดินออกมา ผม ไม่คุยกับเค้าอีกเลยจนวันนั้น ได้ยินมาว่าเธอเลิกกับรุ่นพี่คนนั้น แล้ว ก็ได้ยินว่าโดนแกล้งด้วย หรืออะไรสักอย่าง ผมเห็นเค้าร้องไห้ ผมปกติจะซื้อขนมพวกลูกอมไปแจกในห้องอยู่แล้ว จากปกติที่ไม่เคยให้ ผมเอาลูกอมไปวางใต้โต้ะเค้า เค้าก็งงว่ามาจากไหนนะ แต่ผมก้ไม่ได้บอกจนเค้าเห็นเพื่อนเค้ากิน เพื่อนเค้าเลยบอกเอามาจากผม เค้าก็เดินมา เอามาคืนบอกไม่เอา ผมก็ไม่คุย เค้าปาใส่ผม ผมนี่ฉุนกึ้ก เลยไม่รู้อะไร บอกเค้าว่า เอาให้กินก็กินเสะ เค้าก็เถียงตอบ แล้วก็ทะเลาะกัน สุดท้ายผมก็เอายัดใส่ปากเค้าจนได้ 555 แถมบอกอีก คายตบดิ้น เค้าจะทำท่าจะบ่น แต่ก้กิน แล้วจากนั้นเราก็คุยกันประมาณผมถามเรื่องแฟนเค้าคือรุ่นพี่ที่ว่า เค้าบอกไม่มี ไม่สน ไม่ใช่แฟนด้วย ผมก็เลยประมาณว่า ดีแล้ว คนแบบนี้ไม่มีใครเอาหรอก คุณหนูขี้วีนขนาดนี้ พอเค้าทำท่าจะทุบผม ผมก็เลยแกล้งเค้า แต่หลังจากนั้นก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
แต่มันมีความผิดพลาดเกิดขึ้น เพราะศักดิ์ศรีโง่ๆ ของลูกผู้ชาย ผมกับเค้าสนิทกันมากขึ้น แถมเราเป็นคู่ชายหญิงเดียวที่นั่งด้วยกัน จนเพื่อนๆเริ่มแซวว่าเป็นแฟนกัน
จนมีครั้งนึง มีเพื่อนมันถามกลางห้องว่าตกลงผมคิดอะไรกับเขากันแน่ ประมาณแซวว่า ตกลงผมแอบชอบเขาใช่มั้ย คำโง่ๆว่า ไร้สาระน่ะ หลุดออกไปจากปากผม เค้านั่งฟังอยู่ตรงนั้น แล้วจู่ๆ ที่แแหย่ตีกับผมก็เงียบ แล้วพอทักก็ไม่ค่อยตอบ ผมกวนก็ไม่ค่อยตอบโต้ ผมเลยดึงผมมาเล่นจนเค้ารำคาญ หนีไปนั่งกับเพื่อนอีกโต้ะ ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ผมเสียใจนะ แต่ก็ทำให้ตัวเองคิดว่าไม่มีอะไร สภาพแบบนั้นอยู่จนถึง เราจบชั้นประถม และเริ่มขึ้น ม.1 แต่
ผมสอบเข้าผ่าน และอยู่ห้องเดียวกับเธอแต่มีความผิดพลาดทางเอกสาร ผมจึงต้องย้ายโรงเรียนออกมาต่างจังหวัด โดยไม่ได้แม้บอกลาเธอ ไม่ได้ขอโทษ เธอสักครั้ง
ผมเริ่มเข้าเรียน ม. 1 โดยสภาพคนไร้ชีวิต เพื่อนๆเรียกผมเป็นผี เพราะจะทำออะไรผมก็ไม่ตอบโต้ จิตใจมันพังไปแล้ว ผมอยากเจอเธอ แต่ก็ไปเจอไม่ได้ จนพบกับรุ่นพี่คนนึง เขาสอนผมว่าอย่าฝังอะไรที่ไม่พยายามแล้วโทษว่าโลกนี้ผิด โดยความขี้ขลาดของตัวเอง ตอนนั้นผม ม. 2ได้ ผมเริ่มอดข้าวกลางวัน เก็บเงิน เพื่อ จ่ายค่ารถ กลับบ้านเก่า โรงเรียนเก่าที่เธอเคยอยู่ จนได้เงินครบ ผมไปโดยไม่บอกใคร แม้แต่ครอบครัว ผมนั่งรถไปกะเวลาผิด พอไปถึงโรงเรียนก็เลิกแล้ว เธอกลับไปแล้ว ผมเดินกว่า4กิโล ไปบ้านเพื่อน อีกคนที่สนิทกัน อยากถามอะไรเกี่ยวกับเธอสักนิด แต่ คำตอบคือ เพือนผมคนนั้น กำลังคบกับเธอเป็นแฟน
