รุ้สึกโดดเดี่ยว ไม่อยากทำอะไร รู้สึกไร้ค่าไม่มีใคร อยากทิ้งความรู้สึกไม่ดีนี้ออกไปปป

มีเรื่องอยากมาเล่าและอยากระบายคะ คือพ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่ละเรายังเด็กๆและแม่เราก็แต่งงานใหม่  และมีลูกชายอีก1คน นั่นก็คือน้องเราแต่คนละพ่อ พ่อคนใหม่ก็รักเรามาก เราสนิทกับแกมากไปไหนก็ไปด้วยตลอด แล้วมาวันนึงแม่กับพ่อคนใหม่ก็ทะเลาะกัน เพราะแม่เราเล่นเฟสแล้วแม่แอบคนกับคนอื่นแล้วพ่อเจอก็ทะเลาะกันแม่เราไม่ฟังอะไรจะไปอย่างเดียวแล้วเลิกรากันตอนนั้นเราก็อยู่ม.2เป็นช่วงสงกรานต์พอดี พอแยกกันแล้ว เราก็อยู่กับพ่อสักพักแม่เราก็มาพาเราไปอยู่ด้วยกัน พอถึงเวลาไปรรตอนนั้นเราย้ายที่อยู่แต่ก็ยังเรียนที่เดิมซึ่งรรที่เราเรียนใกล้จากบ้านมาก ต้องตื่นแต่เช้าไปต่อรถหลายต่อ เราอยู่อ.นึงแต่ไปเรียนอีกอ.นึงไม่ได้อยุ่ในเมืองนะ แค่อยู่ในตัวอำเภอ เป็นรรประจำอำเภอ พออยู่ไปสักพักเริพักเริ่มไม่ไหวที่ต้องตื่นเช้า แม่เราก็ต้องตื่นเช้าไปส่งขึ้นรถด้วย  แม่เราสอนเด็กอนุบาลแถวๆที่เราไปขึ้นรถไปรรนั่นแหละ แม่จึงงให้เราอยู่กับคนที่แกรุ้จักที่อยู่แถวๆที่แกทำงานแกก็อยุ่ด้วยกันอยุ่จนเราจบม. .3 แล้วก็กลับไปอยุ่บ้านป้า แล้วแม่เราก็ย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่แก จิงๆแล้วแกคบกับแฟนใหม่ตั้งแต่ที่เลิกกับพ่อคนที่2ไป เราก็อยู่กับป้ากับลูกชายแกอีก2คนเมื่อก่อนเรากับป้าก็สนิทกันดี แต่พอครอบครัวเราแตกแยกเราก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยสนิทกับป้า พอขึ้นม.4เราก็ย้ายรรมาเรียนที่รรใกล้บ้านเป็นรรประจำอำเภอ บ้านเรา(บ้านป้า)ห่างจากตัวอำเภอแค่โลเดียว พอถึงวันเปิดเทอมเราก็ไปเรียนได้2วันแล้วก็ย้ายไปเรียนที่รรต่างอำเภอย้ายตามเพื่อน พ่อคนที่2พาไปสมัคร เราไปเรียนช้ากว่าเพื่อน1อาทิตย์ เราเป็นคนไม่เฟรนลี่นะ ไม่เข้าหาคนอื่นก่อนอะ ตอนนั้นกลัวหาเพื่อนไม่ได้ด้วยซ้ำแต่ก็มีเพื่อน เอาจริงๆพอเรียนไปได้สักพักก็เริ่มชินกับที่รรนี้ ตอนอยุ่รรเราก็ร่าเริงดี แต่พอกลับบ้านเราหงอยเลยไม่มีเพื่อน มันรุ้สึกโดดเดี่ยวมากป้าก็ไม่ได้สนใจเรา แม่เราก้ไปอยุ่กับแฟนใหม่พ่อคนที่2ก้ไปทำงาน น้องเราก้อยุ่กับปู่ย่าที่บ้านพ่อคนที่2 ตอนนี้เราไม่มีใครเลย ไม่มีใครสนใจเรา เมื่อก่อนที่พ่อคนที่2กับแม่เราจะเลิกกันเราชอบอยุ่บ้านอยุ่คนเดียวแต่พอไม่มีใครแล้วการอวุ่คนเดียวมันกลับเป็นเรื่องที่เราไม่ชอบเลย เราเหมือนเป้นเด็กขาดความอบอุ่น ทุกวันนี้เราไม่กล้าแม้กระทั่งจะทำอะไรคนเดียวไปเซเว่นคนเดียวยังไม่กล้าไปซื้อของคนเดียวก็ไม่กล้า อยากมีเพื่อนพาไปแต่ก็ไม่มี เรามีเพื่เรามีเพื่อนนะแต่อยู่คนละที่อยากไปหาเพื่อนะแต่เราไมีมีรถบ้านเพื่อนไกลไม่กล้าไปคนเดียวเราเหงาเราโดดเดี่บางทีก็คิดว่าอยากหลุดไปทึ่ที่ไม่ต้องกินต้องนอนต้องทำอะไรทั้งสิ้นเพราะเราทำอะไรก็รุ้สึกเหงาาไม่กล้าทำคนเดียว เราคิดว่าเราต้องป่วยแน่ๆเราแย่ขึ้นทุกวันร้องไห้ทุกวัน เราอยากกลับไปมีครอบครัวที่สมบูรณ์อยากไปอยุ่เรื่องเราก็เรื่องเราก็เป็นแบบนี้แหละ  ขอพื้นทีพื้นที่ให้เด็กเก็บกดคนนี้ระบายหน่อยย เราต้องทำไงถึงจะดีขึ้น แนะนำที