เรามีปัญหาชีวิตนิดหน่อย พ่อกับแม่เสียไตั้งแต่ยังเล็ก ใช้ชีวิตโตมากับคนเลี้ยงและเค้าก็รักเราเหมือนลูกแท้ๆ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด พ่อเลี้ยงมาเสียไปตอนเราป.4 ต้องใช้ชีวิตอยู่กับญาติๆที่เราไม่ใช่สายเลือดเขาเลย โดนด่า โดนตี โดนใช้งานทำทุกอย่าง ไปไหนก็โดนว่า คำว่าคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าทิ่มแทงใจเราอยู่ตลอดเวลา (ถามว่าญาติฝั่งพ่อ,แม่หละอยู่ไหน ไกลมากค่ะ อยู่อีกฟากนึงของประเทศไทยเยก้ว่าได้ ไปไม่รู้ ไม่มีที่ติดต่อ) มัธยมถูกส่งเรียน รร ประจำ จนม.ปลายติดต่อญาติฝ่ายพ่อแท้ๆได้และเขารับปากว่ารับเราไปอยู่ หลายคนอาจคิดว่าคงมีความสุขได้เจอญาติจริงๆ แต่เปล่าเลย เราไม่ได้โตมากับเค้า เหมือนอยู่กับคนแปลกหน้า ไม่คุ้นเคย ที่นั่นไม่มีเพื่อนสนิท เพราะต้องทำความรูจักทุกคนใหม่หมด ใช้ชีวิตใหม่ ยากมากๆ จนเข้ากันไม่ได้ ก็ออกมาอยู่คนเดียวจริงๆ เช่าหอ ทำงาน ชอบคิดว่าตัวเองคือภาระคนน้า,อา ชอบคิดลบกับตัวเองคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลยในตัว ไม่ดีสำหรับใคร ความรู้สึกที่ไม่มีใครมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เวลาเรามีแฟน เรารักเค้ามาก คิดว่าเค้าคือทุกอยางของเรา คือความสุขของเรา คือทุกอย่างจริงๆ แต่วันนึงความรักมันเข้ากันไม่ได้ เขาปลีกตัวออกไป เรารู้สึกโดดเดียวไม่มีค่า คิดว่ากลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกละเหรอ ไหวมั้ย อีกนานมั้ยกว่าจะผ่านตรงนี้ไป เราไม่เหลือใครแล้ว ทรมานมาก เราไม่อยากอยู่คนเดียว (บางครั้งก็แอบคิดว่ารักค้าหรือแค่กลัวการอยู่คนเดียว)
แล้วไม่ค่อยชอบเข้าสังคม จริงๆคือไม่ใช่คำว่าไม่ชอบดีกว่า แต่กลัว เช่น อยากพบเพื่อนๆของแฟน เราไม่ค่อยอยากไป เราพูดไม่เก่งกับคนที่ไม่สนิท เราไม่กล้าสร้างความสัมพันธ์ ทั้งที่ในใจจริงๆอยากสนิทกับเค้า กับกลุ่มเพื่อนแฟน ได้แต่นั่งกดโทรศัพท์จนแฟนก็บอกว่า ถ้ามัวนั่งกดโทรศัพท์ใครจะกล้าเข้ามาคุย เค้าว่าเราไม่เปิดใจพบปะผู้คน ทั้งที่ในใจจริงๆอยากเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย
คิดลบมองโลกใแง่ลบด้วย แฟนกับเพื่อนของเราจริงๆเราควรสนิทกับเพื่อนผญ เค้า ควรรู้จักกันไว้ แต่เรากลับหึง คิดอะไรแง่ลบก่อนตลอด แต่ก็ไม่ใช่คิดแง่ลบกับคนอื่นอย่างเดียวนะ กับตัวเองด้วย เหมือนตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร ทำอะไรก็เป็นภาระคนนั้นคนนี้ ทำอะไรก็ผิด เป็นต้นเหตุของคนรอบข้างในเรื่องแย่ๆ