ผมกลับบ้านแบบไร้ชิวิตหนักกว่าเดิม จนเพื่อนคนนั้นโทรมา ถามว่าจริงๆผมรักเธอใช่มั้ย ผมร้องไห้แล้วบอกใช่ เพื่อนคนนั้นเล่าให้ผมฟังหลายอย่างตอนผมหายมา เธอไม่ยิ้ม ไม่อะไรอีกเลยจนเพื่อนๆห่วง เพื่อนคนนั้นเลยพยายามคุยกับเธอ ส่วนตัวแล้วเธอก้น่ารัก แถมผมยังไม่ได้บอกอะไรเธอสักคำว่าจะไป ผมคือความผิดผม เพื่อนคนนั้น ถามว่าอยากให้บอกเธอมั้ยว่าผม รู้สึกยังไง ผมบอกว่าไม่ ขอแค่อย่างเดียว ในฐานะเพื่อน อย่าทำให้เธอเสียใจ และฝากเธอไว้
จากนั้น ผมกลับมาใช้ชีวิตเน่าๆต่อ จนได้พบกับคนอื่นเยอะแยะ แต่ไม่เคยสนใจใคร มีรุ่นน้องมาตามจีบ ก็วิ่งหนี 4×100 555 จนมปลาย ผมได้ย้ายกลับบ้าน ผมได้ไปเรียนที่โรงเรียนซึ่งติดอาชีวะ แล้วเจอกับเพื่อน ของเธอคนนั้น เพื่อนคนนั้นถามว่าผมหายไปไหนมาผมเล่าให้ฟังว่าย้ายบ้าน สักพัก ผ่านไปกว่าอาทิตย์ เพื่อนคนนั้น มาหาผมที่ซ้อมบาสอยู่ แล้วอยู่ดีๆ ยื่นโทรศัพท์มาให้ บอกมีคนอยากคุยด้วย ผมก็งงว่าใครแต่ในใจคิดถึงคนๆนึง
และมันใช่ เธอถามผมจำเธอได้มั้ย ผมตอบจำได้ แล้วเราก็ได้คุยกัน และแลกเบอร์กัน
อาทิตย์ต่อมาผมโทรหาเธอบ่อยขึ้น จนผมคิดว่า ผมควรทำให้ตัวเองชัดเจน
ผมส่งข้อความหาเธอ บอกว่าขอโทษ และผมรักเธอ ตั้งแต่สมัยประถม จากนั้นก็โทรหาเธอ รอจนเธอรับ ผมถามว่าอ่านรึยัง เธอบอกว่าอ่านแล้ว แล้วเธอก็บอกว่าขอโทษนะ และตอนนี้เธอมีแฟนแล้ว ผมช็อกนิดๆ ผ่านมาผมคิดว่าต้องมีบ้าง แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ไปไม่ถูก จากนั้นเธอก็ไม่ค่อยรับโทรศัพท์ผม จากนั้นสองวัน
เธอก็หายไป โทรไปไม่ติด ปิดเบอร์ ถามเพื่อนเค้าก้ถามว่าทำไมทะเลาะกันอีกเหรอ ผมเล่าความจริงให้ฟัง และสองสามวัน ต่อมาเค้าบอกว่า อย่าติดต่อไปอีกเลย
จากตอนนั้น ผมอายุ 16 ตอนนี้ 24แล้วครับ เรื่องที่ว่าผมเคยรักเธอมาก ยังคงฝังใจอยู่ อยากเจอหน้ากันอีกครั้ง ผมยังไม่เปลี่ยน ตั้งแต่วันที่ได้บอก แม้ผ่านข้อความ ผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เปิดใจรับคนอื่นมากขึ้น แต่ถึงจะแห้วทุกรายก็เถอะ 555
แต่ก็ยังอยากเจอเธอคนนั้นนะ อยากบอกจากปากตัวเอง ต่อหน้าคนๆนั้น ว่าผมเคยรักเค้าขนาดไหน อยากขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไปขนาดไหน จนวันนี้ก้ยังรออยู่มั้งครับ ว่าอาจจะได้บังเอิญเจอกัน แต่ก้คงจำกันไม่ได้แล้วล่ะ นานขนาดนั้น555
ความพลาดจาก ศักดิ์ศรีผู้ชายโง่ๆ ทำให้เสียสิ่งสำคัญไป
บทเรียนนี้ราคาแพงมากครับ เลยอยากแบ่งปัน
Z.โลกหนังสือ