เราเรียนอยู่ชั้นม.6 กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยค่ะ คือ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ค่ะจะรู้สึกดีตอยอยู่กับเพื่อนแล้วก็อยู่กับแมวค่ะ แต่พออยู่คนเดียวมันจะรู้สึกไม่ดีค่ะยิ่งถ้ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจยิ่งแย่ไปใหญ่เลยค่ะรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนอย่างเดียวนอนเท่าไหร่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอเลย ตอนเด็กๆก็เคยเป็นอยู่ช่วงนึงค่ะ ตอนเด็กเวลาหยุดอยู่บ้านจะต้องเลี้ยงน้องค่ะอยากออกไปเล่นกับเพื่อนๆมากๆแต่ก็ไปไม่ได้ต้องเลี้ยงน้องจนน้องโตคิดว่าจะได้ไปเล่นก็มีน้องอีกคนนึงค่ะก็ต้องเลี้ยงเหมือนเดิมตอนช่วงมีน้องใหม่ๆก็จะโดนคนแถวบ้านบอกว่ากลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วอะไรทำนองนี้ค่ะมันก็รู้สึกน้อยใจนะคะเวลาโมโหก็ทำได้แค่ทำร้ายตัวเองค่ะเคยกรีดแขนเคยชกกำแพงเพราะมันรู้สึกแย่จนไม่อยากอยู่ พอเริ่มเรียนมัธยมรู้สึกว่าดีขึ้นไม่มำร้ายตัวเองแล้วแต่พอหลังๆเครียดค่ะตอนเรียนเกรดไม่ดีก็เครียดเกรดดีก็เครียดเวลาจะโดนคนที่บ้านว่าค่ะถ้าเกรดไม่ดี แล้วล่าสุดคือม.6 ต้องสอบต่างๆที่จะนำคะแนนไปยื่นผลออกมาไม่ค่อยดีนักก็โดนว่าค่ะโดนพูดตัดกำลังใจว่าตัวเองเรียนจบจากสายวิทย์-คณิตแท้ๆแต่ทำไมทำได้แค่นี้ไม่อายคนอื่นที่เขาเรียนหรอ แล้วที่ไหนจะรับเข้าเรียนต่างๆนาๆแล้วก็ถูกเปรียบเทียบกับตัวเขาค่ะว่าทำไมเขาทำได้เราได้แต่คิดในใจว่าสมัยนั้นไม่ได้สอบเยอะขนาดนี้ พอหลังจากนั้นเรารู้สึกเเย่มากๆค่ะ มันแบบบอกไม่ถูกไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากเรียนต่อแล้ว ไม่อยากมีอนาคตอีกต่อไปแล้ว รู้สึกไร้ค่ามากๆ เหมือนตัวเองเป็นขยะ ทำให้ใครภูมิใจไม่ได้เลย มันก็คิดสั้นนะคะ

ทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีคะ
เราจะเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวคะ