ส่วนตัวคือเราก็สับสนกับตัวเราเองแล้วเราก็สับสนในตัวเขาด้วย
เพราะด้วยความที่เราคุยกันมาประมาณหนึ่งเดือนแล้ว สำหรับหลายๆคนอาจคิดว่าคุยกันมาเเค่นี้ยังน้อยเกินไปที่จะได้คบกัน
หรือสำหรับใครหลายๆคนอาจจะคิดว่ามันนานเกินไปด้วยซ้ำ
แต่สำหรับเรานั้นเราคิดว่ามันไม่ได้นานเกินและไม่ได้น้อยเกินไปมันคือช่วงเวลาที่ดีสำหรับเรา
เรารู้สึกดีกับเขาและค่อยๆกลายเป็นรู้สึกรักถึงแม้จะยังไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นแต่เราก็เชื่อในความรู้สึกของเรา
แล้วสิ่งที่เราสับสนคือสถานะของเรา เราสองคนบอกคิดถึง บอกรัก คอลกันทุกคืน ไปไหนมาไหนถ่ายรูปให้กันดู เราไม่ได้คุยกันตลอดเวลา
เพราะตัวเขาเองและเราก็ทำงาน เราจะมีเวลาคุยกันก่อนนอนทุกคืน ถามไถ่ว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย ให้กำลังใจกัน
ถ้าจะให้เราพูดตรงๆคือเราต้องการความชัดเจน ผู้หญิงส่วนใหญ่หรือคนส่วนใหญ่ก็ต้องการความชัดเจนในความรัก
ทุกๆคนก็ต้องการที่จะสามารถบอกใครต่อใครที่มาถามว่า "เห้ย คนนี้แฟนหรอ / เมียหรอวะ" ได้ใช่มั้ยละ
เราเองก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากไปกว่านี้ ไม่อยากคิดว่าอนาคตของเราสองคนต้องเป็นแบบนี้นะเราต้องได้คบกัน
เพราะถ้าวันหนึ่งเราสองคนต้องเลิกคุยกันหรือหายไปจากกันแล้ว
เราเองจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เราย่อมรู้ดี
แต่สิ่งที่ทำให้เราคาดหวังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้คือ เขาเรียกเราว่าแฟน,ที่รัก เขาบอกกับเพื่อนว่าคุยกับเรา คนในครอบครัวบ้างส่วนรู้ว่าเขาคุยกับเรา
แต่เขาไม่เคยทำให้มันชัดเจนจริงๆ ไม่แม้แต่จะขอเป็นแฟน เราจมอยู่ในสถานะที่ไม่มีชื่อเรียกไม่ได้
เพราะสุดท้ายแล้วเราเองจะต้องเจ็บปวดที่สุด
เราควรทำยังไงคี ถ้าถามไปว่าสถานะของเราสองคนคืออะไรแล้วคำตอบมันออกมาไม่ดีเราก็ต้องยอมรับมันใช่มั้ยคะ
หรือเราควรจะรอให้ถึงตอนที่มันเหมาะสมมากกว่านี้
เรารอเขาได้ ถ้าสุดท้ายเขาเลือกเรา
แต่นั้นแหละค่ะเราไม่สามารถรู้ได้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะอยู่กับเราหรือจะเดินออกจากชีวิตเราไป.
ความสัมพันธ์ครั้งนี้จะเป็นยังไง (แชร์ประสบการณ์และปรึกษา)