เรื่องของเรื่อง สามสี่เดือนก่อน ลูกสาวบอกให้คุณแม่ช่วยหาร้านถ่ายเอกสารให้หน่อย จะทำอะไรบางอย่าง คุณแม่เลยพาไปร้านแถวหน้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังของจังหวัดระยอง ใกล้ที่ว่าการอำเภอ โดยให้ลูกสาวเป็นคนคุยรายละเอียดเองกับทางร้าน
ตกเย็น ผมได้รับคำสั่ง เอ๊ย คำร้องขอจากคุณภรรยา เลิกงานแล้วไปรับลูกชาย ช่วยแวะไปรับของที่ร้านถ่ายเอกสารให้หน่อย จ่ายเงินให้ด้วย (เหตุผลสำคัญที่ให้ผมเป็นคนไปรับ)
ถึงเวลา แวะรับลูกชายและไปรับเอกสาร จ่ายเงินไป เจ็ดร้อยกว่าบาท โอ้โห ขึ้นเลย ถ่ายเอกสารอะไร แพงขนาดนี้
แต่พอรู้ว่าเป็นเอกสารอะไร โอ้โห ทำไมถูกขนาดนี้
สรุปคือ เป็นหนังสือการ์ตูนที่คุณลูกสาววาดและเขียน โดยใช้การถ่ายเอกสารจากสมุดวาดรูปประจำกาย (เล่มที่เท่าไหร่ไม่รู้) แล้วให้ร้านเย็บแม็ก ทากาว เข้าเล่มให้ จำนวน 10 เล่ม แต่ละเล่มมี 50 หน้า ไม่รวมปก
แจกเพื่อนเก่าไป 5 เล่ม ครู 1 เล่ม ให้ห้องสมุดโรงเรียนใหม่ 1 เล่ม น้องชายเอาไปโชว์เพื่อนที่โรงเรียน แล้วไม่เห็นกลับคืนมาเลย 1 เล่ม
ตอนนี้ เหลือเป็นสมบัติอยู่ที่บ้านแค่ 2 เล่ม ห้ามหาย
ด้วยความที่ลูกสาวชอบวาดรูป ตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบัน ก็ยังชอบอยู่ ว่างเมื่อไหร่ วาดเมื่อนั้น
อาวุธประจำกายเวลาไปไหนมาไหนคือ สมุด 1 เล่ม ดินสอและยางลบ (อยากให้พกแป้งกับลิปสติกมาก แต่ไม่เอา) ลืมอะไรก็ลืมได้ แต่สามอย่างนี้ ลืมไม่ได้
ตอนอยู่บ้าน ที่โต๊ะรับแขก โต๊ะกินข้าว ห้องนอน พอผมเดินเข้าไปดูว่าวาดอะไรอยู่ เธอจะรีบปิดสมุด แล้วไล่ให้ผมไปทำอย่างอื่น ไอ้เรามันพวกเคารพสิทธิ์คนอื่นอยู่แล้ว ก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้ขอดูอะไร (แต่มั่นใจมากว่าคุณภรรยาไปแอบเปิดสมุดดูตอนลูกหลับ)
เธอคงวางแผนการ surprise พ่อกับแม่ไว้แต่แรกแล้ว
สารภาพเลยว่า ตอนเปิดดูผลงานลูกสาวครั้งแรก ผมน้ำตาไหล ไม่รู้เลยว่าลูกสาววาดและเขียน comics ได้เป็นเรื่องเป็นราวและเป็นเล่มขนาดนี้
ทั้งลายเส้น เทคนิค design เรื่องราว ฯลฯ นี่มันอัญมณีชัดๆ (โคตรอวย)
พอเปิดดูจบ นึกถึงตัวเอง ตอนอายุ 13 ปี เท่าลูกสาว เวลาว่างเราทำอะไรบ้างวะ เท่าที่นึกออกคือ เลี้ยงควายกับไล่ตีตั๊กแตนตามท้องไร่ท้องนา
แต่ลูกสาวเรา เขาทำ comics จากสิ่งที่เขาชอบ จนมีผลงานเป็นของตัวเองแล้ว OMG
ตอนนั้นบรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริงๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลคือ มันดีต่อใจจริงๆ
โดยเฉพาะคุณภรรยา (ผู้ที่หายใจเข้าออกเป็นลูก กับการซักผ้า) เห็นอารมณ์ดีไปหลายวัน
พวกเราสงสัย จึงถามลูกสาวประมาณว่า เอาเรื่องราวมาจากไหน เรื่องนี้วาดนานไหม เธอบอกว่า มันเป็นภาพอยู่ในหัว พอวาดแล้วมันก็พรั่งพรูออกมา เลยใช้เวลาไม่นานมาก
ฟังลูกตอบแล้วขนลุกเลย
...........
