เรื่องบังเอิญมีอยู่จริงหรือ

มีชายคนหนึ่งนามว่า  ปอนด์  เขาจะมาหาฉันเวลาพักกลางวันที่โรงอาหาร  มาทุกวันพร้อมกับประโยคนี้  เธอๆ บอลชอบเธออ่ะ  เราก็ได้แต่มึนและแอบสงสัย  ตอนนั้นเราอยู่ ป.5  เราชื่อแพร เรียนอยู่โรงเรียนเอกชนย่านดังแถวอ่าวอุดม  แต่เราและเขาอยู่คนละห้องกันนะ  พอขึ้น  ม.ต้น โรงเรียนได้มีการให้

นักเรียนสอบเลือกห้อง  และเรากับเขาก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน  ปอนด์จะเลือกที่นั่งไม่ห่างกับเรามากนัก  คาบหนึ่งจะต้องเปลี่ยนห้องเรียน  ช่วง ม.1  เราต้อง

ไปแข่งวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนอื่น  แต่เราไม่สบายเลยไม่ได้ไป  ในวันนั้นปอนด์ได้ไปแทนเรา  วันรุ่งขึ้น  เขาก็มาบอกเรานะ ว่าเมื่อวานเขาไปแข่งแทนเรา

ช่วง ม.2 เขาขอวาดรูปเรา  แพรก็ให้ปอนด์วาดนะ  เขามานั่งข้างๆ  เพื่อวาดรูปเราอยู่หลายวัน เราเป็นคนที่วาดรูปไม่เก่ง งานศิลปะเลยมีปอนด์เข้ามาช่วย

อยู่ตลอด  ตอนนั้นเราก็มีรุ่นพี่ที่เราแอบชอบ  เราและรุ่นพี่จะได้ไปดูหนัง กันอยู่แล้ว  แต่ปอนด์ดันไปบอกกับรุ่นพี่ว่าเขากับเราเป็นแฟนกัน  รุ่นพี่ก็เลยไม่ได้

คุยกับเราอีกเลย  เรางอนเขาอยู่หลายเดือน  จนกระทั่ง โรงเรียนจัดทัศนศึกษา ไม่ว่าจะไปน้ำตกชันตาเถร วัดพระแก้วและมิวเซียมสยาม  ก็จะมีปอนด์ที่มา

คอยถ่ายรูปให้เราตลอด  ในวันวาเลนไทน์เขาได้ซื้อสร้อยมา เราคิดว่าเขาจะให้เรา เพื่อนๆในห้องก็คิดแบบนั้น  แต่เขาบอกว่าเขาไม่ได้ซื้อมาให้เรา เพื่อนๆ

ในห้องมาบอกกับเราบ่อยมากว่า ปอนด์ชอบแพรนะ แต่เราก็บอกกับเพื่อนที่มาบอกกับเราว่าเขาไม่ได้ชอบเราหรอก  คือเขาช่วยเหลือเราทุกอย่าง  เหมือน

เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว  หลังจากจบ ม.ต้น เราก็แยกย้ายจากกัน เรียนกันคนละโรงเรียน  แต่เราก็จะเจอกันตอนไปงานคอส  ปอนด์จะมารับเราที่บ้าน ไป

พร้อมกัน  นั่งรถตู้ไปด้วยกัน วันนั้นรองเท้าดันกัด เขาเลยถอดรองเท้าของเขามาให้เราใส่  ส่วนเขาเดินเท้าเปล่าแทน เอิ่ม แต่นั่นในห้างสยามเลยนะ มีแต่

คนคิดว่าเราเป็นแฟนกัน  เขาไม่เคยปฏิเสธกับคนอื่นๆเลยนะ จนมีงานคอสอีกงานเราไม่ได้บอกเขาว่าเราจะไป เราไปกับพี่สาว แต่ดันไปเจอเขา เราตกใจ

นะ ปอนด์ทักทายเราและเข้ามาถือกระเป๋าให้ เราก็บอกไม่เป็นไร ทุกครั้งที่เขาเจอเรา เขาชอบมาช่วยถือของให้ จนพี่สาวเราแซวว่า เป็นแฟนกันเหรอ พอ

บอกไม่ใช่ก็มีแต่คนไม่เชื่อ เขาเป็นคนชอบออกกำลังกาย เราและเขาจะชอบไปสวนสาธารณะด้วยกันในวันว่างๆ เขาพาเราไปวิ่งที่สวน ตีแบด และเข้าฟิต

เนส แม้แต่คนในฟิตเนสก็ยังแซว เรารู้จักกันมา 11 ปี  เราในอายุ 22 ปี เลยถามความในใจกับเขา เราถามว่า รู้สึกยังไงกับเรา เขาบอกกับเราว่า ปอนด์ชอบแพรตั้งแต่ตอนที่เรียนด้วยกันแล้ว และเขายังบอกกับเราอีกว่า เรากับเขาเคยเจอกันตั้งแต่อนุบาล1 พอขึ้น อนุบาล2 เราก็ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่กรุงเทพ

และเราก็ย้ายกลับมาโรงเรียนเดิมตอน ป.2 และเจอเขาอีกครั้งตอน ป.5 ตอนนั้นเขาได้ขอเราเป็นแฟน และเราก็ได้คบกัน เดทแรกระหว่างเรา เขาขอเราจับ

มือ ตอนเป็นเพื่อนไม่กล้าไง เขากลับมาจากเกาหลีซื้อของฝากมาให้เราเพียบเลย แต่ระหว่างเดทเขาก็พูดเรื่องอยากมีลูกกับเรา ตอนนั้นเราก็งงๆนะ เรื่องนี้

ไวไปสำหรับเรา หลังจากนั้นเขานัดเรา เราก็ไม่ค่อยได้ไปเจอเขาอีกเลย จนวันหนึ่งอาเขาได้โทรมาหาเรา อาเขาบอกกับเราให้เลิกยุ่งกับหลานเขาซะ  แม้

แต่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ให้เป็น วันนั้นเรางงมากนะ คือครอบครัวเขาให้เลิกยุ่งกับเราแล้ว แต่อาเขาบอกว่าเขาไม่ยอม จนวันหนึ่งเขาก็ได้หายไปจากชีวิตของเรา

บล็อกทั้งเฟส เบอร์และไลน์ เขาหายไปเป็นเดือนๆ จนเราใช้เบอร์อื่นติดต่อไปหาเขา เขาก็เลยกลับมา แต่เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น คือครอบครัวของเขา

ไม่ยอมรับเราเลย คนเราตัดสินคนจากภายนอกก็ได้อย่างนั้นเหรอ เขาบอกกับเราว่าตอนที่เขาหายไปจากเรา เขาก็แอบส่องเฟสของเรานะ เขาบอกกับเรา

ว่าจะไม่เหมือนเดิม แต่เราไม่รู้สึกแบบนั้นเลย การกระทำของเขายังเหมือนเดิม เรื่องของเราคงไม่มีวันเป็นไปได้ เขาเก่งนะที่ทำให้เรารู้สึกได้นะ