เราเหนื่อย ไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้ อ่อนไหวง่ายกับคำพูดคนด้วย ชอบเก็บเอามาคิดมาก บางทีก็คิดว่าเกินไปรึเปล่า ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังกลัวเค้าจะว่าสำออย แต่ถ้าเราเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ เราอยากกินยาให้หาย อยากใชีชีวิตมีความสุข เข้ากับคนได้ง่าย ยิ้มแย้ม มีแต่เสียงหัวเราะ ทุกวันนี้มีแต่คนทัก ชอบทำหน้าบึ้ง ซึ่บางทีก็เป็นไปเองเราไม่รูตัวเอง
ละภายใน 5-6 เดือนนี้จากน้ำหนักเรา 48 ตอนนี้ลดเหลือ 43 อะค่ะรู้สึกเบื่ออะไร จะกินทีเดียวเวลาหิวมากๆ กินก็ไม่หมดอีกนะเหลือตลอด ผอมลงมาใครเจอทักทุกคนค่ะ
ใครที่มีประสบการณ์แนะนำกันได้นะคะ เราไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นยังไง ต้องไปหาที่ไหน และก็ขอบคุนทุกๆคอนเม้นล่วงหน้าด้วยนะคะ
แบบนี้เสี่ยงเป้นโรคซึมเศร้ามั้ย หรือมโนไปเอง
แล้วไม่ค่อยชอบเข้าสังคม จริงๆคือไม่ใช่คำว่าไม่ชอบดีกว่า แต่กลัว เช่น อยากพบเพื่อนๆของแฟน เราไม่ค่อยอยากไป เราพูดไม่เก่งกับคนที่ไม่สนิท เราไม่กล้าสร้างความสัมพันธ์ ทั้งที่ในใจจริงๆอยากสนิทกับเค้า กับกลุ่มเพื่อนแฟน ได้แต่นั่งกดโทรศัพท์จนแฟนก็บอกว่า ถ้ามัวนั่งกดโทรศัพท์ใครจะกล้าเข้ามาคุย เค้าว่าเราไม่เปิดใจพบปะผู้คน ทั้งที่ในใจจริงๆอยากเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย
คิดลบมองโลกใแง่ลบด้วย แฟนกับเพื่อนของเราจริงๆเราควรสนิทกับเพื่อนผญ เค้า ควรรู้จักกันไว้ แต่เรากลับหึง คิดอะไรแง่ลบก่อนตลอด แต่ก็ไม่ใช่คิดแง่ลบกับคนอื่นอย่างเดียวนะ กับตัวเองด้วย เหมือนตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร ทำอะไรก็เป็นภาระคนนั้นคนนี้ ทำอะไรก็ผิด เป็นต้นเหตุของคนรอบข้างในเรื่องแย่ๆ
เราเหนื่อย ไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้ อ่อนไหวง่ายกับคำพูดคนด้วย ชอบเก็บเอามาคิดมาก บางทีก็คิดว่าเกินไปรึเปล่า ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังกลัวเค้าจะว่าสำออย แต่ถ้าเราเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ เราอยากกินยาให้หาย อยากใชีชีวิตมีความสุข เข้ากับคนได้ง่าย ยิ้มแย้ม มีแต่เสียงหัวเราะ ทุกวันนี้มีแต่คนทัก ชอบทำหน้าบึ้ง ซึ่บางทีก็เป็นไปเองเราไม่รูตัวเอง
ละภายใน 5-6 เดือนนี้จากน้ำหนักเรา 48 ตอนนี้ลดเหลือ 43 อะค่ะรู้สึกเบื่ออะไร จะกินทีเดียวเวลาหิวมากๆ กินก็ไม่หมดอีกนะเหลือตลอด ผอมลงมาใครเจอทักทุกคนค่ะ
ใครที่มีประสบการณ์แนะนำกันได้นะคะ เราไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นยังไง ต้องไปหาที่ไหน และก็ขอบคุนทุกๆคอนเม้นล่วงหน้าด้วยนะคะ