จริงๆ ชั่งใจอยู่หลายเดือน ว่าจะเขียน(อวย)ถึงผลงานลูกสาวดีไหม ในที่สุดก็ตัดสินใจ ทำไมถึงจะไม่เขียนฟะ (ทีเรื่องคนอื่นหล่ะเขียนจัง-ว่าตัวเอง)
และไหนๆ ก็เขียนมาขนาดนี้แล้ว เลยอยากถามคนที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักกัน ที่ตั้งใจและอดทนอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ว่า ถ้าผมจะส่งเสริมผลงานการ์ตูนเรื่องแรกของลูกสาว ด้วยการแย็บแม็ก ทากาว เข้าเล่ม (ที่ร้านถ่ายเอกสาร) แล้วเอามาขาย ในราคา เล่มละ 99 บาท เพื่อเป็นค่าสมุด ดินสอ ยางลบ ให้ลูกสาวคนนี้ จะมีคนเสียเงินซื้อไหม
ช่วย feedback หน่อยนะครับ
ปล.
1. ถามคิดดีว่า จะขายเล่มละเท่าไหร่ เธอนิ่งคิด ก่อนบอกว่า 20 บาท แล้วถามผมกลับว่า “ใครจะซื้อ” คุณแม่รีบบอก ค่าถ่ายเอกสารยังไม่คุ้มเลยลูก...
2. ใครที่คิดว่าจะซื้อ เพราะความสงสาร กรุณาอย่าซื้อ ผมกล้าพูดเลยว่า ลูกสาวผมไม่ได้มีชีวิตที่น่าสงสาร (ชีวิตพ่อกับแม่น่าสงสารกว่าเยอะ) แต่ถ้าคิดว่า อยากสนับสนุน ส่งเสริม หรือให้กำลังใจเธอ เพื่อสร้างสรรค์และพัฒนาผลงานต่อไปในอนาคต ซื้อได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ
3. จักขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ท่านใดจะช่วยกรุณา share ต่อให้เพื่อนในกลุ่มของคุณ เผื่อได้ออกโหนกระแส...
CHAPTER DUSTER ผลงานการสร้าง Comics เรื่องแรกของลูกสาววัย 13 ขวบ
ตกเย็น ผมได้รับคำสั่ง เอ๊ย คำร้องขอจากคุณภรรยา เลิกงานแล้วไปรับลูกชาย ช่วยแวะไปรับของที่ร้านถ่ายเอกสารให้หน่อย จ่ายเงินให้ด้วย (เหตุผลสำคัญที่ให้ผมเป็นคนไปรับ)
ถึงเวลา แวะรับลูกชายและไปรับเอกสาร จ่ายเงินไป เจ็ดร้อยกว่าบาท โอ้โห ขึ้นเลย ถ่ายเอกสารอะไร แพงขนาดนี้
แต่พอรู้ว่าเป็นเอกสารอะไร โอ้โห ทำไมถูกขนาดนี้
สรุปคือ เป็นหนังสือการ์ตูนที่คุณลูกสาววาดและเขียน โดยใช้การถ่ายเอกสารจากสมุดวาดรูปประจำกาย (เล่มที่เท่าไหร่ไม่รู้) แล้วให้ร้านเย็บแม็ก ทากาว เข้าเล่มให้ จำนวน 10 เล่ม แต่ละเล่มมี 50 หน้า ไม่รวมปก
แจกเพื่อนเก่าไป 5 เล่ม ครู 1 เล่ม ให้ห้องสมุดโรงเรียนใหม่ 1 เล่ม น้องชายเอาไปโชว์เพื่อนที่โรงเรียน แล้วไม่เห็นกลับคืนมาเลย 1 เล่ม
ตอนนี้ เหลือเป็นสมบัติอยู่ที่บ้านแค่ 2 เล่ม ห้ามหาย
ด้วยความที่ลูกสาวชอบวาดรูป ตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบัน ก็ยังชอบอยู่ ว่างเมื่อไหร่ วาดเมื่อนั้น
อาวุธประจำกายเวลาไปไหนมาไหนคือ สมุด 1 เล่ม ดินสอและยางลบ (อยากให้พกแป้งกับลิปสติกมาก แต่ไม่เอา) ลืมอะไรก็ลืมได้ แต่สามอย่างนี้ ลืมไม่ได้
