คือ จริงๆเราก็เป็นคนที่มีเพื่อนเยอะในระดับนึงนะ แต่ถ้าที่เเบบเรารู้สึกว่าเราจริงใจด้วย เเคร์มากด้วย สนิทมากด้วย ก็เป็นเพื่อนที่เรียนจบมหาลัยมาด้วยกัน 4 ปีนี้แหละ คุยกันบ่อย สนิทกันบ่อย แต่ช่วงหลังๆมานี้เราห่างกันเพราะว่าต่างคนต่างมีการมีงานทำ เลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไหร่
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ เราเเค่รู้สึกว่าเพื่อนมันเหมือนตีตัวออกห่างแต่ก็ไม่เชิกหรอกแค่เวลาคุยแชทกันเพื่อนก็จะคุยกันรู้เรื่อง คุยเรื่องที่เราไม่รู้ เพราะไปคุยกันอีกกลุ่มหนึ่งเพราะมีหลายกรุ๊ป แล้วเมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนเรามันตีองไปทำงานที่กัมพูชาโดยไปกัน2 คนที่เป็นเพื่อนกัน แล้วจู๋ๆเพื่อนที่เราสนิทด้วยคนนึงก็บอกว่าเออคือเราจะไปทำงานกับเพื่อนที่กัมพูชานะ แต่คือก่อนหน้านั้น เราคุยกันดิบดีว่าเราจะไปสมัครงานด้วยกันอีก เพราะเรากับเพื่อนคนนี้ยังไม่มีงานทำก็เลยชอบชวนเราไปด้วยบ่อยๆเราก็ไปนะ แต่ก็ยังไม่ได้งานกันอยู่ดี เราชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ มีเรื่องอะไรก็จะเล่าให้ฟัง แต่คือจู๋ๆมันทำแบบนี้เราเเค่รู้สึกตกใจ ใจหาย นอยๆ แอบน้อยใจอยุ่นิดนึง มันกลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนที่เพื่อนไม่อยากคบด้วย ไม่อยากคุยด้วย เราเเคร์เพื่อนนะ เเคร์เพื่อนคนนี้มาก แต่ก็เข้าใจเเหละ ว่าใครมันจะอยู่กับเราได้ตลอดเวลา คนเราต้องมีอนาคตกันทั้งนั้น ไม่มีใครอยากอยู่กับทีหรือ ติดกันตลอดเเหละ แต่เเค่เราสงสัยว่าเพื่อนๆเคยเเคร์ เคยรักเราแบบจริงๆบ้างรึเปล่า สำหรับเราเรารักเพื่อนนมาก แคร์เพื่อนมาก เป็นห่วงเพื่อนมากในระดับนึงเราให้ความสำคัญกับเพื่อนอยู่พอตัว
เราเเค่อยากพูด อยากระบาย ให้คนอื่นได้อ่าน หรืแได้ฟังความในใจของเรา เราไม่อยากโพสลงเฟส หรือไลน์ เอาจริงๆก็เเค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดีกับเรา
แค่รู้สึกว่าเพื่อนไม่ค่อยรักเราเท่าไหร่ เราแค่รู้สึกนอยๆ หดหู่ๆ
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ เราเเค่รู้สึกว่าเพื่อนมันเหมือนตีตัวออกห่างแต่ก็ไม่เชิกหรอกแค่เวลาคุยแชทกันเพื่อนก็จะคุยกันรู้เรื่อง คุยเรื่องที่เราไม่รู้ เพราะไปคุยกันอีกกลุ่มหนึ่งเพราะมีหลายกรุ๊ป แล้วเมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนเรามันตีองไปทำงานที่กัมพูชาโดยไปกัน2 คนที่เป็นเพื่อนกัน แล้วจู๋ๆเพื่อนที่เราสนิทด้วยคนนึงก็บอกว่าเออคือเราจะไปทำงานกับเพื่อนที่กัมพูชานะ แต่คือก่อนหน้านั้น เราคุยกันดิบดีว่าเราจะไปสมัครงานด้วยกันอีก เพราะเรากับเพื่อนคนนี้ยังไม่มีงานทำก็เลยชอบชวนเราไปด้วยบ่อยๆเราก็ไปนะ แต่ก็ยังไม่ได้งานกันอยู่ดี เราชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ มีเรื่องอะไรก็จะเล่าให้ฟัง แต่คือจู๋ๆมันทำแบบนี้เราเเค่รู้สึกตกใจ ใจหาย นอยๆ แอบน้อยใจอยุ่นิดนึง มันกลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนที่เพื่อนไม่อยากคบด้วย ไม่อยากคุยด้วย เราเเคร์เพื่อนนะ เเคร์เพื่อนคนนี้มาก แต่ก็เข้าใจเเหละ ว่าใครมันจะอยู่กับเราได้ตลอดเวลา คนเราต้องมีอนาคตกันทั้งนั้น ไม่มีใครอยากอยู่กับทีหรือ ติดกันตลอดเเหละ แต่เเค่เราสงสัยว่าเพื่อนๆเคยเเคร์ เคยรักเราแบบจริงๆบ้างรึเปล่า สำหรับเราเรารักเพื่อนนมาก แคร์เพื่อนมาก เป็นห่วงเพื่อนมากในระดับนึงเราให้ความสำคัญกับเพื่อนอยู่พอตัว
เราเเค่อยากพูด อยากระบาย ให้คนอื่นได้อ่าน หรืแได้ฟังความในใจของเรา เราไม่อยากโพสลงเฟส หรือไลน์ เอาจริงๆก็เเค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดีกับเรา