เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นเด็ก ตจว. เราเรียนจบที่กรุงเทพก็หางานทำที่กรุงเทพ เกือบ 10 ปี พอถึงจุดหนึ่งแล้วอยากกกกลับบ้านมาหางานทำที่บ้าน พอหางานทำที่บ้านได้ 2-3 ปี มีคนรู้จักแนะนำเราไปสมัครงานที่กรุงเทพ ซึ่งผลตอบแทนค่อนข้างดีและทางบริษัทเค้าต้องการคน จังหวะ โอกาส พอดี ก็เลยไปสมัครทิ้งไว้ แต่ใจเราคิดว่าไม่น่าได้หรอก เราไม่ค่อยมั่นใจ แต่ในเมื่อเค้าให้โอกาสเราก็ลองดู ซึ่งอีกอย่างเราก็ชินที่อยู่กับพ่อแม่ครอบครัวที่บ้านที่ ตจว.ของเรา ถึงที่ ตจว. เงินเดือนไม่เยอะ ก็มีแบบพอมีพอกิน แบบพอเพียง
พอวันนึงทางบริษัทที่เราสมัครไว้เค้าเรียกไปทำงาน เราก็ตกใจ ใจหายเหมือนกัน จะต้องห่างครอบครัวอีกแล้วเหรอ เราก็สองจิตสองใจ ใจนึงก็อยากไปใจนึงก็ไม่อยากไป
กำลังตัดสินใจอยู่ว่า
ไปทำงานที่กรุงเทพเพื่ออนาคตเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น แต่ ห่างพ่อแม่ครอบครัว
หรือ ทำงานที่ ตจว. ที่บ้านต่อไป เงินเดือนน้อย อยู่แบบพอมีพอกิน แต่ได้อยู่กับพ่อแม่ครอบครัว
ปล.พ่อแม่เรายังทำงานอยู่ แก่ลงทุกวัน เราก็อยากให้ท่านได้สบาย ได้พักบ้าง แอบเครียดนิดนึง ถ้าไปทำงานกรุงเทพก็ห่วงพ่อแม่ ถ้าทำงานที่บ้านก็ไม่มีอะไรพัฒนาหรือดีขึ้น เพราะงานที่ ตจว.ค่อนข้างหายากจริงๆ
การเปลี่ยนงานที่ดีขึ้น แต่ต้องอยู่ห่างจากครอบครัว
พอวันนึงทางบริษัทที่เราสมัครไว้เค้าเรียกไปทำงาน เราก็ตกใจ ใจหายเหมือนกัน จะต้องห่างครอบครัวอีกแล้วเหรอ เราก็สองจิตสองใจ ใจนึงก็อยากไปใจนึงก็ไม่อยากไป
กำลังตัดสินใจอยู่ว่า
ไปทำงานที่กรุงเทพเพื่ออนาคตเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น แต่ ห่างพ่อแม่ครอบครัว
หรือ ทำงานที่ ตจว. ที่บ้านต่อไป เงินเดือนน้อย อยู่แบบพอมีพอกิน แต่ได้อยู่กับพ่อแม่ครอบครัว
ปล.พ่อแม่เรายังทำงานอยู่ แก่ลงทุกวัน เราก็อยากให้ท่านได้สบาย ได้พักบ้าง แอบเครียดนิดนึง ถ้าไปทำงานกรุงเทพก็ห่วงพ่อแม่ ถ้าทำงานที่บ้านก็ไม่มีอะไรพัฒนาหรือดีขึ้น เพราะงานที่ ตจว.ค่อนข้างหายากจริงๆ