ทำไมเวลาทะเลาะกับแม่แต่ละที เริ่มมีความรู้สึกอยากตาย

ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ก็มีความรู้สึกระแวง ขยาดทุกครั้งเวลาแม่จะพูดอะไร
แม่เป็นคน negative ทั้งความคิด(ซึ่งดีขึ้นบ้าง)และคำพูด มักใช้อารมณ์บ่อยๆ แต่ตอนเด็กเราไม่เข้าใจ 
จนเริ่มโตและมาถึงปัจจุบันเราแสดงออกไปเยอะมากว่าเรารู้สึกยังไง บอกไปว่าแม่เป็นแบบไหนเราเป็นแบบไหน
เรามองว่าเราเป็นมนุษย์เหมือนกัน เราเคารพกันเป็นแม่ลูก แต่เราอยู่ร่วมกันก็ควรจะรับฟังกัน ไม่ใช่คนหนึ่งพอใจ อีกคนหนึ่งทุกข์ใจ
ไม่ใช่ว่าคนเป็นแม่ถูกทุกเรื่อง ได้สิทธิ์ทำตามอำเภอใจทุกอย่าง 
เราพูดตามความจริง เป็นกลาง ใช้เหตุผล และใช้คำที่ถนอมน้ำใจเสมอ (ยกเว้นเวลาทะเลาะกันแรงๆเราจะพูดตรงๆไปเลย แต่ไม่หยาบคาย) แต่สำหรับแม่  เรากลายเป็นพวกวิชาการ พวกสรรหาคำพูดสละสลวยไป

เหมือนแม่จะพยายามเข้าใจบ้างเวลาเราพูดสิ่งที่คิดออกมา
แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนตัวตนของแม่ได้

ยิ่งโต พอทะเลาะกันเรายิ่งอยากตาย
เพราะเราให้ค่ากับครอบครัวเรามากที่สุดในชีวิต แต่ถ้าจะพูดจาหรือคิดแบบนี้กับเรา เราอยากตายไปเลยจริงๆ
เมื่อก่อนก็คิดว่ามันเป็นอารมณ์ ความคิดชั่ววูบ แต่เดี๋ยวนี้มันบ่อยเกินไป
ญาติข้างบ้านในรั้วเดียวกัน เพิ่งจบชีวิตตัวเอง ทำให้เราเห็นการหนีปัญหาแบบนี้อีกครั้ง อดคิดไม่ได้จริงๆว่าใครๆทำไมต้องเลือกทางนี้
หรือว่ามันหนีอาการแย่ๆของการมีชีวิตอยู่ได้จริงๆ
เราไม่มีปัญหาอะไรในชีวิตมากมายที่แก้ไม่ได้ แต่ถ้าคนที่เรารักและสำคัญที่สุดในชีวิต ทำให้เราไม่มีความสุขหรืออบอุ่นใจ วางใจ
เราก็เหมือนไม่เหลืออะไรเลย เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันบั่นทอนทุกอย่าง
ไม่อยากทำอะไรต่อ และอยากไปให้มันจบๆไป
ขอโทษนะถ้าทำให้ใครรู้สึกไม่ดีที่ได้อ่าน