ตอนอยู่บ้าน ที่โต๊ะรับแขก โต๊ะกินข้าว ห้องนอน พอผมเดินเข้าไปดูว่าวาดอะไรอยู่ เธอจะรีบปิดสมุด แล้วไล่ให้ผมไปทำอย่างอื่น ไอ้เรามันพวกเคารพสิทธิ์คนอื่นอยู่แล้ว ก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้ขอดูอะไร (แต่มั่นใจมากว่าคุณภรรยาไปแอบเปิดสมุดดูตอนลูกหลับ)
เธอคงวางแผนการ surprise พ่อกับแม่ไว้แต่แรกแล้ว
สารภาพเลยว่า ตอนเปิดดูผลงานลูกสาวครั้งแรก ผมน้ำตาไหล ไม่รู้เลยว่าลูกสาววาดและเขียน comics ได้เป็นเรื่องเป็นราวและเป็นเล่มขนาดนี้
ทั้งลายเส้น เทคนิค design เรื่องราว ฯลฯ นี่มันอัญมณีชัดๆ (โคตรอวย)
พอเปิดดูจบ นึกถึงตัวเอง ตอนอายุ 13 ปี เท่าลูกสาว เวลาว่างเราทำอะไรบ้างวะ เท่าที่นึกออกคือ เลี้ยงควายกับไล่ตีตั๊กแตนตามท้องไร่ท้องนา
แต่ลูกสาวเรา เขาทำ comics จากสิ่งที่เขาชอบ จนมีผลงานเป็นของตัวเองแล้ว OMG
ตอนนั้นบรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริงๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลคือ มันดีต่อใจจริงๆ
โดยเฉพาะคุณภรรยา (ผู้ที่หายใจเข้าออกเป็นลูก กับการซักผ้า) เห็นอารมณ์ดีไปหลายวัน
พวกเราสงสัย จึงถามลูกสาวประมาณว่า เอาเรื่องราวมาจากไหน เรื่องนี้วาดนานไหม เธอบอกว่า มันเป็นภาพอยู่ในหัว พอวาดแล้วมันก็พรั่งพรูออกมา เลยใช้เวลาไม่นานมาก
ฟังลูกตอบแล้วขนลุกเลย
...........
จริงๆ ชั่งใจอยู่หลายเดือน ว่าจะเขียน(อวย)ถึงผลงานลูกสาวดีไหม ในที่สุดก็ตัดสินใจ ทำไมถึงจะไม่เขียนฟะ (ทีเรื่องคนอื่นหล่ะเขียนจัง-ว่าตัวเอง)
และไหนๆ ก็เขียนมาขนาดนี้แล้ว เลยอยากถามคนที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักกัน ที่ตั้งใจและอดทนอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ว่า ถ้าผมจะส่งเสริมผลงานการ์ตูนเรื่องแรกของลูกสาว ด้วยการแย็บแม็ก ทากาว เข้าเล่ม (ที่ร้านถ่ายเอกสาร) แล้วเอามาขาย ในราคา เล่มละ 99 บาท เพื่อเป็นค่าสมุด ดินสอ ยางลบ ให้ลูกสาวคนนี้ จะมีคนเสียเงินซื้อไหม
ช่วย feedback หน่อยนะครับ
ปล.
1. ถามคิดดีว่า จะขายเล่มละเท่าไหร่ เธอนิ่งคิด ก่อนบอกว่า 20 บาท แล้วถามผมกลับว่า “ใครจะซื้อ” คุณแม่รีบบอก ค่าถ่ายเอกสารยังไม่คุ้มเลยลูก...
2. ใครที่คิดว่าจะซื้อ เพราะความสงสาร กรุณาอย่าซื้อ ผมกล้าพูดเลยว่า ลูกสาวผมไม่ได้มีชีวิตที่น่าสงสาร (ชีวิตพ่อกับแม่น่าสงสารกว่าเยอะ) แต่ถ้าคิดว่า อยากสนับสนุน ส่งเสริม หรือให้กำลังใจเธอ เพื่อสร้างสรรค์และพัฒนาผลงานต่อไปในอนาคต ซื้อได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ
3. จักขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ท่านใดจะช่วยกรุณา share ต่อให้เพื่อนในกลุ่มของคุณ เผื่อได้ออกโหนกระแส...